Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 10

Η ταινία είχε τελειώσει και γυρνούσαν σπίτι πιασμένοι χέρι-χέρι.
«Σ' άρεσε η ταινία;»
     «Καλή ήταν», απάντησε η Δάφνη.
     «Μόνο καλή;»
«Ε... ναι. Ήταν προβλέψιμη, αλλά είχε πολλή αγωνία».
     Ο Νίκος γέλασε. «Σ' αυτό συμφωνώ. Έπρεπε να έβλεπες τα μούτρα σου».
     Θυμήθηκε το περίεργο βλέμμα της κοπέλας στο ταμείο, το πώς την κοιτούσε.
Η Δάφνη προσπάθησε να χαμογελάσει. «Τι εννοείς;»
     «Ότι τα 'χες κάνει πάνω σου».
     Έστριψαν στη γωνία. Το σπίτι τους ήταν μόλις δέκα μέτρα μακριά.
     Άξαφνα το μάτι της άρχισε να την πονάει. «Ουχ, αχ! Νίκο-Νίκο, το μάτι μου... με πεθαίνει!»
     Ο Νίκος την γύρισε προς το μέρος του. «Δάφνη σου έχω πει να μη βάζεις τα χέρια στα μάτια!  Έλα κοντά... άσε με να το δω». Το πρήξιμο, κάτω από το ελάχιστο φως των φανών του δρόμου, έμοιαζε με μεγάλο καρούμπαλο. «Τι νιώθεις; Σε πονάει ακόμα;»
     «Ναι... νιώθω ένα κάψιμο, σαν να με τρυπάνε με καυτή βελόνα».
«Δεν φαίνεται καλό... μείνε ψύχραιμη... βγάζει λίγο αίμα».
     «Τι!» φώναξε. Το πρόσωπό της είχε κοκκινίσει.
«Πάμε, μη καθόμαστε άλλο».
     Ο Νίκος την βοήθησε να προχωρήσει και να ανέβει τα σκαλοπάτια της πρόσοψης. Στην συνέχεια την έβαλε να καθίσει στον καναπέ, σιγά-σιγά. Η Δάφνη κάλυπτε το αριστερό της μάτι, λες και φοβόταν μήπως χάσει κι αυτό.
«Έρχομαι αμέσως», της είπε και άκουσε τα βήματά του να κατευθύνονται στο μικρό μπάνιο. Έψαχνε το ντουλαπάκι με τα φάρμακα, του έπεσε κάτι, η Δάφνη αναρωτήθηκε τι, αλλά είχε σημασία; Ερχόταν τώρα προς τα κείνη.
     «Μην κουνηθείς».
     «Εντάξει...»
     Ο άντρας της κάτι ψαχούλευε στο κουτί πρώτων βοηθειών. Της μύρισε οινόπνευμα, εκείνη η καθαρή μυρωδιά που θύμιζε νοσοκομείο. Φοβήθηκε. Το δεξί της μάτι άρχισε πάλι να την πονάει. Εκείνη άρχισε να κλαίει. Με τα δάκρυα κυλούσε και αίμα –όχι πολύ, ήταν όμως ανησυχητικό. Ένιωσε κάτι να πιέζει την πρησμένη σάρκα, ύστερα ένα τσούξιμο, ο Νίκος έκανε αντισηψία· στο δεξί της χέρι ένιωσε πιτσιλιές δροσιάς, μάλλον είχε ιδρώσει. Κατάφερε να ανοίξει το δεξί μάτι. Από τη σχισμή του ματιού βγήκε πύον που βρόμαγε και σκούρο αίμα.
Ο Νίκος σταμάτησε να ανασαίνει. Δεν κουνιόταν.
«Τ-τι είναι Νίκο;»
«Δάφνη... είναι πιο σοβαρό απ' ό,τι νόμιζα...»
     «Πες μου... πες μου τι τρέχει με το μάτι μου... Δεν μπορώ να δω».
«Έχει γυρίσει ανάποδα».