Taleyin Oyunu

5'ci bölüm

(Elvin)
Universitetə çatmışdım ..Dərslər bitmişdi deyəsən hamı həyətdə idi gec qalmadığım üçün sevinmişdim. Birdə səmanın mənə doğru gəldiyinə sevindim. Onun füsünkar qoxusu məni ovsunlamışdı necədə gözəldir. Ehh göy üzlüm bir inansan hisslərimə. Ona baxarkən belə xeyallara dalırdım. "Yenə sən" deyişi xeyallarıma ara verməmi bildirmişdi. Dərinən nəfəs alıb sözə başlayacaqdı ki,telefonu zeng etmişdi.Məni yenə pisləyəcəkdi ki, bu zəng araya daxil oldu. Fikrim Səmada idi.Səs tonu dəyişdi.Səsində qorxu vardı çarəsizlik ilə birlikdə.Nə ola bilərdi ki onu bu qədər qorxudan? Yanına yaxınlaşdım. Gözləri tək nöktəyə zillənmişdi.Onun bu halı məni qorxtmuşdu.
-"Səma!! Yaxşısan?" Məni eşitmirdi sanki. Gözlərindən yanağına süzülən damlalar ürəyimə bir ox kimi batmışdı ..

-Titrək səsi ilə "Anam...ölə bilməz" deyişi ilə müvaqimətini itirib gözlərini yumması ilə yıxılırdı ki,onu qucaqıma almışdım "Onunda anası öldü?" Səmanın hiss etdiklərini məndə hiss edirdim. Bunun necə bir acı olduğunu bilirdim.Əsasən də içtən içə səni yeyib bitirən, sənin üzündən oldu düşüncəsi baş rolda idi. Yanında ola bilməmək.."Ehh.." vaxt itirmədən Səmanı maşının arxa qapısını açıb içəri uzadmışdım içimdə qərəbə bir hiss vardı.Onunla üzbə-üz idik. Nəfəsini hiss edəcək qədər yaxın idik. Üstünən çəkilib, maşına əyləşib yola düşmüşdük.Ən yaxın xəstəxanaya çatmışdıq.Onu qollarıma alıb qaçaraq içəri daxil olmuşdum.Tibb bacıları mənə işarə etdikləri otağa aparmışdım onu. Məni çıxartmışdılar otaqdan. Sanki mənim canıma bir şey olmuş kimi qorxurdum. Əllərimi saçımın arasında gəzdirirdim.Dərinən nəfəs alıb ortalıqda get-gel eləməyə başladım. Saniyələr keçdikcə təlaşım daha da artırdı. Telefonumun zəng elədiyini eşitdim amma bu mənim zəng səsim deyildi.Əlimi cibimə aparıb telefonu çıxartmışdım "Səmanın telefonu idi".
"Тупой" (ağılsız) yazılmışdı.Zəng bir müddətdən sonra dayandı ardınca mesajlar gəlirdi açıb oxumuşdum. "Səma narahat oluram. Hardasan? Gəl evə gedək." yazılmışdı. Deyəsən bu qardaşı idi. Ardından o biri şəxslərdən gələn mesajlara girdim. "Səma bu necə oldu? Xalam öldü inana bilmirəm. Səndə gəlirdin onlarla?" Otağdan həkimin çıxdını görüb bütün fikirimi ona yönləndirmişdim. Yanıma yaxınlaşıb hər şeyin yaxşı olduğunu dedi. Otağına daxil oldum. O oyanmamışdı hələdə. Yanına oturub ona baxırdım.Mənim yaşadıqılarımı oda yaşayırdı.

