Wolfblood

-10-

Kylie weet niet hoe snel ze de brief uit de haard moet vissen en terug in de zetel moet gaan zitten als haar moeder binnenkomt met twee glazen cola. Ze zet haar wat rechter en schuift de brief, of toch het deel dat er van over was, voorzichtig onder haar bil.
'Hier zijn de glazen. Ik hoop dat cola goed is?', vraagt haar moeder. Kylie knikt, net iets te enthousiast, maar gelukkig heeft niemand iets door, behalve Miron, die er natuurlijk bij was toen ze de brief uit het haardvuur nam. Hij trekt zijn wenkbrauw omhoog en knikt naar haar bil als teken dat hij wil weten wat het is, maar ze negeert zijn vragende blik en nipt van haar cola. Een opgelucht gevoel gaat door haar keel als ze de slok doorslikt. Ze had niet door dat ze zo'n dorst had.
Als haar moeder met haar handen in elkaar geweven op de bank gaat zitten kucht Miron en schraapt hij zijn keel.
'Ze komt afscheid nemen.',zegt hij kort en bondig. Niet bereid meerdere woorden vuil te maken aan dit onderwerp.
Ondanks dat Kylie niet tegenzag tegen de reis, heeft ze nu een zware steen op haar maag liggen. De manier waarop Miron die zin zo droog en gevoelloos zei, geeft de indruk dat hij van het gedacht is dat ze noch terug zouden keren, noch zouden overleven.
Haar moeder kijkt verbaast.
'W-wat...nu al? Ik dacht da...dat het nog wel een tijdje ging duren.', stottert ze, maar Miron heeft al direct een antwoord klaar, alsof deze conversatie al gepland was.
'We hebben geen "tijd".'
Hij staat op uit de zetel en wenkt Kylie. Hij kan duidelijk niet wachten om hier weg te gaan en Kylie weet nu niet of dat komt omdat ze geen "tijd" hebben, of omdat zij niet de enige is die de gespannen sfeer die in het huis rondgaat, doorheeft.
Ongemakkelijk loopt ze naar haar moeder om gedag te zeggen.
Jalia wil iets zeggen maar Kylie snackt haar af.
'Mam, ik ga. Probeer me niet tegen te houden, want het gaat je toch niet lukken.'
Ze zegt het luid en vol zelfvertrouwen, maar fluistert er dan toch achteraan:'I-ik...ik ga je missen, mams.'
Ze trekt haar moeder in een knuffel en een traan rolt over haar wang. Eentje maar, als een verloren schaap dat hopeloos afdwaalt van de kudde. Kylie betrapt er zichzelf op dat ze huilt door het feit dat het de eerste echte knuffel in járen is. Ondanks dat ze een slechte band heeft met haar moeder, houdt ze van haar en ze gaat de oude vrouw voor haar écht missen.
Ze trekt zich terug uit de knuffel en stapt met een paar trage stappen to naast Miron. Haar arm raakte licht dezijne en een vreemde rilling liep over haar rug.
Ze stapten de voordeur uit en na de koets ingestapt te zijn, kijkt ze nog een laatste keer om. Haar broer en haar moeder staan zelfs niet eens meer te zwaaien. Triest, denkt ze, dat liefde altijd van twee kanten moet komen.
-
De hele weg met de koets was een ongemakkelijke stilte. Alles wat door Kylies hoofd spookte maakte haar zenuwachtig. Ze kende Miron nog niet eens zo goed en ze ging al met hem mee, weliswaar om haar hachje te redden maar toch, nog steeds riskant. De aparte brief brande ook nog steeds als een gloeiend kooltje in haar achterzak, en liet met elke gevorderde minuut meer vragen oprijzen.
En toch was het niet alleen Kylie die vol met vragen zat. Miron zelf, Alfa en alwetende, vroeg zich af hoe hij het zou gaan klaar spelen. De reis zelf is roekeloos en al zeker omdat hij hem gewoon halsoverkop in een avontuur heeft gestort waar hij niet zeker weet of hij er levend uit zal komen. Ook het feit dat hij een onschuldig meisje mee het front in heeft getrokken is precies één van de gevaren waar zijn moeder hem altijd zo voor waarschuwde. Hij vraagt zich af hoe het komt dat Kylie precies op dit moment in zijn leven komt, en waarom ze zo moeilijk te verwijderen blijkt te zijn. Alsof ze samen spant met de vijand en hem zo probeert kapot te maken.
Licht schudt hij zijn hoofd. Die mogelijkheid probeert hij uit te sluiten. Hij kan namelijk niet ontkennen dat hij zich op een vreemde manier aangetrokken voelt tot haar.
Maar hij weet natuurlijk niet het fijne van de zaak.
-
Piepend komt de koets tot stilstand voor een hotelletje. Miron weet niet hoe snel hij eruit moet springen en als even later ook Kylie met een licht sprongetje de wagen uitkomt, gooit hij haar een donkerblauwe mantel toe.
'Hier, doe deze aan, en wat je ook doet, doe hem pas af als er niemand kijkt.', deelt hij haar mee, terwijl hij zijn eigen mantel rond zijn schouders slaat. 'En onthoud dat vanaf nu, iedereen de vijand is.'
Een paar grote stappen en een duw later staan ze voor de balie van het pant. Met een vervormde stem begint Miron te praten:' Een kamer voor mij en mijn vrouw alstublieft. Het liefst waar we zo snel mogelijk in kunnen trekken. We zijn nogal moe, ziet u.'
Verbaast kijkt Kylie op als de balieman de leugen als zoetekoek inslikt en hen de sleutel van kamer 169 geeft. De ballieman legt ondertussen nog iets uit over het avondeten en het ontbijt, maar ze luistert niet meer. De kamer eist al haar aandacht op.
De bleke, houten vloer strekt zich uit door de inkomhal en de woonplaats, tot aan de eetplaats, waar vanaf daar marmeren tegels liggen. De wanden zijn in felle kleuren geschildert wat het vertrek al direct wat opfleurt. Overal hangen kristallen lusters die al een soort licht lijken af te geven zonder dat ze aan liggen.
'Kom je nog?',fluistert Miron in haar oor. Zijn arm raakt haar vederlicht aan en een tinteling trekt door haar heen. Afwezig knikt ze, waarna ze hem de trap op volgt. Ze hoort hem de nummers overlopen tot ze bij hun kamer zijn.
Met een zwier en een zwaai opet hij de deur, en haar mond valt open van verbazing.
_________________________________
Hey peeps! Ik wil even iedereen succes wensen met de voorbereidingen op het examen. Bij mij nog maar een deftige 2 weekjes en ik begin eraan. (Een vrijdag hihi x)
Maar nog even doorzetten want dan is het...
GROTE VAKANTIEEE !!!
lots of love
Mel xoxo