Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 2

Η Δάφνη γύρισε σπίτι. Το σαλόνι είχε μια ζεστή αίσθηση από μπεζ τοίχους και δερμάτινους καναπέδες. Ωστόσο ήταν καλοκαίρι, στο πάτωμα δεν υπήρχαν χαλιά, και το κλιματιστικό ήταν ανοιχτό. Θα ξέχασε να το κλείσει, μάλλον. Ή μήπως όχι; Υπήρχε κάτι που έπρεπε να θυμηθεί, μα δεν ήξερε τι ήταν αυτό. Δεν ασχολήθηκε, το έκλεισε από το χειριστήριο.
     Έκανε ένα τηλεφώνημα, παρόλο που μετά βίας μπορούσε να δει τα πλήκτρα με το πρησμένο της μάτι –χρειάστηκε να το κλείσει, γιατί, Δόξα τω Θεώ, από το αριστερό έβλεπε μια χαρά. Δεν το σήκωνε κανείς, οπότε έπρεπε να αφήσει μήνυμα. «Κυρία Φου; Θα χρειαστεί να λείψω για κάνα δυο μέρες από τα μαθήματα. Συνέβη κάτι έκτακτο, όχι σοβαρό, μην ανησυχείτε».
     Το έκλεισε και πήγε στο νεροχύτη. Έβαλε σε ένα γυάλινο ποτήρι να πιει νερό και στάθηκε με τους γοφούς στην άκρη του πάγκου. Στεκόταν σκεφτική τρίβοντας το κάτω χείλος –μια απόπειρα να θυμηθεί. Γιατί ήθελα να πάρω το αυτοκίνητο; Πού ήθελα να πάω; Στον Νίκο; Γιατί είχα χτυπήσει μήπως; Οι σκέψεις δεν κράτησαν  πολύ· ένας φρικτός πόνος στο δεξί μάτι την έκανε να ρίξει το ποτήρι της κάτω. «Θεέ μου, τι πόνος!» Κοίταξε τα σκόρπια θρύψαλα, η όψη τους την έκαναν να φανταστεί να διαπερνούν το βολβό του ματιού της.
     Έτρεξε στο μπάνιο ζαλισμένη. Όσο όμορφη κι αν ήταν, ένα τέτοιο πρήξιμο την έκανε να μοιάζει με σάκο του μποξ. Άνοιξε το ντουλαπάκι με τα φάρμακα και πήρε ένα παυσίπονο. Ένιωθε κάπως καλύτερα, ωστόσο το πρήξιμο δεν υποχώρησε.
     Αργότερα ο Νίκος γύρισε σπίτι. Βρήκε την Δάφνη ξαπλωμένη στον καναπέ.
     «Τι συμβαίνει;»
     «Το εννοώ, Νίκο, δεν θα ξαναβγώ έτσι από το σπίτι. Είμαι σαν τέρας».
     «Αυτό είναι γελοίο». Χαμογελούσε –αν η Δάφνη φοβόταν κάτι στον Νίκο, ήταν πως πάντοτε χαμογελούσε σε σημείο που δεν ήταν φυσιολογικό. «Είσαι μια κούκλα, πώς είναι δυνατόν να αφήνεις ένα μικρό ατύχημα να σε επηρεάσει; Εξάλλου, σημασία δεν έχει το μέσα; Αυτό δεν μου λες πάντα;»
     «Πάντα. Με ένα τέτοιο μοιάζω».
«Και τα Πάντα είναι όμορφα, ξέρεις».
     «Ναι, καλά», τον πείραξε η Δάφνη. Και μετά: «Πώς ήταν τα παιδιά;»
     Ο βιολόγος με το κοστούμι της έριξε ένα ύφος απόγνωσης. «Ας μη μιλήσουμε γι' αυτό, σε παρακαλώ. Γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται. Έτσι μου 'ρχεται... μου 'ρχεται να τα πνίξω!»
     Η Δάφνη γέλασε, νιώθοντας πρησμένη σαν κωμικοτραγική μάσκα. «Ίσως εκμεταλλεύονται το γεγονός πως δεν είσαι αυστηρός καθηγητής. Πρέπει να τους δώσεις ένα μάθημα».
     «Λες ε;»
     Η Δάφνη έγνεψε πονηρά.
     «Εγώ λέω...» Έπιασε την Δάφνη από τη μέση «...να δώσω σ' εσένα πρώτα ένα μάθημα». Και την ξάπλωσε στον καναπέ, φιλώντας την παθιασμένα.