-"Mən  güclü idim dayandım ana həsrətinə amma sən? Dayana bilməyəcəksən.Bu acı səni yandıracaq hər dəfəsində hər kəsin səni anlamalarını istəyəcəksən amma heç kim səni anlamayacaq qaranlığına qapanıb yaşama səbəbini axtaracaqsan ta ki o səbəbin məndən ibarət olduğunu anlayana qədər"

Arxaya söykənib qollarımı çarpazlayıb onu izləməyə başladım kirpiklərinə qədər üzünün hər bir hissəsinə baxdım. Ayağa qalxıb əlini əllərimin arasına aldım. Soyuq tənim bədənini titrədmişdi. Gözlərin açıb mənə baxdı tez əlimi çəkdim.Ətrafa baxmağa başladı ayağa qalxırdı ki, çiyinlərindən tutub uzanmasını işarə elədim. Əllərimi itələyib ayağa qalxırdı ki, əlini başına aparıb yıxılmamaq üçün dayanmağa çalışırdı ki, belindən tutub məndən güc almasını sağladım. Həmin andada gözlərimiz kilitləndi bir birinə. O an onun qurumuş dodağlarını öpmək istədim amma özümü ələ alıb çəkildim yerimə. Oturub sözə başladım

-"Bilirəm çətindi helə helə ana həsrəti" sözümü kəsib danışmağa başladı.

-"Telefonum hardadı?" Təlaşla axtarmağa başladı.Cibimdən çıxadıb ona uzatdım. Əlimdən alıb gələn mesajları oxuyurdu bunu gözlərinən axan yaşlardan bildim.Onun bu halına gözlərim doldu. Yanına yaxınlaşıb çiyinlərindən tutdum. -"Güclü ol bu həyat zəiflər üçün deyil!" əllərimlə gözünün yaşını sildim -"Ağlama payız qoxulum" dedim amma başını sinəmə qoyaraq daha da hıçkıra hıçkıra ağladı. Onun bu hərəkətinə təəccüblənmişdim. Qollarımla ona sarıldım sımsıxı burnumu saçlarına dirəmişdim. Qoxusunu içimə çəktim ki,tez çəkildi.

-"Bağışla" dedi..

-"Bağışla?? Nəyə görə? Sevdiyimin ən pis günündə yanında olduğuma görə? "

Gözyaşların silərək: -"Sadəcə bağışla "

-"İcazə ver yanında olum hər saniyə,hər deqiqəm səninlə keçsin bir günüm belə sənsiz keçməsin. İcazə ver səni hər şeydən her kəsdən qoruyum. Pis günlərində yanında olum"

Başını yox mənasında yellədi -"Uzaq dur!! yaxşılığın üçün yaxşılığım üçün"

-"Sənsiz necə? Sən..sənsizliyi bilmərsən" sulu gözlərinə baxaraq dedimç

Bir müddət baxışdıqdan sonra arxasını çevirib otaqdan çıxdı. Məndə ardıyca danışmağa çalışsam da eşitmirdi məni. Xəstəxanadan çıxıb taksiyə əyləşib uzaqlaşdı.

(Səma)
Danışdıqları məni daha da kövrəltmişdi evə çatmışdım.Enib qaçaraq qapını döydüm. Ömər açdı,ona sarıldım. İlk dəfə idi ki , ona belə sarılmışdım. Mənə paltarlarımı hazırlamağımı dedi. Veşlərimi yığıb evdən çxdıq.Bu ev anamsız necə olacaqdı ki? Ağlayaraq Ömərin maşınına oturdum. "Aeraport"a doğru yol aldıq. Bir müddətdən sonra tayyarəyə minmişdik.O qədər yorğun idim ki , yol boyu yatmışdım. Başım ağrayırdı. Görəsən atam nə vəziyyətə idi? Onlar bir birini sevərək evlənmişdilər. Atam sevgisini itirmişdi. Onun ne qədər canının yandığını hiss edə bilərdim. Hır sabah üzündə isti gülümsəməsi əksik olmayan anamın indi isə özünə həsrət qaldıq..

Azərbaycana eniş elədik.

