Draken rijders

2. Het plan

Popu voelde een vlinder op zijn neus. Rustig werd Popu wakker. Toen hij om zich heen keek was hij op een heel groot stuk groen land. Hij keek in de verte. Hij kon niets zien. Hij besloot te gaan kijken waar hij was. Na een tijdje leek het alsof er geen einde aan dit weiland was. Popu liep rustig naar achter om terug te lopen naar de plek waar hij eerst was, todat hij tegen een boom aanknalde. 'Het spijt me' zei Popu toen hij op de grond viel. Wanneer hij zich omdraaide stond daar een hele grote boom. Een boom met de mooiste bloemen. Toen hij probeerde er eentje uit probeerde te pakken, lukte het hem niet. Hij bleef spingen en spingen maar nog steeds lukte het niet. Opeens kwam er iets uit een bloem hoog in de boom. Popu keek goed maar kon het niet zien. De bloem ging bijna helemaal open.....

Popu werd wakker. Z'n ogen stonden wijd open. HIj wreef even in z'n ogen en ging toen zitten. Blijkbaar was hij niet op een groen veld want hij was gewoon thuis op de grond tussen de lakens. Hirua en Opa waren al wakker. Popu stond op en deed de deur open. Hij zag Hirua en Opa praten. Hij liep naar ze toe en boog voorover om te groeten. Daarna liep hij weg om naar de grote put te gaan. Onderweg hoorde hij voetstappen, rennend, achter hem aan. Hij voelde twee handen op zijn schouders en opeens een heel lichaamsgewicht. Het was zijn zus Hirua. 'Popu, ik heb een geweldig idee.' zei ze. Popu liep door. 'Popu?' 'Hoor je mij?' Hirua schudde Popu een beetje. 'Ja, ik hoor je. Wat is er?' vroeg Popu. Hirua trok Popu met zich mee.

Uiteindelijk kwamen ze aan bij een kleine theewinkeltje. Daar tegenover is een steegje. Ze trok Popu daarin. 'Je kent mijn verhaal van gisteren toch nog?' zei ze. 'Ja met de draken en draken rijders, oh en de ruzie tussen de mensen en draken rijders en...'

'Ja dat!' onderbrak Hirua hem. 'Wat als die draken nou echt bestaan? Wat als er buiten deze muren meer wezens leefden. Wat als wij niet de enige waren die hier bestaan. Wat dan?' Popu dacht na. 'Ik weet niet wat er daarna zal gebeuren.' zei hij uiteindelijk. 'Dit zal onze muren laten breken. Dit zal de mens laten zien dat wij niet de enige zijn. Dit zal een grote ontdekking zijn! En zou je het gewoon niet leuk vinden om andere wezens te ontmoeten?'

'Maar wat als niets achter de muren leeft? Wat als wij echt de enige zijn?'

'Mijn lieve Popu,' begon Hirua. 'Waarom denk je dat ze deze muren hebben gebouwd? Dit kan maar één betekenis hebben! De mens wilt niets te maken hebben met de buitenwereld!' Popu begon het te begrijpen. 'Maar wat wil je nu dat we doen?' vroeg hij. 'Uhm, nou, mijn plan was eigenlijk Paka te verlaten en de buitenwereld te verkennen.' zei ze. 'Hoe wil je Opa meenemen? Hij is te oud en te moe.' zei Popu. 'Nou weetje,' begon Hirua. 'We nemen Opa niet mee. We laten hem hier. Hier is hij veilig binnen de muren. Je weet maar nooit wat er buiten de muren gaande is.' 'Nee!' riep hij snel achter Hirua's zin. 'Ik laat Opa niet alleen!' Schreeuwde Popu. 'Popu, het is wat jij wilt. Wil je hier in deze saaie stad blijven of wil je de wereld buiten de muren verkennen?' Popu keek naar de grond. 'Je hebt mij niet overtuigd met je legende over draken. Het was maar één verhaal en je wilt nu al naar ze gaan zoeken.' 'Popu, dat is het juist! Dat verhaal heeft mij juist overtuigd om te gaan zoeken naar draken!' zei Hirua. 'Maar mij niet, dus ik ga niet mee.' Popu liep het steegje uit en liet Hirua achter.

 'Pff, de stad verlaten, ha! Niemand kan door de muren van Paka heen!' mompelt Popu in zichzelf. 'Maar wat als die draken echt bestaan?' dacht Popu. 'Hirua was wel heel erg zeker over wat ze zei... Nee, Ook al bestaan ze, ik kan Opa hier niet alleen achter laten. Maar Hirua eigenlijk ook niet. Misschien moet ik ernaar vragen bij Opa.'

'Ik dacht dat Popu dit geweldig zou vinden. Hm blijkbaar niet.' dacht Hirua. 'Het zal me nooit lukken om alleen op pad te gaan. Deze stad zit vol met... niets! Een avontuur  buiten de stad dat is pas iets! Weg uit deze stad en een nieuwe wereld leren kennen! Ja! Dat is wat ik wil!'