Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 20

Έφτασε στο σχολείο και προτού βγει από το αυτοκίνητο, ένιωσε τσούξιμο κάτω από το δεξί της φρύδι. Κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι του παρκαρισμένου αυτοκινήτου και είδε το κόψιμο. Τότε επανήλθε πίσω στην πραγματικότητα. Ο Νίκος την βρήκε μισολιπόθυμη πάνω από τον νιπτήρα. Στο χέρι της κρατούσε το κουτάκι με τα αντιβιοτικά της. Μερικά βρίσκονταν πεταμένα στο σιφόνι, άλλα μέσα στο στόμα της. «Εγώ... εγώ το έκανα», είπε μετά βίας.
     «Δάφνη! Φτύσε τα, φτύσε τα αμέσως!» Την έπιασε από το σαγόνι. «Φτύσε τα σου λέω!» Βύθισε το δάχτυλό του στο λαρύγγι της. Η Δάφνη ξέρασε. «Θα καλέσω βοήθεια».
     «Νίκο όχι, μη... όχι πάλι». Κατάρρευσε στο πάτωμα σαν να ήταν καμιά μεθυσμένη. Το σώμα της έτρεμε, όπως επίσης και το σαγόνι της που αδυνατούσε να προφέρει λέξεις. Σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει. Ήταν αδύναμη.
     Ο Νίκος την πήρε στην αγκαλιά του και την ξάπλωσε στον καναπέ. Έβαλε ένα θερμόμετρο κάτω από τη μασχάλη της. Τα μάτια της ήταν και τα δυο θεόκλειστα, παραφουσκωμένα.
     Η Δάφνη σαν άκουγε καμπανάκια να κουδουνίζουν, ενώ ενδιάμεσα άκουσε τον Νίκο να μιλάει στο τηλέφωνο. «Νομίζω... νομίζω πως είναι βαριά άρρωστη. Είναι πολύ ζεστή. Χρειάζομαι επειγόντως ένα ασθενοφόρο. Πεθαίνει!»
     Το επόμενο πράγμα που θυμόταν ήταν να ξυπνάει στο νοσοκομείο. Κοιτούσε ολόγυρα· όλα ήταν λευκά πίσω από τις γάζες που κάλυπταν τα μάτια της.            «Επιτέλους ξύπνησες... Είσαι καλά, μωρό μου;» Ακούστηκε η γλυκιά φωνή του από τα αριστερά. Γύρισε το κεφάλι της –ήταν μια φιγούρα με τη φωνή του άντρα της.
     «Είμαι νεκρή;»
     «Είσαι όμορφη, όπως πάντα. Ο κύριος Έντμοντ σε φρόντισε. Αγωνιούσα κατά τη διάρκεια της επέμβασης, αλλά χαίρομαι που όλα πήγαν καλά».
     «Ποιος... ποιος υπέγραψε;»
     «Εγώ... ποιος άλλος; Δεν γινόταν αλλιώς. Ήταν κρίσιμη η κατάσταση».
«Τα μάτια μου... είναι καλά;»
     «Ο γιατρός δεν είναι σίγουρος ακόμη. Η επέμβαση ήταν επιτυχής αλλά δεν ξέρει αν θα ανακτήσεις σύντομα την όρασή σου. Είπε ότι ένα βακτήριο έκανε την φλεγμονή –σαν γάγγραινα ένα πράγμα. Υπέστη μετάλλαξη στη δομή του RNA. Δεν κατάλαβα πολλά, αλλά επίσης τόνισε ότι παράγει παραισθησιογόνες τοξίνες που έχουν την τάση να μετατρέπουν τις αρνητικές σκέψεις σε πραγματικό εφιάλτη... Μη σηκώνεσαι, ο πυρετός δεν έχει πέσει ακόμη...»
     «Δεν γίνεται... νιώθω λες και ζω εφιάλτη. Γιατί σ' εμένα; Γιατί να συμβαίνει σ' εμένα;»
«Μωρό μου, μη κλαις, σε παρακαλώ. Τα άσχημα πέρασαν τώρα».
     Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο. Η Δάφνη στράφηκε γρήγορα στα δεξιά να δει, αλλά ξέχασε πως δεν μπορούσε να διακρίνει χαρακτηριστικά, παρά μόνο αόριστες φιγούρες. «Ποιος είναι Νίκο; Ποιος μπήκε μέσα;»
     «Χαλάρωσε, μωρό μου», είπε και σηκώθηκε. «Η νοσοκόμα είναι. Λέει πως χρειάζεσαι ξεκούραση. Πρέπει να φύγω».
     «Όχι... όχι... σας παρακαλώ, μη τον παίρνετε μακριά μου... Νίκο... Νίκο! Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου... μη με αφήνεις...» Τα φώτα έσβησαν. Και το φως της χάθηκε για πάντα.