Artıq evə gəlmişdik. Anamın cansız bədəni yerdə idi.Üstü ağ örtü ilə örtülmüşdü. Bu mənzərə qarşısında gözlərim dolmuşdu.Bədənimdəki hər bir hissə od tutub yanırdı.Bu acıyla mən necə yaşayacaqdım? Anamın yerə sərilmiş cəsədinə yaxınlaşdım. Üstündəki ağ örtüyü açmaq istədim. Ətrəfımdaki insanlar bunu etməməmi bildirdilər.Çox adam vardı evdə.Bunlar...bu insanlar anamla vədalaşmağa gəlmişdilər amma mən onları eşitməyib örtünü açdım.Hamı gözlərini yumub evdən çıxdı. Anamın buz kimi əllərini Əllərimin arasına aldım. Gözyaşlarımın əllərinə damladığını görüb əlinin üstünən sildim.Anam bunları görüb kövrəlməsin deyə. Yanına uzanıb başımı sinəsinə yasladım -"Mənim gözəl anam buz kimisən niyə ruhun bədənini tərk elədi ? Niyə bizi,atamı tək qoydun? Niyə məni anasız buraxdın? Qalx gedək evimizə... Dikəlib anamın çiyinlərinən tutub qaldırmaqa çalışdım. Çox ağır idi .Qişqırmağa başladım -"Anaa!! Qalx!!! Evə gedək!!! Gəl!!" Arxadan meni kiminsə qaldırdığın hiss edib dahada sarıldım anama. -"Buraxın!! Anaa!!" Bu Ömər idi.Məni qucaqlamışdı. Ona yalvarırdım -"Ömər kömək elə aparaq anamı evə"  -"Ölməyib o" nənəm üstünü bir daha örtürdü ki, içəri atam girdi. Yanında dayılarım vardı. Anamı qaldırıb evdən çıxartdılar. Arxalarıdan qaçdım. O qədər qışqırmışdım ki, səsim astadan çıxırdı. Yolun ortasına yıxılıb ağlamağa başladım. Xalam qızları mənə boğacaqmış kimi sarılmışdılar -"Mən nə günah işlədim ki, məni ailəmin yoxluğu ilə sınayırsan Allahım" ..

1 həfdən sonra

(Elvin)
Otağımda uzanmışdım. Evdə heç kim yox idi. Aysəl dersdə idi. Atam işdə ,mən isə evdə. Bir an universteti bitirməmişəm fikri düşdü içimə. Can sıxıntısınan ölürdüm. Gedəcəktim dersə. Getmək mənimçün daha faydalı olardı. Bir həftə idi ki, Səmanı görmürdüm. Hər gün evlərinə, universtetinə gedirdim amma yox idi. Dostlarım zeng edirdi.Mənə dəvət edirdilər müxtəlif yerlərə amma getmirdim. Hazırlaşıb evdən çıxdım. Bəlkə gələr ümidi ilə Səmanım evinə yol aldım. Maşına əyləşib maşını işə saldım.

Bir müddətən sonra çatmışdım evin qabağıda saxladım. Qapıdan bir oğlan çıxdı arxasında duran Səma qapını tutmuşdu. Oğlan ayaqqablarını geyinib getdi. Səma isə qapını açıq buraxmışdı. Fürsətən istifadə edib maşından enib, addımlarımı artırıb qapıdan içəri girdim. Səma arxasını mənə çevirmişdi. Ayaqqablarını geyinmişdi. Öz-özünə danışırdı -"Üff ders bitir hələ mən indi gedirəm" deyib çevrilməsi ilə diksinməyi bir oldu. Qrxmuşdu bu halı məni həm də  güldürmüşdü. Titrək səsi ilə -"Sənin nə işin var burda?" Yanına yaxınlaşıb qarşısında dayandım -"Necəsən?" Dedim istehza ilə. Başını o yana bu yana yellədi əsəbi halda.Dediyim sözü bəyənməmişdi, deyəsən.Yanımdan keçib gedirdi ki, çiyinlərindən tutub saxladım.Ayağım səhvliklə Səmanın ayağına ilişmişdi. Nə olduğunu anlamadan bir anda Səmanın üstündə olduğumun fərqinə vardım. Nəfəsini hiss edəcək qədər yaxın idim ona. Gözlərim dodaqlarına zilləndi. Özümdən asılı olmayaraq ona daha da yaxınlaşırdım..

Fikirlərinizi bildirin