Taleyin Oyunu

17'ci bölüm

Elvin: Artıq dayana bilmirəm, məni başa düşürsən? (Qışqıraraq demişdi, hər cümləsini.) Səma qorxub, diksinərək geri çəkilmişdi.. Səsimi yüksəldərək dəvam elədim. Səni mən aldadmadım! Məni sən tərk etdin, inanmadın mənə. Sənsizliyi yaşatdın mənə sən.. Buraxıb getdin, heç düşünmədən bir yalana inandın. ( özümü ələ alaraq, nəfəsimi düzgünləşdirdim, səsimin tonunu azaldaraq, asta səslə danışmağa başladım.) Məni tərk etdiyin, o gündən, səninlə qarşılaşdığım günə qədər, sənə olan hisslərimi və niftrətimdən başka heçnə düşünmürdüm. Amma indi səni nə qədər sevdiyimdən başka, heçnə düşünə bilmirəm..
- "Deyilənlərin heç birinə inanmadım mən. Sənsiz geçən günlərim, cəhənnəm oldu mənə. Qəlbimin döyündüyü hər an, səni sevərək geçirdim mən. Məndən nifrət elədiyin o günləri, mən səni sevərək yaşadım. ( Hıçqıraraq sözünə devam elədi.) Elə bilirsən ondan sonra, səni düşünmədim mən?. Evinə qədər gəldim, getdiyin hər yerə gedib səni axdardım mən. Qarşıma çıxan hər kəsi sən sən olaraq gördüm. Mən hələdə səni sevirəm..( ayağda durmağa çətinlik çəkirdi. Sözünü bitirib, anidən dodaqlarını dodağıarıma mühurlədi.) Bu bizim ilk öpüşməmiz idi, həfifdə olsa xoşbəxtlik vardı. Qolarımın arasına alıb, sıxıca sarıldım. Titrədiyini, hiss edib özümü geri çəkib, ağlamaqdan qızarmış gözlərinə baxmaqla yetinirdim ki. Bir anda gözlərini yumub, qollarıma özünü buraxdı. Huşunu itirmişdi!.

2 gün sonra.

Xoşbəxtliyimə qovuşurdum, yenidən hər şey gözəl olacaqdı. Oğlumun əllərindən tutub, qarşıda gözləyən atasının yanına doğru ilərləyirdik. Qurtulmuşdum, indi ailəmlə xoşbəxtliyimi yaşaya bilərdim. Əlini əlimdən çəkib, qaçmağa başladı. Yoox.. Yoox, ola bilməz, oğlum qəza keçirmişdi. Gözlərimin qarşısında maşın vurmuşdu, doğru deyildi bu. Ola bilməz!. Mənim oğlum ölə bilməz!. Həyat niyə sevdiklərimi alırdı əlimdən. Niyə!!.. qışqırıqlarımı, heç kim eşidilmirdi mi? Kömək edin!. Heç kim mənə fikir vermirdi belə. Səsimi heç kim eşidmirdi. Dizlərimi qızıb, yerə çökərək qışqırmağa başladım. AA-AA-Aaa.

Gözlərimi açıb, etrafa baxınmağa başladım. Sadəcə yuxu idi. Ayağa qalxıb, otağımdan çıxdım. Özümdə deyildim sanki, ayağ üstə güçlə dayanırdım. Bəlkədə yuxunun təsirində idim. Dərinən nəfəs alıb, pillələri enməyə başladım, anidən gözlərimin qaranlığa bürünməyə başladı. Gözlərimi yumub müvəqqətimi iririb, görünməyən boşluğa özümü buraxırdım ki. Birinin məni qolarının arasına alaraq tutduğunu, hiss etdim. Gözlərimdə ki qaranlığ, yavaş-yavaş işıqlanırdı. Etrafım furlanmağı buraxmışdı və məni qucaqlayanın bibim olduğunu gördüm. Gözlər bu səfər, yaşla dolmağa başladı. Bu gün atamın öldüyünü yenə hiss elədim. Mən bu acını bir gün deyil, hər gün hiss edəcəm. Ən pisidə onu qurtara bilməməm. Düşüncələrimi dağıdıb bibimi sözlərini dinləməyə başladım.

-"Qızım, niyə belə edib, özünü günahlandırırsan?".
-"Çünki günahlıyam, atamı qurtarmalıydım. Amma mən bəcərə bilmədim." ( qışqıraraq, sözünə dəvam elədi).
-" nə halda olduğunun fərqindəsən sən?. Ayağ üstə dayanmağa gücün yoxdur. Güclü görünməyə çalışma da, heç bir şey vecinə deyilmiş kimi davranma. Yemək yeməməklə, evə gəlməməklə, atan geri qayıtmayacağ. Ölən mənim də qardaşımdı, mənim də içim yanır. Heç bir şey olmamış kimi, səni gözümün qarşısında ölümə getmənə icazə verməyəcəm.

Heç bir şey demədən, ayağa qalxıb masanın üstün də, hazırlanan yeməkləri yeməyə başladım. Mənə baxıb gülümsədi, dediklərin də haqqlılıq var idi. Mən özümü cəzalandırırdım. Özümü ələ almalıydım, bu çox çətin olacaqdı. Amma mən bacararam, əminəm ki atam da bunu istəyərdi. Ölüm çarə deyildir, həyat da yaşanacağın çox şey vardır. Sahib olacağın, gözəl anlar, hər yarpağa bir hekayə sıqdıracağın qədər xoşbəxtlik. Yaşamağa dəyər. Həyatın tək mənfi hissəsi var. Hər şeyə sahibi olduğun an, heç bir şeyin sənin olmadığını, anlayarsan. Yerə yıxılacaqın an, biri gələr, əllərindən tutar, bax o anda, o adama nə qal, deyə bilərsən, nə də get.