Save Me

2

trigger warning: zelfmoordgedachten

Een zelfmoordbriefje. Voor me lag Chloe Huffs zelfmoordbriefje. Waarom had ze dit geschreven? Ze leefde nog. Wilde ze dood? Nog belangrijker, waarom was het nu in mijn bezit? Ze moest geweten hebben dat het hier in zat. Moest ik het teruggeven? Natuurlijk niet, maar kon ik het maken het aan een docent te geven? Of de decaan?

Zonder het te lezen, stopte ik het briefje terug waar ik het vond. Dit kon niet echt zo zijn. Ik schudde mijn hoofd en probeerde het te laten gaan. Ik stopte het boek snel terug in mijn tas en besloot om me heen te staren tot de bel ging. Ik stormde zo snel als ik kon naar de computerruimte.

Chloe zou daar ook zijn. Nooit in mijn leven had ik zo veel betekenis gehecht aan het feit om Chloe te zien, maar dit was waar het op aan was gekomen. Er kwamen allemaal anderen het lokaal in, maar ik hield de plek naast me bezet. Toen Chloe eindelijk binnenkwam, was de plek naast mij nog de enige vrije. Ze ging zitten en draaide zich meteen richting mij.

"Hey, grappig verhaal, maar ik heb je dus het verkeerde boek gegeven." zei ze. "Ik had je de kopie moeten geven, maar in plaats daarvan was dit de echte. Misschien kunnen we terugruilen?" Ze hield een ander boek omhoog en keek me wanhopig aan.

"Wat is het verschil dan?" vraag ik ietwat onverschillig.

"Ik, eh... heb die van de bibliotheek, dus die moet ik uiteindelijk teruggeven. Dus als je hem nu kunt geven, zou dat fijn zijn."
"Ik denk het niet. Je hebt wat uit te leggen."

Ze keek me emotieloos aan; zelfs haar ogen geven niets weg. Ze legde het boek op mijn bureau en kwam dichterbij.

"Geef me dat godverdomme boek." zei ze met haar tanden op elkaar.
"Is het een kwetsbaar onderwerp voor je?"
"Geef het terug!"

Alle hoofden draaiden naar ons. Chloe keek onrustig om zich heen, maar ik hield mijn blik op haar.

"Sorry." mompelde ze, oogcontact vermijdend. Ik kon eindelijk zien wat ze al de hele tijd achter haar dreigende blik had verborgen; zorgen.

Een kuch van mijn kant liet bracht haar blik terug naar mij. Waar haar ogen eerst niets weggaven, stonden ze nu op het punt van stromende tranen. Ik zuchtte en greep het boek uit mijn tas. Ze veegde snel een ontsnapte traan weg toen ik het boek naar haar uitreikte.

Toen ze het wilde pakken trok ik het snel terug. Ik opende hem op de pagina en haalde het briefje eruit. Toen ik het boek opnieuw aanbood, wilde ze hem niet aannemen.

"Wat is het probleem?" vroeg ik.
"Ik hoef het boek niet. Ik wil... dat." Haar blik richtte op het briefje.

"Sorry," zei ik, "maar die mag je niet hebben." Ik stopte hem in mijn kontzak.
"Alsjeblieft, ik heb er hard aan gewerkt."
"Waarom?" vroeg ik.

"Is dat niet duidelijk? Ik heb hem nodig."
"Dus je was het echt van plan?" Het was oprecht een vraag.
"Dat is persoonlijk. Praat eens wat zachter."

Ik deed netjes wat ze vroeg.
"Waarom doe je dit jezelf aan?" vroeg ik zachter.

"Dat vertel ik niet aan jou." zei ze, alsof mijn naam een gedrocht was om uit te spreken.
"Waar slaat dat nou weer op?"

"Je gaat sowieso denken dat ik gek ben." Ze draaide zich weg van mij en stopte het boek terug in haar tas.

"Ik denk niet dat je gek bent; gewoon verkeerd begrepen." zei ik, hopend dat ze me zou geloven. Ging me dat even fout.

"Ja joh." mompelde ze. Ik keek naar mijn computer, maar zag haar vanuit mijn ooghoek wat tranen wegvegen. Haar mouw viel iets omlaag, maar ze trok hem snel weer omhoog.