Το ημερολόγιο της καταστροφής

Κεφάλαιο 1ο

Ήταν μία συνηθισμένη μέρα όπως όλες... καθώς γύρισα από το σχολείο ήρθαν τα συνηθισμένα παιδιά (Μάρκος και Νίκος) και με κορόιδευαν λέγοντάς με "σπασικλακι". Δεν με νοιάζει πια... το έχω συνηθίσει... Στην αρχή με πείραζε λίγο αλλά τώρα.. Έχω συνηθίσει. Το θέμα είναι ότι δεν έχω κάποιον να τα πω ούτε φίλους... Ούτε αδέρφια... άμα τα πω στους γονείς μου θα πάρουν δραστικά μέτρα και θα βρω το μπελά μου. Είπαμε 13 είναι πια... ειμαι αρκετά μεγάλος.
Γύρισα σπίτι άνοιξα την λίγο σκουριασμένη πόρτα του σπιτιού και μπήκα "Γεια μαμά" ειπα σιγανά και λίγο θλιμμένα όπως πάντα... "Γεια σου αγάπη μου" ανταπωκρυθηκε " κάτσε να φάω, εχω φτιάξει το αγαπημένο σου φαγητό, παστίτσιο," έτσι καθησα και έφαγα.
Τελείωσα λοιπόν! Δεδομένο είναι ότι θα πάω να διαβάσω. Αύριο το σχολείο διοργανώνει πάρτυ! Δεν πρόκειται όμως να πάω. Οι γονείς μου λένε πως αυτά τα πάρτυ σε παρασύρουν και δεν είναι για κακούς μαθητές. Ούτος ή άλλος δεν νομίζω να έβρισκα παρέα... ΜΑ! Τι το σκεφτομαι; Αφού δεν πρόκειται να πάω... Συγκεντρώσου Γιώργο! Στα μαθήματα! Καθώς διάβασα το βλέμμα μου στράφηκε στην λίγο σκουριασμένη ντουλάπα μου. Είναι λίγο παλιά και μικρή αλλα αλλά με βολεύει! Πάνω από αυτήν όμως ειδα κατι παράξενο... Έχει χρώμα ροζ και φούξια, πλησιάζω για να δω... Μα Καλά; ροζ; σίγουρα δεν είναι δικό μου! Καθώς πλησίαζαν ξεκαθαριζει το σχήμα. Ανεβαίνω σε μια καρέκλα για να το δω καλύτερα.
ΠΩΣ ΒΡΈΘΗΚΕ ΑΥΤΌ ΕΔΩ;;;;

Λοιπόν, αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο Γράψτε μου σχόλια και θα γράψω πολυετή σύντομα το επόμενο!😉