Yerden Göğe Mektuplar

TANITIM

Aynada duran kişiye baktım? Ben kimim? Dün gece ağlamaktan şişmiş yeşil gözlerim, koca gözlüğümün altında ezilmiş minik burnum ve bir ayı ağırlığındaki vücudumla Papatya'ydım ben. Peki ne beni bu hale getirmişti? Neden dün akşam delice ağlayıp, 10 paket çikolata bitirmiştim? Başkalarının beni tüketmesine izin verecek miydim? Tabi ki hayır. Ama bu çok zor. Hatta bir keresinde intihar etmeyi bile düşünmüştüm. Ama yapmadım. Çünkü aklımda o vardı. Karamel rengi gözleri ve sarı saçlarıyla onu o kadar seviyordum ki sevgim diğerlerinin alaylarından ağır basmıştı. Işte o karamel prens Bulut.  Aslında bulut iyi bir insan ama bu onun egolu olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Zaten aşkımı itiraf etmememin sebebi de bu, ya gülüp dalga geçerse. Ama bir sorun pardon şeytan var ortada. Zayıf bedeni, sarı saçları ve mavi gözleriyle okulun en popüler kızı. Ve Bulut'umun sevdiği kızdı. Bulut onun gibi popüler değildi ama çok tatlı bir arkadaş grubu vardı. Oradakiler her şeyini anlatabileceği kişilerdi. Mesela Ateş, Toprak, Rüzgar ve Alaz. Hepsi çok iyi arkadaşlar. Yani Bulut yalnız değil. Peki ya ben yalnız mıyım? Yaniğğğ. Yağmur var, Güneş var, Mavi var, Yıldız var ama hiç bir düşüncemi sırrımı onlara söyleyemiyorum galiba. Böyle bir durumda onlara gerçek arkadaş diyebilir miyim?
Ben eskiden çok mutlu, pozitif, her zaman neşeli bir insandım. Peki ya şimdi ne değişti diyorsanız, enerjik değil yorgunum, mutlu değil üzgünüm... Yani bazen büyün dünya üstüme geliyor. Her zaman çok çabuk gözlerim doluyor. Yorgunum, bıkkınım... Ve bundan çok sıkıldım!! Okulda nefret edilen kız olmaktan, kimse tarafından sevilmemekten, görünüşünden, mezae gibi içimde bir ölü varken herkese mutlu görünmek için dışarıdan çiçek açmaktan sıkıldım. Ve en çokta bunları dinleyecek kimsenin olmamasından... Evet, evet ben gerçekten çok yalnızım.....