ASKER YARENİ

BENİ BEKLEYEN EN ZOR GÜN

İnanamadığınız, inanmak dahi istemediğiniz o zorlu sınava yaklaşıyorsunuz gün geçtikçe kafamız da dönen sorular, alışveriş telaşı, üzüntü her şey, bütün duygular sanki anlaşmalı bir şekilde bastırıyordu yüreğinizi...

Gittiğinin ilk günü hayatımın, yaşadığım veya yaşayacağım en zor günlerinden biriydi diyebilirim. Engel olamadığınız göz yaşlarınız, kalbinizde sizi rahatsız eden sızı, boğazınız da oluşan yumruk, duvarların üstünüze gelmesi sayamadığım bir çok kötü anı askerimi gönderdiğim o otobüs gittikten sonra beni rehin almaya başladı. Devam etmeniz gereken daha doğrusu tek başınıza ayakta kalmanız gereken onlar olmadan devam edebilmemiz gereken bir hayat vardı önümüzde dünyanın sonu değildi ama tarihten silinmesini istediğimiz bir yılı yaşamak zorunda kalmak sanki dünyanın sonu gibi bir his uyandırıyordu içimiz de..

Gideceği tarih belli olduğundan itibaren çevrenizde dost - düşman ne varsa çok iyi öğreniyorsunuz. Arayıp soran yanında olan veya olmayan daha sonralarında giderken aramasa bile yarenin halini hatırını sormak için arayan insanlar sizin hayatınızda ki yerlerini belirliyor.

Böylesine zor bir dönemden geçerken beni en çok teselli eden şey yazmak oldu.