Zelfmoord

Ik keek naar de rails. Naar het donker. Het donker dat ik op zocht. Het donker dat me moest verlossen van deze pijn, van dit verdriet, van deze gedachtes. Het leven verliezen leek mij niets slechts, geen zorgen, geen pijn, geen verdriet, geen gedoe.. Met mijn open bekraste polsen en mijn bonkende hoofd vol met gedachtes keken met dikke, rode, betraande ogen naar de rails. Ik voelde de angst verdwijnen bij de gedachte dat ik straks verlost zou zijn. Verlost van de ellende. Terug bij de mensen die ik heb verloren. Weg van de mensen die me ellende hebben gebracht. Het verdriet maakte de pijn sterker, groter, gevoeliger. Ik wilde hier vanaf zijn. Ik wilde het niet meer. De zorgen, de pijn, het leven, het was me te veel. Gewoon veelste veel..

Ik hoorde de bellen rinkelen. De trein kwam eraan. Mijn hart bonkte harder. Ik kikte op de adrenaline. Mijn zintuigen werden sterker. Ik zag te trein in de verte. In mijn tranen moest ik lachen. Alles werd sterker en mijn gevoel werd groots. De trein was er bijna. Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik keek om. "Stop." Zei de vrouw. Het was mijn moeder. Haar geest. Voordat ik me iets kon realiseren sprong ik er zonder bij na te denken. De trein kwam dichterbij en ik deed mijn ogen dicht. Mijn leven flitste voorbij. Alle ellende. Al het verdriet. De geschiedenis van mijn leven, van mijn ellendige, zielige leven. Ik voelde een hele harde klap tijdens mijn gedachtes. Alles stopte. Ik voelde niets meer. Het was donker. Ik zag mezelf. Klein, gevoelig, in de armen van mijn moeder. Mijn vader naast haar bed. Mijn moeder was aan het zweten en ze had een raar, blauw, jurk iets aan. Het was een ziekenhuisbed waar ze op lag. Ik was nog maar net geboren. Mijn vader en moeder keken gelukkig naar de baby, ze waren trots op de baby, op mij, op hunzelf..