Wolfblood

-14-

'Hier staat iets, maar je gaat het niet leuk vinden.'
Miron keek hem met een veelbetekende blik aan.
Irwan zuchte diep waarna hij begon voor te lezen.
'Hier staat, dat er maar één mogelijkheid op totale genezing is. Je gaat helemaal naar de nimfen moeten afdalen om de critran te zoeken.'
De jonge wolf slikte. De nimfen waren alles behalve goed gevig. Als ze dit relikwie daadwerkelijk bezitten, zal dit bijna onmogelijk worden.
'Wat doe ik met Kylie? Haar mag niks overkomen.',zuchtte hij. Irwan dacht na, waardoor een grote frons zijn bleke, doorzichtige voorhoofd sierde.
'Ze kan hier blijven.',stelde hij zuchtend vast. Hij was er duidelijk niet voor, maar hij voelde hoe hard Miron zijn hulp nodig had. Hij was het hem verschuldigd.
Miron zijn gezicht lichte op.
'Oh god, bedankt. Wat kan ik doen voor jou?',vroeg hij blij. Irwan wuifde het weg.
'Vertrek, voor het meisje bijkomt en voor ik van gedachten verander.'
De Alfa knikte en begaf zich naar de deur, waarna hij hem opentrok en vertrok.
Irwan deed de moeite niet om hem uit te wuiven. Hij liep rechtstreeks naar de keuken, over het nog steeds bewusteloze lichaam heen, om een kop feeënnectar te pruttelen te zetten. Toen de kop nectar klaar was vervolgde hij dezelfde weg weer helemaal terug, naar de lederen sofa van buffelhuid. Zelfgevangen en gevild, waar hij erg trots op was.
Veel mensen vonden hem eng, maar dat kon hem niks schelen. Sterker nog, hij hield van de rust en het gevoel dat hij zich van niemand iets aan moest trekken.
De Alfa was een ander verhaal. Hij was hem alles verschuldigd. Hij was hem zijn leven verschuldigd. Hij zou hem dienen tot zijn sterfbed. Of hij nu wou of niet.
Hij las in het dikke boek met de beschermende takken. Hij was de enige die dat kon zonder gek te worden. Het was door zijn ras gemaakt, jaren van kennis waren in dit boek gebundeld en opgeslagen en alleen klaar om gelezen te worden door een eigen bloedverwant.
Hij las het zorgvuldig door. Het was geleden sinds de oorlog dat hij er in gekeken had. Al die tijd had het veilig opgeborgen gelegen in de kleine, vergrendelde kluis op zijn kamer.
Hij fronste diep toen hij gestommel hoorde in de keuken.
Ze is wakker, dat is duidelijk, dacht hij terwijl hij zijn vingers likte en een nieuwe pagina omsloeg.
'Waar is Miron?',vroeg ze onschuldig toen ze in de woonkamerdeur kwam staan. Een paarse kring begon zich rond haar oog te vormen en de robijn hing nog steeds bëangstigend rond haar hals.
'Weg.',antwoorde Irwan kort. Hij hield niet van praten, en zou dat dus ook niet plots overbodig beginnen doen.
Ze zuchtte en kwam naast hem zitten op de bank.
'Zelf geschoten?'
Ze wees naar de huiden aan de muur. Irwan keek haar aan en haalde zijn wenkbrauw op in plaats van antwoord te geven, terwijl hij vies naar de plek keek waar ze zat.
'Ik snap het al. Ik ben hier niet welkom.',mompelde ze terwijl ze opstond en naar de deur liep, waardoor ze verdween.
Irwan las nog even verder, tot hij zijn belofte herinnerde en met een zucht recht ging staan.
'Kylie. Hier.',riep hij en tot zijn verbazing verscheen ze voor hem. Ze haalde nu zelf een wenkbrauw op.
'Je jaagt me weg, waarna je me terug haalt. Wat heeft hij je doen beloven?',vroeg ze, eerder als statement dan als vraag bedoeld. Hij zuchtte maar antwoorde nog steeds niet. In plaats daarvan liep hij haar voor naar een kamer met bordeaux rood behangpapier en witte schapenvellen. Het was één van de weinige, tot Kylie's mening, mooie kamers in dit huis, die ze tot nu toe gezien had.
'Dit is je kamer. Je staat op om 7 uur 's ochtends. Ik kom je niet wekken.', en hij was weg.
'Ik voel me nu wel welkom hoor.',fluisterde ze sarcastisch, terwijl ze haar ogen rolde.
Ze moest hier weg, achter Miron aan. Dat was duidelijk. Maar hoe?
Ze holde naar beneden, waar ze Irwan weer op de bank aantrof, met hetzelfde boek. Ze herkende het boek.
'Ik...uhm...neem wat te drinken.',deelde ze mee, waarna ze de keuken inliep. Ze opende de kasten, zonder aandacht aan de inhoud te schenken. Ze dacht na over het boek. Haar buikgevoel zei haar dat dat boek nog eens goed van pas zou komen als ze weg zou gaan. Ze MOET het bemachtigen.
'Dat was de juiste kast, hoor.',merkte de zware stem van Irwan acbter haar op. Ze schrok zo hard, dat ze in een fractie van een seconde met haar rug naar het aanrecht stond, de kast achter haar gesloten.
'Oh...uhm...sorry, ik had mijn hoofd er even niet...uh...bij.', stotterde ze. Ze vond hem nog steeds beangstigend, wat haar nog meer deed hunkeren naar haar vertrek.
'Weet je, ik ondekte,'begon hij,'dat je enkel moordlustig wordt als Miron in de buurt is.'
Door zijn plotselinge start van het gesprek was ze even van haar sokkel geslagen, maar ze herpakte zich en haalde haar schouders op, waarna ze zich omdraaide en het juiste kastje opende.
'Dan moet de ketting of in verbinding staan met je zicht, of met Miron.',mompelde hij verder. Kylie had niet het gevoel dat hij een antwoord verwachte, aangezien het eerder leek alsof hij in discussie was met zichzelf. Het was allersinds de eerste keer dat ze hem zo veel woorden na elkaar hoorde zeggen, niet dat ze hier allang was, maar het ging tegen al haar verwachtingen in.
Hij wreef fronsend over zijn slapen en liet een geeuw door zijn lippen dringen.
'Ik ga slapen. Niet aan de tv of aan wat dan ook komen, je bent gewaarschuwd.',zuchtte hij, waarna ze hem de trap op hoorde stommelen. Dit was haar kans. In één teug dronk ze haar water op, greep het boek en sloop op haar tippen naar de deur.
'Vaarwel, ik zal je zeker niet missen.', fluisterde ze, waarna ze de deur opentrok en begon te rennen alsof haar leven ervan af hing. In de verte hoorde ze Irwan haar naam nog roepen en vloeken, maar ze bleef rennen.
En ze wist, dat hij haar niet achterna zou komen.
________________________
Hi peopleee
Ik heb eigenlijk geen excuus deze keer...vergeef me pls 😞
Helpt het als ik zeg dat ik van jullie hou? 😊
Xoxo mel