म मनमनै निक्कै तर्कनाहरु खेलाउँदै भित्रबाट नियाली रहेँ । एकछिन पश्चात सबै फेरी पिढी तिरै लम्किए । बा उनीहरुसँगै भलाकुसारी गर्न लागे । केही बेर मै आमाले बढो नम्र स्वरमा ‘छोरी शकुन मामाहरुलाई पानी लिएर आउ’ भनी डाकिन् । बोलाएपछि के कसरी आउने भन्ने बारे आमाले पहिले नै अराइ, सिकाइ गरेकी । म केही अनौठो मान्दै भए पनि आज्ञाको पालन गर्न लागे । किनकी आज आमाले निकै माया गरे झैँ गरेकी छिन्, कास, सधैं यस्तै माया र स्नेहमा हुर्कदी हुँ । परिवारको इज्जत कै लागि भए पनि म नम्र भएर निस्केँ, मनको आवेश मन भित्रै दबाएर ।
सबैलाई नमस्ते गर्दै मैले बढाबढा गिलासमा मोही पानी सबैलाई दुबै हातले टकारेँ । गिलास समाउने बहानामा सबैले मेरा मुखमा पुलुक्क हेरे, मैले लाजले आँखा जुधाउन सकिन । खै के नियाल्न खोजे त्यो बुझ्ने कोशिस नै गरिनँ । मोहीका गिलास सबैलाई पुर्याइ सकेँ, तिनै मामा बाहेक अरु कसैले थप्न मानेनन्, सायद तिर्खाएर भन्दा पनि शिस्टाचार राख्नलाई खाएका हुँदा हुन् । सबैलाई भो बनाइ सकेपछि म त्यही बसी रहनुको औचित्य भएन, त्यसै पनि सबैको हेराइले मलाई बिझाएको थियो । म फटाफट गिलास टिपेर भान्सा तिर पसी हालेँ । कतिपय मान्छेहरु त म दैलोबाट भित्र नपसुन्जेलसम्मै मेरो चाल नियाल्दै थिए । मन मनै यो हुल मेरो बिहे कै लागि जम्मा भएको अनुमान लगाए पनि यस हुल भित्र मेरो उमेर सुहाउँदो कोही केटा थिएन । मैले जान्न र बुझ्न खोजेको कुरो मात्र यति थियो कि यदी मेरै बिहेको कुरो हो भने केटा किन आएन ? के ऊ के ऊ अभिभावकहरुले हेरेकै भरमा हुन्छ भनि देला त ? या कतै उ अपाङ्ग र बिकलाङ्ग त हैन, आउन नसेकेरै नआएको हो कि ? मेरा मनमा हजार तर्कनाहरु खेल्न थाले । मन उदास भयो, भित्र भित्रै निरास भएँ, पढ्न नपाउनुको चोट अनि विहेपछिको अन्योलको भविष्य, मैले केही सोच्नै सकिन । जे जसो होस् आमाले केही भनिछन् भने चित्त नबुझे त्यति बेलै प्रतिवाद गरुला, आजै बिहे गरेर पक्कै पठाउने छैनन् होला । यस्तै कुरा मन भरी खेलाउँदै म लिस्नो छाडेर आँटी गएँ अनि बिछ्यौनामा पल्टेर केही बेर रोएँ, घरी स्कुल सम्झेँ, घरी भविष्य त घरी निराजन । मन हावा झैँ घरी कहाँ त घरी कहाँ दौडी नै रह्यो । सायद आँसुले पो मन गरुङ्गो भाको हो कि झै लाग्यो, मन हलुङ्गो नहुँदासम्मै म रोएँ, रोएरै मन हलुको पार्ने बानी जो परेको थियो ।
