Username: heydazzlinggirl
MR. AND MRS. LAVIGNE (PROTECTOR SERIES #3)
( Romance/Action )
Nagmulat siya nang mga mata. Ramdam niya ang matinding pananakit ng buo niyang katawan. Even lifting her fingers seemed to be impossible. Hindi pa niya iyon nararamdaman kahait kalian. Buong buhay niya she had always been strong, tough, and capable of enduring pain. But this time, she felt spent and undeniably weak. Ipinaikot niya ang kanyang tingin sa kwartong puti ang pintura. Sa bandang kanan ay nakatayo doon ang pamilyar na bulto.
Si Dax ang asawa niya
Agad na namasa ang gilid nang kanyang mga mata. Masaya siyang makita itong buhay. Kagabi noong nasa misyon sila, ang akala niya ay di na niya ito makikita pang muli. But she prayed.
She prayed like she had never been before- she prayed with all her heart.
The heavens must've been listening to her silent prayers last night that's why he's here- with her.
Agad na nagreplay sa isip niya ang mga pangyayari ng nakaraang gabi. The bombing, the ambush, and the rescue. Maingay pa rin sa tenga niya ang salitan ng putukan sa pagitan ng mga terorista at nang kanilang grupo.
Kinapa niya ang nanakit niyang braso, nakapa niya ang cast niyon. Halos dinig pa niya ang pagkabali ng buto niya ng tumilapon siya dahil sa lakas ng pwersa ng pagsabog kagabi.
She sighed. Mukhang di na naman siya makakapasok sa agency ng ilang linggo.
"Babe." masuyo niyang tawag kay Dax na kanina pa nakatayo malapit sa pinto-malayo sa kanya. She saw how his jaw-clenched and his fist balled. "What's wrong?"
"You're a killer," puno ng akusasyon ang tinig nito.
Agad na nagulo ang dalay ng lohika sa isipan niya.
"W-what?"
"I told you not to go and you still did," he said, his eyes on slits.
"Kasi ang sabi ni-"
"Shut up Andie! Your reasons won't change a thing. You deliberately killed an innocent soul. You killed our child..." he said it full of pain and full of hate.
Her heart sank with the revelation. Wala sa sariling nasapo niya ang tyan na alam na niya ngayon na naging tahanan ng isang sanggol na hindi na niya kailan pa man makikita. Isang sanggol na sana'y kukumpleto sa kanilang binubuong pamilya. Pero...
Agad na tumulo ang luha niya.
How can she not know? How can she not feel?
"H-hindi ko alam..." aniya sa pagita ng paghikbi.
"Save your tears. I don't give a shit to your reasons. I know now that you wanted that intel post in Germany more than ever, more than your own child! What kind of a woman are you?" may diin ang bawat salitang sinambit nito.
Lalo lamang gumulo ang isip niya. Hindi niya maintindihan ang mga sinasabi nito.
"B-babe please..." pakiusap niya at pilit na bumangon at umupo sa kama.
Pain engulfed her, but she chose to endure.
She gasped for air as pain registered on her womb. Muli siyang napaiyak habang sapo ang kanyang sinapupunan. Inalala ang regalo ng Maykapal na hindi niya man lang alam na naiwala na pala niya. May kung anong pwersang dumakot sa kanyang dibdib at di niya napigilan ang mapahagulgol.
Lumipad ang kanyang mga mata kay Dax na nakatayo pa rin malapit sa pinto-malayo sa kanya.
"Babe hindi ko talaga alam. At yung.. yung... intel post sa Germany, I already turned it down weeks ago. We talked about it, remember?" paliwanag niya sa pagitan ng paghikbi.
Lalong dumilim ang mukha ni Dax at dahan-dahang lumapit sa kanya.
"You know what, I would've believed you. But this paper here says differently," initsa nito sa kanya ang isang papel. Agad niya iyong binuklat at binasa. It was a congratulatory letter telling her that she got the post in the German Intelligence Agency! Nasapo niya ang ulo habang nakatingin sa hawak na papel.
She turned down that f*cking post three times! How the hell....
"Babe this is just... a very big misunderstanding," she said while wiping her tears from her face. Agad na nagtagis ang mga bagang ni Dax.
"Yes a very big misunderstanding that caused our child! Hindi ko na alam kung ano pang paniniwalaan ko sayo, Andrea. I can't even stand to look at you! You disgust me! In fact I don't even want to see you again. Let's end all the pretentions here, Andie. We knew from the start that this will never work. Yet we made ourselves believe that we can work this out but we really can't," mabigat na sabi ni Dax habang nakatutok ang mga mata sa kanya.
Muling napuno ng luha ang kanyang mga pisngi.
Is he really giving up on her? On what they have?
Nang tumalikod ito at nagsimulang maglakad palayo ay pinilit niyang tumayo. Tiniis niya ang lahat ng sakit na lumulukob sa bawat himaymay ng bugbog niyang katawan at pilit na humakbang. Dahil alam niya wala nang sasakit pa kung tuluyan siyang iiwan ng kanyang asawa.
She had to endure.
Nang tuluyan siyang makalapit dito ay agad niya itong niyakap gamit ang malayang kamay at humagulgol sa dibdib nito.
"Please Dax don't leave me," pakiusap niya sa pagitan ng paghikbi at lalong binuro ang mukha sa dibdib ng asawa.
Ngunit mayamaya pa ay pilit nitong kinalas ang kamay niyang nakapulupot sa bewang nito. Nang magtagumpay ito ay agad niya itong tiningala at pilit na inaninag ang mukha nito sa nanlalabo niyang mga mata.
"Let's...end it here. Ayoko na. Let's live separate lives from now on," halos walang emosyon na anunsyo nito.
"Dax...." Puno nang pait na tawag niya sa asawa bago binulong ang: "You're all I have.."
Nagbuga lang ito ng hininga at tumitig sa kanya sa paraang minimemorya nito ang mukha niya.
"You could have had me and more, but you already lost that chance," iyon lang at tuluyan na itong lumabas ng silid.
Dagli ang paghagulgol niya. Agad na nilukob ng hinagpis ang buo niyang pagkatao. Kung alam lang niya na daranasin niya ang ganoong klaseng sakit, sana ay hiniling na lang niya kahapon ang kamatayan niya.
Kaysa muli siyang mag-isa.
Napapikit siya ng mariin, matagal. Kinumbinsi ang sariling magiging maayos din siya sa kabila ng lahat.
She painfully closed in the few steps between her and the hospital bed. After that, she agonizingly sat down at wept.
Her eyes flew at the hospital window, displaying the horizon of a brand new morning. She closed her eyes and owned the pain in her throbbing heart-in her wounded soul, because just like most of her life, again...
She had to endure.
---
-Tag your friends to vote your entry
