meet me home - sm.

22. De Moeilijkste Keuze

Als Shawn klaar is met zingen, lopen de tranen over mijn wangen. Akoestisch klink dat liedje nog veel mooier dan in het echt. Hij zong met zo veel gevoel, dat kan bijna niet gelogen zijn. Of toch wel? Die berichten die ik heb gelezen, liegen er niet om.

Maar waarom zou hij anders zo veel moeite doen om mij terug te krijgen?

Misschien, is het hetzelfde als toen met mij en Matt. Dat hij helemaal niks heeft met die Ashley. Maar hoe zit het dan met dat One Night Stand gebeuren? Ik zucht en droog mijn tranen. Eerst maar eens slapen.

Ik zet de cd op repeat en begin me om te kleden. Onderin mijn koffer vind ik Shawns trui. Ik pak hem op, en tegen beter weten in doe ik hem aan. Ik snuif zijn geur op. Ik mis hem.

Mijn gedachten dwalen af, naar het feest over een paar dagen. Zal Shawn eigenlijk ook komen? Ik zal het morgenochtend wel aan Demy vragen.

Het is uren later, en ik kan niet slapen. Aan de ene kant wil ik naar Shawn toe, dat zijn armen om me heen liggen, dat ik naar zijn ademhaling kan luisteren, aan de andere kant wil ik dat niet.

Ik geloof dat hij van me houd, ik geloof dat hij bij me wilt zijn, alleen voor dit hele drama ging het ook al moeilijk tussen ons. Hij was bijna altijd weg, ik was bijna altijd verdrietig. Ik wil niet het meisje zijn dat altijd maar moet wachten op haar vriend. Ik wil leven voor mezelf, keuzes maken waar ik zelf blij van word.

Ik zucht en draai me nog eens om. Ik wil mijn gedachten uit kunnen zetten. Jammer genoeg kan dat niet, dus blijf ik liggen discussiëren met mezelf.

Ik luister de cd zo lang dat mijn laptop, die eerst nog bijna vol was, uitvalt. Zelfs dan, blijf ik nog liggen woelen en draaien. Hoe laat is het eigenlijk? Ugh, vijf uur s'ochtends.

Ik kan dit niet langer aan. Ik stap zachtjes uit bed, en loop naar de keuken. Tot mijn verbazing zie ik Jack daar zitten, starend naar een glas water. Hij kijkt op.

'Kan jij ook niet slapen?' Ik schud mijn hoofd en pak een glas, waar ik water in schenk. 'Dus, waarom kun je niet slapen?' Doorbreekt Jack de stilte.

'Ik twijfel over dingen. Mensen zenden gemengde signalen uit. Ik weet niet wat ik moet doen.'

'Is het Shawn?' Ik knik en kijk stilletjes naar de grond. 'Demy heeft me er wat over verteld. Ik denk dat Shawn wel degelijk van je houd, alleen van elkaar houden is niet het enige wat een relatie in stand houd.'

'Nee, daar ben ik ook achter gekomen. Ik houd ook van hem, heel veel, alleen zijn beroemdheid is tussen ons in komen staan. Hij is altijd alleen maar op tour, dan zit hij weer in Europa, dan weer in Azië, dan weer daar. Ik kon er niet meer tegen. Daarom ben ik ook gaan studeren in Amsterdam, om zelf ook iets te doen. Alleen dat heeft jij ook niet echt goed opgenomen...'

'Je moet vooral goed naar je hart luisteren. Maar je moet beslissen met je hoofd, dat is het moeilijke.'

Ik knikte weer. Nu ik met iemand gedeeld had wat er in me omging, voelde ik me opeens heel slaperig.

Ik dronk mijn glas water leeg. 'Bedankt voor je advies, Jack.' 'Geen probleem.' Hij glimlachte naar me, en voor het eerst in een hele lange tijd glimlachte ik een oprechte glimlach.

'En eh, ik heb nog een klein vraagje over het feest.' Jack knikt als teken dat ik de vraag kan stellen. 'Komt hij ook? Shawn?' Jack knikt. 'Oke, bedankt. Slaap lekker, Jack.'

Ik ga Shawn zien. Ik ga hem binnenkort zien. Ben ik daar wel zo blij mee? Ik weet het niet. Net zoals die ene vraag waar ik de hele nacht wakker van heb gelegen.

Wil ik hem wel, of wil ik hem niet?

Het feit dat hij me zo iets persoonlijks heeft gegeven, maakt het geheel nog eat lastiger.

Dan denk ik aan het advies dat Jack me zojuist gaf. Kies met je hart, maar gebruik je hoofd.

Wat wil ik?

Ik wil niet meer behandeld worden als de vriendin van. Ik wil niet meer herkend worden op straat door zijn fans die willen dat ik boodschappen aan het doorgeef. Ik wil niet meer op hem hoeven wachten, tot hij thuiskomt met de meest geweldige verhalen waar hij mee bezig is tot hij weer weggaat om nieuwe geweldige verhalen te beleven.

Maar daarbij wil ik ook Shawn.

Ik kan me bijna geen leven voorstellen zonder hem. Zonder de lieve berichtjes die hij me soms uit het niets stuurde. Zonder de blikken die hij op me wierp als hij dacht dat ik niet keek. Zonder zijn aanraking.

Mijn hart wilt hem, mijn hoofd wil opkomen voor mezelf.

Ik maak de beslissing. Ik hak de knoop door die zich in mijn brein gevestigd heeft.

Hoewel een leven zonder hem niet denkbaar is, is het wel mogelijk.

Ik wil niet nog een keer pijn gedaan worden.

(A/N)

Jaja daar was ik weer

Wha ik ben nu met schrijven bij hoofdstuk 26 ofzo van dit boek, en ik weet zeker dat sommigen van jullie me willen vermoorden als je weet wat er gaat gebeuren

Ik ga alvast een goede schuilplaats zoeken terwijl ik verder schrijf aan de ontknoping.

Byeee

Xo