कुरा २/४ वर्षको हुँदो हो त चित्त बुझाउँथे हुँला ! तर कुरो २ गुना भन्दा बढीको रह्यो म जीवनसँग कुनै पनि हालतमा सम्झौता गर्ने पक्षमा छैन । मेरी आमा एक नारी भएर पनि यस्तो कुरामा कसरी सहमती जनाएकी होलिन् ? के मेरा शरीरको आकार र ओजन हेरेर नै आमाले मलाई त्यो ४० नाघेको पुरुष अनि उसको घरको बोझ थेग्न सक्छे भन्ने सोचेर यसो गरेकि हुन् वा छोरी कि आमा हुनुको आफ्नो बोझ हलुको पर्न खोजिन् मैले बुज्नै सकिन । मलाई असह्य चोट लाग्यो, सही नसक्नु भयो । मलाई अहिलेको भोको पेट भन्दा पनि भोलीको भविष्यले पिर्नुसम्मै पिरल्यो । केही पर पुगेपछि मैले रिसिँदै भनेँ, “बरु मर्छु तर त्यो बुढोसँग बिहे गर्दिनँ ।” आमाले म भन्दा पनि झोक्किदै भन्निन्, “बैस थाम्न नसकेर दुनियाँसँग सुत्दै हिडिस् अब कहाँबाट पाउँछेस् त कन्ने कुमार ?” मेरो रिस र चोटको कुनै सिमा नै रहेन, उत्तिनै खेर घर छोडेर हिडौ जस्तो भो । आँटीको सानो झ्यालबाट बाहिर निहालेँ, चकमन्नै अध्यारो थियो, जाउँ कहाँ जाउँ, नजाउ एकछिन बस्न मन छैन यो घरमा । सिरकले मुख ढाकेर घोप्टो परेर धित मरुन्जेल रुन मन लाग्यो । घर भरीका पुरुषहरु मेरो पक्षमा कोही बोलेनन् । कान्छो भाइ सानै थियो त्यसलाई विहे भनेको के हो केही थाहा नै थिएन, तैपनि म रोएको देखेर होला सोध्न आएको थियो, मैले रिसमा हकारेर पठाइदिएँ त्यसपछि उसले फेरी अर्को पटक सोध्ने आँट नै गरेन । सानो थियो पिट्छे कि भन्ने डरले पनि होला नजिक नै परेन ।
झ्याउकिरीको आवाज पनि कानमै खाला जस्तो गरी चर्को थियो, मेरा आँसुले सिरानी पुरै भिजिसकेको थियो, रात लगभग छिप्पिसकेको थियो । बा घुरेको आवाजले घरी घरी आकाशमा बादल गर्जेको हो कि झै भान हुन्छ । बाहिर चुक पोखेजस्तो अँध्यारो छ । सबै मस्त निन्द्रामा छन् । सिरक भित्रबाट थोरै टाउको तानेर सबै तिर नियाल्छु, सानो भाइ तिर हेर्न मन लाग्यो यसो हेरेको त उ मस्त निदाइ सकेको रहेछ, हुन त उसलाई केको चिन्ता र तै नि बिचरो बालख नै छ । अघि मेरै मायाले त हो नि सोध्न आएको विचारोलाई बित्थामा किन हकारेँ हुम्ला झै लाग्यो । घर भरीको कान्छो, त्यही माथि पनि आफू स्कुल जान छोडेर उसलाई पढाएकी त्यसैले पनि होला त्यसको निकै माया लाग्छ । म बिसाउँदै रुदै गरेँ, सायद रुवाइको सिलसिला सुरु नै भयो । मलाई उज्यालो हुना साथ घर छोडेर कही जान मन लाग्यो, तर जाने कहाँ ? को छ र मेरो यो संसारमा ? मनमा यस्तै यस्तै हजारौँ तर्कना खेलाउँदै म त्यस रात अनिँधो मै बिताएँ । अरुको सल्याङबल्याङसँगै उज्यालो फैलिँदै गयो, मैले भने झन निदाएझैँ गरी सिरकले मुख छोपिदिएँ । अबेर उठ्न मन छ, अनि आफ्नो एक्लो जीवन अनि एक्लो योजनाको तयारीमा जुट्नु जो छ ।
