Wolfblood

-17-

Kylie was op de open plek aangekomen, toen een krijs door merg en been zinderde. Ze draaide haar om en voelde haar plots wel erg alleen. Een grote, dikke eik stond in het midden van de open plek en leek het enige in dit doodse woud dat zonlicht aantrok. Het had prachtige groene bladeren en er groeiden mooie plukjes gras rond de boom.

De ketting rond haar hals brandde duivels en ontnam haar de adem, maar toen ze de boom aanraakte stopte het.  Haar handen grepen naar haar nek, maar ze had geen pijnlijke plekken. 'Het gaat.',fluisterde ze haarzelf toe,'je bent oké.'

Hijgend liet ze haar vingers voorzichtig over de stam glijden, zorgvuldig en teder, met een vleugje vastberadenheid. Er was iets met deze boom...dat stond in het boek...dat kon ze voelen.

'Wie tast in het duister, zal antwoorden verkrijgen, in ruil voor wat gesnuister en diepe geheimen.',stond er in het boek en ze herhaalde het luidop. Kylie wist niet precies wat het betekende, maar ze bleef doorzetten. Als ze een zwart gat onder de wortels van de boom ziet, tast ze gretig het duister in, aar zonder resultaat. Het is gewoon een gat dat één of ander konijn gegraven had. Toen ze nog een paar rondjes rond de boom had gelopen, gaf ze op.
Miron is weg, Kent is weg, Jalia is weg. Ze is hier zielsalleen in een vervloekt bos bij een boom die zogezegd antwoorden zou verschaffen. Ze weet zelfs niet eens meer hoe ze naar hier is gelopen!

Ze laat haar rustig tegen de boom zakken. Ze weet zelfs niet eens zeker of het déze boom is. Een traan vol emotie bungelt over haar wang terwijl ze beseft hoe blind ze te werk is gegaan.

De zon gaat al langzaam onder en de hemel wordt oranje-rood gekleurd. Ze hoort lichte stemmetjes en denkt dat ze gek wordt. De stemmen worden luider naarmate de nacht vordert en de hemel donkerder kleurt, tot Kylie ze duidelijk kan horen. Ze is niet gek! Ze komen uit de boom en ze zíngen!

Ze probeert de stemmen te verstaan, maar ze zingen in een andere taal. Een sierlijke, vreugdevolle taal.
Weer laat ze haar hand over de stam glijden en de stemmen zwijgen. Een lichte paniek overspoeld haar en geschrokken trekt ze haar hand terug. Heeft ze de stemmen weg gejaagd?

De boom zindert licht en zelfs de topjes van de blaadjes trillen mee, alsof de boom door een drilboor wordt aangevallen.

Haar mond valt echter open als de schors begint te vervormen. Een mooi gezicht van een jonge vrouw komt te voorschijn en staart haar met pretogen aan.

'Ik ben Marlansia. Waar kan ik je mee helpen, mijn kind?', vraagt ze vriendelijk terwijl haar mondhoeken licht omhoog krullen. Kylie wil haar mond opentrekken, maar de vrouw is haar voor. 'Onthoud, alles heeft een prijs.'

En terwijl de boom dat zegt, en de nacht valt, valt ook Kylies muntstuk. De zin van het boek spookt door haar hoofd en eindelijk snapt ze het! Het boek bedoelde geen holte, maar de nacht! De boom begon dan te praten en de antwoorden zal ze nu kunnen krijgen, maar voor welke prijs? Daar zal ze haar geheimen voor moeten opgeven.

Takken zwaaien voor haar ogen. De vrouw, die haar takken inzette om Kylie uit haar "nacht"droom te krijgen, is duidelijk blij dat de aandacht weer op haar gevestigd is.

'Dus...wat zal het zijn?',glundert de boom, blij weer wat nieuwe geheimen te kunnen verorberen om ze later terug prijs te geven voor andere geheimen.

'Ik zou graag een paar antwoorden willen, zodra ik de prijs weet.',zegt Kylie zelfverzekerd. Ze is niet van plan zich in het ootje te laten nemen. Straks raakt ze nog iets belangrijks kwijt, zoals haar wolf,  of erger nog, haar leven. Als ze in een boom wordt veranderd, heeft niemand nog wat aan haar en aangezien het bos hier blijft groeien...

'Twee van je diepste geheimen.'
_
Ondertussen nipte Irwan nogmaals van zijn honingdrank. Hij ging rechtstaan toen hij de aanwezigheid van de donkere schim in het hoekje opmerkte.
'Wat moet je?',vroeg hij onverschillig, waarna hij nogmaals van de zilveren beker nipte.
De schaduw bromde en bleef in het donkere deel vand de kamer.
'Waar is het meisje?',kraakte het wezen. Het was geen lichaam,geen wolf. Het was een zwarte, oncontroleerbare massa die zich verplaatste door lucht en water. Het nam bezit van je lichaam en liet je tragisch sterven, voor zijn meester of voor zijn plezier.
'Weg.'
Het monster gromde nu luid en in een oogwenk stond het in de andere hoek van de kamer. Irwan bleef ongenaakbaar in het straaltje zonlicht staan dat door hdt brede raam naar binnen viel.
'Vergeet niet je soortgenoten, Irwan.',fluisterde het hees.'Je bent slecht.'
'Je weet dat mijn soort trouw is. Ik ben mijn leven verplicht aan die prins.' Hij hief zijn stem,om zelfzekerheid te tonen. Zijn besluit stond vast.
'Enkel het meisje kan ik geven. Maar die hebben jullie toch al in jullie macht?', grinnikte hij het laatste uitdagend.
De schaduw schoot naar hem toe en stopte net voor de lichtstraal. Het was een wazige, zwarte vlek en voor het eerst in al zijn levensjaren zag Irwan de rode gaten die de ogen moesten voorstellen.
'Ze zijn gescheiden. We moeten hem lokken.' Het monster sprak met geen mond. De klanken vloeiden door de lucht, zonder door een tong voortgebracht te worden. Hij wist niet of het wezen echt communiseerde in open lucht of in zijn hoofd zat en dat deed hem huiveren.
'Ik help niet bij zijn ondergang. Maar ik wil gerust bij het hare helpen.',fluisterde hij.
De schim verdween voor zijn ogen en vormde zich weer bij de haard.
'Je weet met wie je te maken hebt als je het niet doet, Irwan. Laat me je niet doden.'
'Het zou je nog niet lukken als je het zou willen. Daar heb je te veel zwaktes voor en ik te veel ervaring.',grinnikte hij luid.
'Waarom zinderd dan jouw angst door deze kamer? Waarom kan ik het voelen?'
De stem werd zwaarder aan het einde van de zin. Irwan's hart trok samen en de schim schaterde luid.
Terwijl het langzaam in de lucht opging.