Was It Love

Deel 38

Lynn:

Hard sla ik de voordeur achter me dicht. Denis en Pricilla zijn gelukkig niet thuis. Langzaam laat ik me naar beneden zakken en staar ik voor me uit. Bart en Ilse zijn mijn ouders. Al die tijd heb ik gezocht naar antwoorden en nu heb ik ze in één keer. Ik sta op en loop naar boven. Ik snap het niet. Hoe kan dit? Huilend val ik op mijn bed. Ik weet het echt niet meer! Ik ga weer rechtop zitten en staar weer voor me uit. Al die tijd dacht ik dat mijn vader dood was en mijn moeder in de gevangenis vastzat voor de meest vreselijke dingen en nu blijkt alles anders te zijn. Ik zucht. Denis en Pricilla hebben gelogen. Maar als ik ze daarmee confronteer, dan heb ik sowieso een probleem. Dan weten ze van het filmpje en het zingen. Dan verbieden ze me alles. Nee, Denis en Pricilla mogen hier niet achtergekomen. Ik loop zuchtend naar mijn tas. Ik heb nog leerwerk en dat zou ik dus na school doen, maar toen kwam dit ertussendoor, dus dan maar nu. Zuchtend doorzoek ik mijn tas op zoek naar mijn Nederlands boek. Woordenschat is echt saai, maar goed. Dan stuit ik op een briefje. Ik pak hem uit mijn tas en vouw hem open.

Lieve Lynn en Sierra. Als jullie willen dat we het verhaal uitleggen, bel dan Ilse op. Hieronder staat haar nummer. Als jullie ons niet meer willen zien begrijpen wij dat ook. Maar weet dat we van jullie houden. Liefs Bart en Ilse.

Met tranen in mijn ogen lees ik het opnieuw en opnieuw. Dan blijft mijn oog hangen op het één na laaste woord van de vijfde regel. Jullie staat daar. Sierra! Ik schrik op. Als Sierra en ik op dezelfde dag geboren zijn en dezelfde ouders hebben, betekent dat we een tweeling zijn. Ik graai in mijn tas en voor ik het weet bel ik Sierra. Als de verbinding bijna op voicemail springt, neemt ze toch op."Hey Sierra" zeg ik een voorzichtig ."Hey" antwoordt ze. Echt blij klinkt ze niet. "Hoe voel je je?" Vraag ik maar ook al kan ik het antwoord wel raden. "Veraden" antwoordt ze."Hoe kan dit?" Vraagt ze en ik hoor dat ze aan het huilen is."Ik snap het ook niet, maar laten we even rustig nadenken." "Mijn ouders zeiden dat ze niks gezegd hadden, omdat ze mij niet kwijt wilden." Ik zucht."Snap ik wel een beetje, maar echt een goede beslissing was dat misschien niet." "Nee inderdaad" hoor ik haar zeggen. "Sierra?" Vraag ik voorzichtig."Ja?" "Besef je wel dat als wij op dezelfde dag geboren zijn en dezelfde ouders hebben we..." "een tweeling zijn" maakt ze mijn zin met een stem vol ongeloof af."Inderdaad" zeg ik. "Ongelooflijk" zegt ze verbaasd."Daar had ik nog niet eens over na gedacht." "Maakt niet uit. Sierra luister is, ik heb een briefje gevonden in mijn tas. Het is waarschijnlijk van Bart. Hij heeft het zonder dat ik het zag in mijn tas gestopt." "Wat staat er dan?" Vraagt ze angstig en nieuwsgierig tegelijk. Ik lees het briefje voor."Wat doen we?" Vraag ik na een korte stilte. "Ik heb geen idee" antwoordt ze."Wil je ze bellen?" Vraagt ze."Misschien. Ik wil misschien wel weten wat er nou precies gebeurd is." "Ja, misschien wel ja." "Of wil jij het niet?" Sierra zucht. "Jawel, ik vind het eigenlijk ook wel belangrijk." "Zullen we Ilse dan morgen samen bellen in het tussenuur?" Vraag ik."Welk uur is dat ook alweer?" "Het tweede uur." "Is goed." "Oké, eetsmakelijk en lekker slapen voor straks." "Dank je, jij ook." "Tot morgen." "Tot morgen" antwoord ik en ik hoor dat Sierra de verbinding verbreekt. Ik ga op mijn bed liggen. Met het papiertje stevig tegen me aangedrukt. Wat een dag. Ik heb mijn ouders ontmoet en mijn zusje teruggevonden. Ik kijk naar het plafond en kan maar aan één ding denken. Pricilla en Denis mogen hier niet achtergekomen!