運命の赤い糸 ( KADERİN KIRMIZI İPLİĞİ )

süpriz

  Sonunda yarım tablomu tamamladım artık rahat edebilirim sanırım. '' Teşekkürler Usui''.Şimdi karşımda böyle özgür durmasını sağladığın tabloma bakıyorum. Ve evet bu hali oldukça iyi neden daha önce düşünemediğimi hala anlamıyorum. Ama nedense ona bakar bakmaz nasılda bitiyordu tüm resimler anlayamıyorum. Tablolarım da, ben de, hayatım da, duygularım da hiç yarım yada eksik birşey bırak mıyordu.Gerçi bu isteyebileceğim hayal edebileceğim en güzel şeydi. Yarım kalmaktan net olamaktan eksik kalmaktan nefret ederim bu yüzden o benim için artık tam olarak ne ifade ediyor kestiremiyorum fakat mutluyum tuvalim kadar özgürüm şuanda. 

  Kendimi düşüncelerimden birazda olsa uzaklaştırmak ve temizlenmek için tuvalete girdim. Aynaya baktığım anda resmen korktum yine her yerim boya içindeydi. Annesinden azar yemeye korkan çocuklar gibi hissediyorum.Ne zaman bir tuvalimi özgür bıraksam hep bu halde oluyorum. Tulum yada önlük kullanmalıydım. Usui haklı o hatırlatmazsa yaşayamayacak nefes almayı unutucak konuma gelmişim sanırım. 

 ( Usui'nin kısmı)

  Saatler geçti hala benim de atölyede olduğumu farketmedi bile.Bu çocuk ne zaman büyüyücek acaba merak ediyorum. Hııımm gerçi pekte küçük sayılmaz ama neyse. Korktuğum kadar kötü geçmedi gün ilhamını alıp beni kahvaltıya ikna edip atölyeye kapandı. Bazen konsantrasyonuna hayran kalıyorum. Eminim şuan ona dokunmadıkça istediğim şeyi yapıyım beni görmez veya duymaz.Sanırım o resmini tamamlarken salonda dinlensem de farketmez.

 '' Akira salona uzanmaya çıkıyorum haberin olsun'' dedim. dedim ama beni duymadığından eminim kıpırdamadı bile bitene kadar normale dönmez.Atolyeden çıkmak iyi geldi tüm o kokular beni her seferinde çarpıyo acaba bu çocuk nasıl dayanıyo diye merak etmeden duramıyorum. Gerçi yanından geçen beni görmeyim seslendiğimde duymadığı için kokuyada alışmış olabilir . Yinede uzun süre solumak boğazımı sanki tarıyor ve başımı döndürüyo.Uzanıp biraz dinlensem iyi olucak yemek yediğinden emin olmak istiyorum sergiye çok az kaldı en ufak hatayı kaldırabilecek durumda değiliz. Zaten hala üzerinde çalıştığı tuval için gereğinden fazla zaman harcadı. Uzandım ve TV de neler var onlara baktım. zaman çabuk geçmiyordu sıkıntıdan uyuya kalmışım. Hava iyice kararmaya başladığı sırada Akira atolyesinden çıktı. Her yeri boya içindeydi sanırım onu böyle görmemden korktu direk tuvalete yöneldi gözlerim açıktı ama daha kanepeden kalkmamıştım  beni görmedi. Hızlı adımlarla duşa girdi.Bu hallaeri beni güldürüyordu.Yavaşça doğrulup atölyeye indim şu yaralı çocuğum dediği tablo neye benzedi açıkcası acayip merak etmiştim. İçerisi çok karanlıktı tam seçemedim neye benzediğini Işıkları açıp tuvalin karşısına geçtim.

-''Bu çocuk sanırım dahi'' demiştim istem dışı. Cidden tamamlamıştı tabloyu gülümsedim.Nedense bu resim çok canlıydı. Konuşuyor hatta dans ediyordu sanki anlam veremediğim çizgilerin arasında renkler uzaklaştıkça beliren form insanı mutlu ediyordu. Eski kasvetli havası gitmiş sanki geçmişiymiş gibi arka fonu süslüyordu.Her biten tablosundan sonra beni hayrete düşürüyordu ama bu tamamen farklıydı. Sanki resmin teması neşeydi herşeye rağmen..

  Çok fazla oyalandığımı farkedip yukarı çıktım Akira'yı beklerken yaptığım yemekleri ısıttım. Sofra hazırdı artık baş belası dahinin banyodan çıkarması kalmıştı.Tam ben banyoya yöneldiğim de kapı çaldı. Bu alışılmadık bi durumdu.Tereddütte kaldım emin olamadım bir kere daha zilin sesini duyduğum da hızla kapıya yöneldim ilginç bir gün daha diye düşündüm.

 -''Kim O?'' dedim ve duraksadım açmadım. Her ne kadar sıradan görünse paspal da olsa bizim dahi aslında zengindi. Cevabı beklemek daha mantıklı göründü. Dışardan gelen ses oldukça etkileyiciydi. Kendi kendine konuşuyordu sanırım içinden düşündüğünü sanıyordu. '' Acaba yanlış mı hatırlıyorum.. Hayır doğru eminim ama bu ses Aki' ye ait değil taşındı mı acaba durumu anlatsam iyi olur '' dedi sonun da karar vermişti. Güldüm ne kadar garip biri diye düşündüm ve dikkat çekici. 

 -'' Merhaba pardon ben Aki için gelmiştim dedi. Şeyy yani Akira için'' dedi duraksadı. Kapıyı açtım şaşırdı. Neden bu kadar şaşırdığına bir anlam verememişken ben. Arka tarafıma kitlenen gözlerini farkettim. Refleks olarak döndüm Akira banyodan çıkmış tek parça havluyla şov yapıyordu resmen. Ama tuhaftı yüzü sanki kanı çekilmiş kadar beyazlamış ve şaşkın, kızgın, kırgın ve üzüntü vardı bakışlarında. O kadar derin bakıyordu ki şaşırdım. Ona baktığımı farketmiş olacak ki bana döndü.Hızla yanıma gelip haykırdı acıyla. İlk defa böyle davranıyordu. Korkuyor muydu kızgın mıydı anlayamadan.Gözlerime yada kulaklarıma inanamıyordum donup kaldım..

 -'' Sana kapat şu lanet kapıyı dedim'' diye haykırıyordu..