Zelfmoord

Happy birthday..

Ik zag nog een flits. Het was mijn vader met een camera in zijn hand. Achter hem stonden kaartjes op de schoorsteen waarop stond 'alweer 4 jaar!' met ballonnen op de achtergrond of een hond en een kuikentje of met Disney erachter. Heel vaag herinnerde ik dat er vandaag een meisje zou komen spelen. Ik weet haar naam alleen niet meer. Ik hoorde de bel gaan. Ik wou open doen maar ik kon niet bij de deurklink. Mijn vader kwam eraan. Hij tilde me op zodat ik open kon doen. Zijn handen in mijn zij. Het voelde zo echt. Terwijl het leek alsof ik een film aan het bekijken was. Ik wilde hem knuffelen. "Gefeliciteerd Anne!" Hoorde ik Sarah zeggen. Dat was haar naam, Sarah! Ze gaf me een pakje dat ik openmaakte wanneer we een glaasje siroop kregen in een steuntje zodat ik het niet om zou gooien en makkelijker kon vast houden. Ik maakte het cadeautje open. Het was een pop. Een Winx pop met rood haar en een blauw pakje aan. Mijn vader kwam naast me zitten. Ik wilde wat tegen hem kunnen zeggen maar door die reden realiseerde ik me weer dat dit niet echt was. Zachter dan daarnet hoorde ik weer de mensen op de achtergrond. Het was een vrouw. Nee, nee niet waar. Het was een man. Een man dat iets probeerde te vertellen met een ruwe, schore stem. Hij had gefeest moeten hebben de dag voor deze. Het klonk zo dichtbij, alsof half lag te slapen en ik stiekem nog mee luisterde wat de man zei. Het moment dat mijn vader me een knuffelde zag ik niet. Ik concentreerde me op de mensen. De man kreeg ze stil en zei dat ze kalm moesten blijven. Hij concludeerde dat ik dood was. Dat ik nu gelukkiger was. Het klopte. Ik voelde de pijn niet meer. De pijn dat me jaren lang in het hart stak. Ik was voor het eerst weer gelukkig. Ik keek opeens recht in mijn vaders ogen. Blijkbaar vroeg ik net waar mijn moeder was. "Mama is vanacht naar het ziekenhuis gebracht." vertelde hij. "Je hebt een zusje!" Zei hij blij. Ik herinnerde me weer dat ik het eerst afschuwelijk vond. Ik rende huilend naar mijn kamer en ik schoof met veel moeite de stoel voor de deur. "Anne?" Hoorde ik een klein meisje zeggen. Het was Sarah. Ze probeerde de deur open te maken maar ook voor haar was het moeilijk om de stoel te duwen. Ik ging huilend onder de dekens liggen. Mijn deken, het rook naar mijn kamer, naar lavendel, de wasmiddel van mijn moeder. Ze had die wasmiddel speciaal gekocht voor mij omdat ik het geweldig vond hoe de lavendel in mijn kamer rook. Ik rook elke avond aan die plant en maakte toen en wens van wat er de volgende dag zou moeten gebeuren. Sarah was ondertussen bezig om de stoel weg te krijgen. Na een half uurtje was het gelukt. Ik werd boos en zei dat ze eerst 3 keer moest kloppen. Ik zocht gewoon een reden om ook boos op haar te mochten zijn. "Je hebt me gehoord! De stoel maakt heel veel lawaai!" Zei ze verontwaardigd terug. Ik zag een klein krasje op mijn deur en gebruikte toen dat als reden. "Kijk eens! Dat heb jij gedaan! Jij mag mooi een nieuwe kopen!" Zei ik boos. "Ik vind je stom!" Schreeuwde ze en ze ging huilen naar beneden. Even later kwam mijn vader eraan. Hij wreef over de kras en het was weg. "Wist je nog dat je je bekertje met potloden liet vallen toen je de deur wou open maken? Het was maar potlood. Die deur is sterk genoeg." Legde hij uit. Hij gaf me een knuffel en ik begon weer te huilen. "Ik wil geen zusje." Snikte ik. "Waarom niet?" Vroeg hij. "Wil je anders dat Sarah hier komt wonen?" Ik keek hem aan en riep toen ja. "Sarah is hetzelfde als een zusje, je kan er mee spelen, ruzie maken." Hij gaf een knipoog. "Volgend jaar heb je dan nog meer cadeautjes!" Ik moest lachen. "Maar deze kamer blijft van mij he?" Vroeg ik. "Ja." Zei hij en hij gaf me weer een knuffel. "Ik hou van jou." Zei ik. "Ik hou ook van jou, kleintje." Zei hij. Ik sloot mijn ogen en genoot van dit moment.