Draken rijders

4. nu?

'Dus deze boeken zijn een soort collectie?' Popu en Hirua zaten op hun slaapkamer met de twee boeken die ze hadden gevonden. 'Ja ik denk het wel.' Zei Hirua. 'Ze zien er hetzelfde uit. En als je naar de zijkant kijkt zie je dat ze nummers bevatten. Kijk, dit boek is nummer 6 en deze 8.  'Wat zou dat betekenen?' vroeg Popu. 'Ik heb geen idee!' zei Hirua. 'Nu we de boeken hebben kunnen we ze bestuderen.' Ze begon ze bestuderend te lezen. Na een paar minuten keek ze naar Popu. 'Er staat precies hetzelfde. Het is hetzelfde boek alleen een ander nummer.' zei Hirua. 'Wat staat erin?' vroeg Popu. 'Alles over de draken. Wat ze eten, drinken en wat ze kunnen.' Hirua bladerde door het boek. Opeens stopte ze, bladerde ze terug en keek op de pagina. 'Kijk Popu! Dit is blijkbaar een kaart van Mirusha!' Hirua liet de bladzijde aan Popu zien. 'Ik kan het niet zien, weet je nog?' Hirua trok het boek terug. 'Oh dat was ik even vergeten.' zei ze lachend. Ze bestudeerde de kaart en trok een wenkbrauw op. 'Paka staat niet op de kaart.' zei ze opeens. 'Weet je het zeker? Bekijk nog eens.' zei Popu. Hirua ging met haar vingers langs alle plekken op de kaart. 'Nee, ik weet het heel zeker.' zei ze. 'We weten teminste wel waar we naartoe moeten als we uit Paka gaan.' Popu bleef stil en Hirua wist dat ze maar beter niets meer daarover moest zeggen. Opnieuw keek Hirua op de kaart. Ze bekeek de randen van de kaart en zag dat namen niet af waren. Er stond bijvoorbeeld in een hoekje Gemi- maar volgens Hirua moest er wel een kaart bijhoren. De grenzen stopten ook zomaar. Opeens kreeg Hirua een brilliant plan. Ze pakte het andere boek, sloeg het open en zocht naar de dezelfde bladzijde als het boek dat ze open had. En ze had gelijk. Daar stond de rest van de kaart. En het klopte. Gemi- bleek Gemini te zijn. 'Popu, deze kaarten horen bij elkaar!' zei ze. 'Maar we kunnen nog niet zoveel met deze kaart. Het laat maar een deel van de wereld zien.' 'Misschien staat Paka er daarom niet op.' zei Popu. 'Dat is zo slim!' zei Hirua. Ze scheurde de kaarten uit de boeken en vouwde het op. 'Popu, je mag het met niemand over hebben, oke? Ik zal Paka verlaten en het maakt mij niet uit of jij niet mee wilt.' Popu knikte en stond op. 'Ik moet nog nadenken.' Zei hij en verliet de kamer.

Popu liep naar de grote put. Hij zag Opa samen met wat andere oude mannen thee drinken op de grond. Hij zag dat Opa hem opmerkte en liep naar hem toe. 'Popu, ik moet jou straks even spreken.' Hij pakte Popu bij de hand en zette hem naast hem neer. 'Maar eerst moet je een kopje thee met ons drinken.' Hij lachte breed, maar Popu was bang wat Opa zou gaan zeggen. 'Popu, neem iets te eten! Je mag zoveel je wilt.' zei een van de mannen. Popu pakte een koekje en stopte het in zijn mond. 'Heb je het al gehoord?' begon een van de mannen. 'Er blijkt dus dat een van ons armen over de scheiding tussen arm en rijk is geweest. De hele kant van de rijken staat op z'n kop. Ze kunnen er echt niet tegen!' De man moest lachen. 'Ik heb gehoord dat ze er iets tegen willen doen en dat de politie aan hun kant staat.' zei een andere man. 'Dit kan nog wel een burgeroorlog worden.' 'Kom op nou! het was toch niet zo erg. Ze zijn het vast over een paar dagen vergeten.' Zei Opa. 'Ik hoop het maar.' zeiden de mannen. Popu voelde rillingen over zijn rug. Hij wist dat dit over hem ging. Het was zo stom dat hij over de grote deur geweest is. Nu zijn alle armen in de problemen. Allemaal door hem! Opa zag Popu's dode blik en werd bezorgd. 'Popu? Is er iets?' Vroeg Opa. 'Nee het gaat al hoor Opa, bedankt voor het vragen.' zei Popu en richtte zich tot de grond. Hij voelde zich erg schuldig. De pijn ging door z'n hart en hij wilde het liefst naar Hirua. Zij wist hiervan en zij zou weten wat hij moest doen. 'Opa, ik ga maar weer.' Zei hij. 'Je bleef niet lang!' zei Opa, Maar Popu gaf geen antwoord. Hij liep al weg richting Hirua.

Hirua zat in de voortuin met de draken boeken. 'Hirua!' Popu rende naar Hirua en pakte de boeken. Snel deed hij ze dicht, rende naar de slaapkamer. Hij deed ze onder de lakens die op de grond lagen. Popu voelde een druppel zweet over zijn gezicht. 'Ben je gek?' zei hij toen tegen Hirua. 'Niemand mag weten dat we de boeken hebben en jij zit lekker in de tuin te lezen!' Hij had het gevoel Hirua te wurgen. 'Je was er toch niet geïnteresseerd in?' vroeg Hirua. 'Hiura, het is geen tijd voor grapjes. We hebben een heel groot probleem. De rijken willen mij oppakken en misschien erger...' Hirua's ogen werden groot. 'Ik wist dat we een probleem zouden krijgen, maar aan de andere kant, denk ik niet dat ze het serieus gaan nemen. Ik weet zeker dat ze dit zullen vergeten.' Popu voelde zich gelijk kalm. 'Als zelfs Hirua dit zegt, moet het wel zo zijn.' Dacht Popu. Hirua richtte zich op de boeken en bedacht zich iets 'Had je nog nagedacht om met mij mee te gaan?' Vroeg ze. 'En wat als er wat gebeurt met Paka? Dan zijn wij er niet! Dan laten we Opa alleen!' Zei Popu ongelukkig. 'Ik zal je niet dwingen Popu.' zei Hirua rustig. 'Het zou juist goed zijn als er een soort burgeroorlog komt. Wij hebben dan alle kansen om deze stad te verlaten.' Popu werd een beetje boos. 'Wat zei je? zei hij kort en boos. 'Het zou juist goed zijn? Er is helemaal niets goed aan! Je denkt alleen maar aan jezelf! Hij zuchtte diep en haalde weer adem. 'Ik zag je altijd als voorbeeld, maar nu zie ik dat ik dat nooit had moeten doen.' Toen was hij echt klaar. Ook Hirua stond stil op haar plek. Ze voelde iets. Een gevoel. Het deed pijn, pijn in haar hart. Ze was het voorbeeld voor haar kleine broertje. Ze voelde hoe haar gevoelens haar overwonnen. 'Popu, ik... Ik wil niet meer hier blijven, begrijp je, ik wil een nieuw leven opstarten.' zei Hirua. 'Een nieuw leven?' Popu draaide zich om en begon met zijn armen te zwaaien. 'Al wil je een nieuw leven beginnen, begin die dan met Opa erbij. Opa is-' 'Opa is te oud om mee te gaan!' onderbrak Hirua hem. Popu bleef stil en ging in een hoekje zitten. 'Je zal niets vinden en dat weet ik zeker.' dacht hij bij zichzelf.