Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 17

«Πρέπει να γυρίσεις σπίτι!» φώναξε η Δάφνη στο τηλέφωνο. «Νίκο δεν μπορώ άλλο, θα τρελαθώ, μα τω Θεώ είμαι ήδη τρελή για δέσιμο, το ξέρω. Έχω χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό!» Κλάματα.
«Δάφνη...» Βαρύς αναστεναγμός. «Έρχομαι, μείνε εκεί που είσαι».
Η Δάφνη πήγε αμέσως στο μπάνιο καλώντας από τον ασύρματο στο σπίτι της μητέρας της. Κανείς δεν το σήκωνε. Ήταν πράγματι νεκρή; Οι νεκροί σταματούν να καλούν στον αριθμό του σπιτιού σου μα εξακολουθούσαν να καλούν κάπου μεταξύ του υποσυνείδητου και της ανθρώπινης συνείδησης, μέσα στο κεφάλι σου.
     Η Δάφνη σηκώθηκε και κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη. Δεν υπήρχε πια πρήξιμο, ούτε φλεγμονή. Έξαφνα ο καθρέφτης άρχισε να τρέμει, σαν να ήταν επιφάνεια από ζελέ, και την ρούφηξε μέσα.
Τώρα έβλεπε τον εαυτό της από την άλλη μεριά του καθρέφτη. Οι βολβοί των ματιών της είχαν γυρίσει εντελώς ανάποδα· μόνο το ασπράδι φαινόταν από τις κόγχες. Το κεφάλι της άρχισε να φουσκώνει και να μελανιάζει, το ασπράδι γέμιζε σπασμένες φλεβίτσες. Είδε τον Νίκο πλάι της, επέστρεψε, ήταν ήρεμος, ενώ το κεφάλι της υπερμέγεθες, παλλόταν στρογγυλό, έτοιμο να εκραγεί. Αυτή η Δάφνη είχε κάτι το κακό... κάτι που ο Νίκος δεν μπορούσε να δει.
     Τα πάντα γέμισαν με ένα δυνατό, εκτυφλωτικό φως. Η Δάφνη προσπαθούσε να θυμηθεί τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Και κάνοντάς το η μητέρα της πλησίαζε από πίσω της...  Ήταν στον κόσμο του καθρέφτη.
     «Θα σε προσέχει η γλυκιά μανούλα». Ένα φρικτό γέλιο αντήχησε στα αυτιά της. «Έλα δω μαζί μου. Ζήσε για πάντα δίπλα στη μανούλα σου, μέσα στο κεφάλι σου. Αυτή σε αγαπάει και ο Νίκος όχι. Σε θέλει μόνο επειδή μπορεί να σου επιβληθεί, σε θέλει μόνο επειδή είσαι αδύναμη. Σε θέλει μόνο για να ασκεί πάνω σου τα θελήματά του».
     Η Δάφνη έτρεξε μακριά από το πουδραρισμένο πρόσωπο της μητέρας της. Κοίταξε πίσω της· η άλλη πλευρά του καθρέφτη φαινόταν σαν ένα παραθυράκι σε όλο το πυκνό σκοτάδι, σαν ένα παραθυράκι που όσο πιο μακριά απ' αυτό έτρεχε τόσο πιο πολύ συρρικνωνόταν. Έφτασε τόσο μακριά που τα πάντα έμοιαζαν σαν το σκοτάδι των κλειστών βλεφάρων. Πήρε την απόφαση να καθίσει οκλαδόν όπως έκανε στα μαθήματα γιόγκα, ήξερε πως ο μόνος τρόπος να γεμίσει το σκοτάδι της με λίγο φως, ήταν να προσπαθήσει να θυμηθεί. Πίεσε τους κροτάφους της και το εκτυφλωτικό φως επανήλθε, διαλύοντας το σκοτάδι.