Save Me

19

geen trigger warnings! just vibes : )

"Waar de weg ons heen brengt. Start de auto maar." zegt Chloe.

"Ik dacht dat je een plek wist waar je heen wilde?"

"Weet ik ook, ik bedoel, een soort van. Gewoon rijden, je zult het zien."

Daar gaat ze weer met haar vreemde logica. Ik begin te rijden, en ongeveer vijf minuten lang staart Chloe levenloos uit het raam, alsof haar ogen vastgelijmd zijn aan wat ze buiten ook ziet. Ik keek een paar keer kort naar haar en volgens mij heb ik haar geen enkele keer zien knipperen.

Ik weet niet echt waar ik naar toe rijd, dus ga ik de snelweg maar op. Na ongeveer twintig minuten ga ik de snelweg weer af, een zandpad op. Er zijn geen auto's, mensen of huizen. We zijn officieel in the middle of nowhere.

"Rechts! Ga naar rechts, nu!" zegt Chloe hard.

Ik trap hard op de rem en we worden beide naar voren gedrukt. Ik ga de hoek om, naar de weg waar ik bijna langs was gereden en het blijkt een doodlopende te zijn. Er is hier verder ook niets; alleen een stel bomen. Is dit waar ze heen wilde?

"Je wilde hierheen?" vraag ik. "Meen je dat nou?"

"Weet ik veel. Jij reed hierheen, dus dit is waar we zijn."

"Chloe, jij zei dat ik hierheen moest rij- w- wat- waar ga je heen?"

Ze stapt uit en loopt richting het einde van de doodlopende weg. Ik grom uit frustratie en volg haar. Ik snap dit meisje en haar bijbedoelingen echt niet.

"Chloe, waar ga je heen? Het loopt dood!" roep ik.

Ze zegt niets. Ze loopt naar het einde van de weg en gaat dan zitten, tegenover een grote boom. Ze staart ernaar alsof ze er doorheen kan staren ofzoiets.

"Ben je gek? Wat was je hier van plan om te gaan doen?" vraag ik.

"Kom naast me zitten."

"Maar, waaro- oké, laat ook maar zitten."

"Moet dat grappig zijn?"

"Waarom zou dat grappig zijn?"

"Omdat ik zit."

Ik besluit geen antwoord te geven en ga zitten. Ik kijk naar haar en dan naar de boom, en dan weer naar haar. Ze zit daar maar gewoon. Ik zucht en doe haar maar gewoon na: In de kleermakerszit zitten, mijn handen op schoot en mijn ogen alleen maar op de boom gericht.

"Dit is ons eigen plekje." zegt ze. "Is dat goed?"

"Ons eigen plekje? Hoe bedoel je?"

"Ik deed dit met al mijn vrienden, toen ik ze nog had. We zouden gewoon gaan rijden en dan zei ik wanneer ze moesten stoppen, of dat ze moesten omdraaien. Dat zou dan ons plekje worden. Het betekent niets voor anderen, vaak maar gewoon een stel bomen. Maar op de een of andere manier is dit allemaal heel belangrijk voor me en ik weet niet waarom."

"Ik denk dat ik het snap. Dan is dit dus ons plekje."

Onze plek, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee waar we nu zijn.

"Sorry dat ik zo onnozel doe, maar deze is nog extra belangrijk voor me. Het laat me zien dat er nog iemand is die om me geeft." zegt ze. Haar stem dwaalt langzaam af aan het einde van de zin.

"Het is misschien wel de perfecte tijd voor een onnozel momentje. Ik heb er deze week nog geen enkele met je gehad." antwoord ik. "En, als ik niet om je gaf, zou ik hier nu niet met je zitten. Dus zeg geen misschien."