Save Me

epiloog

trigger warning: begrafenis

De rest van de week ging maar langzaam voorbij, omdat ik het niet voor elkaar kreeg ooit op te letten tijdens de les, of om ook maar tegen iemand te praten. De normale stiltes in de gangen waren nu zacht gemompel en zo nu en dan wat gelach. Ik kon zien dat ook andere mensen getraumatiseerd zijn door Chloes dood, wetend wat er elke dag op elk moment kan gebeuren door één verkeerd ding.

De enige kinderen die hetzelfde deden als normaal en er niets om leken te geven waren degene waarvan ik dat ook verwacht had: Cameron en zijn vriendenclubje. Zij waren een van de hoofdredenen waarom ze nu weg is. Hij martelde haar terwijl zij zich gedroegen als zijn 'sidekicks'. Ik zou ze vanalles en nog wat kunnen zeggen, maar besloot mijn mond maar gewoon te houden. Op dit moment is nog een drama even niet nodig.

Ik denk niet dat ik therapie nodig heb, al blijven de docenten zeggen dat ik beter toch kan gaan. Er is een verschil tussen getraumatiseerd zijn door iets of gewoon moedeloos zijn. Ik probeer nog steeds te dealen met wat er nou echt is gebeurd. Accepteren dat ze weg is is moeilijk nu ik net gewend was aan haar aanwezigheid.

Door Chloes dood blijven er ook momenten met mijn zus terugkomen in mijn hoofd. Mijn moeder doet erg haar best voor mij om ze allebei uit mijn hoofd te houden, maar het werkt nooit. Ik stel het wel erg op prijs dat ze het probeert.

Het briefje wat Chloe voor me heeft geschreven bewaar ik in een gesloten laatje in mijn bureau. Ik mag het niet kwijtraken. Ik lees het elke avond, opnieuw en opnieuw. Het is een soort van herinnering dat ik niet droom; Ze is echt weg.

We hebben het boek van Engels uit, maar ik heb aan Ms. Woods gevraagd of ik de mijne mocht houden, sinds het eigenlijk die van Chloe was. En ze kon gewoon geen nee zeggen. Dat boek was de oorzaak van dit alles met Chloe, anders had ik nooit geweten wat ze van plan was.

Ik blijf denken aan het briefje dat ik vond, toen ik haar ontmoette. Degene voor haar broer en zus. Het was kort en simpel. Die voor mij was meer dan een pagina lang, en er stond meer dan simpelweg 'het spijt me voor alles'. Ik vraag me af wat ze dit keer voor haar broer en zus heeft geschreven.

Shane heeft me geprobeerd te helpen, sinds mijn andere vrienden denken dat ze me beter even met rust kunnen laten. Ik hoor altijd maar nauwelijks wat hij zegt wanneer hij tegen me praat, maar bedank hem toch altijd. Hij is eerlijk gezegd een geweldige vriend, en de enige die ik echt kan vertrouwen.

Ik heb Shane nog niet verteld waarom Chloe uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd. Ik weet dat dat eigenlijk wel moet, maar ik wil het iedereen zelf laten uitvinden. Ik wil dat ze zelf achter de namen komen van de mensen die haar echt hebben laten lijden, en ik wil dat ze weten wat voor rol zij in dit alles hadden. Ze voelen zich nu misschien wel slecht. Maar het is te weinig, en te laat.

We zijn haar kwijt.

Vrijdag was de begrafenis. Bijna de hele stad kwam, zelf mensen die ik niet kende. Mensen praatten met elkaar, maar ik kan je verzekeren dat dat alleen was om de stilte te verbreken. Ik stond in een hoekje, niet zeker of ik haar dode lichaam wilde zien of niet.

Ik zag Cameron langslopen en balde mijn vuisten. Hij liep naar een vrouw van middelbare leeftijd en ik denk dat het zijn moeder is, sinds ik er vrijwel zeker van ben dat hij hier niet vrijwillig is gekomen. Hij zag mij niet, maar daar hoopte ik ook niet op.

Chloes zus was met een klein groepje mensen aan het praten, en stond hevig te knikken met een geforceerde glimlach op haar gezicht. Ik dacht dat ik in een grote hel leefde sinds Chloes dood, dus ik kan me al helemaal niet voorstellen wat Megan en Jason wel niet moeten voelen.