018 || Natsukashii

680 65 29
                                    

THIRD PERSON's POV

"Ma'am Heejin, nandyan na po si sir Wonwoo."

Nagpanting ang tenga ni Heejin sa narinig. Dahan-dahang tumango si Heejin, “Ah sige po, papasukin niyo na. Na-ready na ba ang mga pagkain?”

“Opo ma’am. Kayo nalang po ang bahala.”

“Sige, salamat.” Pagkaalis ng isa sa mga kasambahay nila, napatingin siya kay Miho na kasalukuyang nakaupo sa sahig at nakatapat sa isang maliit na table, she’s busy in her own world. She’s coloring something on her coloring book.

Ano kaya magiging reaksyon ni kuya?

“Heejin! Nandito na ang kuya mo!” Napalingon si Heejin at nakita si Wonwoo na sobrang lawak ng ngiti habang naglalakad papunta sa kanya.

Nilapag ni Wonwoo ang dalang bag pack sa couch, tinanggal ang suot na blazer at itinapon nalang ito sa kung saan. Bumuntong hininga siya bago isinalampak ang sarili sa upuan.

//

“Ouch.” Wonwoo was startled to hear a very cute voice of a little girl. Napatingin tuloy siya from left to right at hinanap kung saan nanggaling ang boses.

“Heejin? Narinig mo ba yun?” Wonwoo confusedly asked.

Nakita niyang bumuntong hininga si Heejin habang naglalakad papunta sa mesang nasa gitna ng sala. And there, he found a little girl innocently holding his blazer. Pain is etched all over her face.

“Hala sorry! Natamaan ko siya ng blazer ko!” Tumayo si Wonwoo at pinuntahan ang babaeng bata.

He kneeled infront of her and gently pulled his blazer away from her. He was about to touch the little girl's face to check if she had any small bruises—but his heart suddenly stopped when he saw the little girl's face.

He’s wondering why Mingyu’s face suddenly snapped on his mind when he saw the little girl’s innocent face.

She looks. . . familliar.

Napalunok si Wonwoo at unti-unting tumayo sa pagkakaluhod sa sahig, suddenly forgetting what he was about to do.

“Ba’t may bata dito?”

He saw Heejin gently fixing the girl’s hair, “Iniwan ng kapitbahay saakin, I volunteered to take care of her since busy ang magulang. Kawawa naman, walang mag-aalaga eh.”

“Ah, ganon ba?” Hindi alam ni Wonwoo kung bakit bumibilis ang tibok ng puso niya sa bawat oras na napapatingin siya sa bata.

The little girl looked up at him. Wonwoo awkwardly smiled at her, “Sorry, little girl. Hindi ko sinasadya.” He apologized.

Nakita niyang napakagat sa labi ang bata, “O-Okay lang po.” Naiiyak niyang sabi.

“Hoy kuya, kumain ka na nga lang dun. Tinatakot mo yung bata.”

“Grabe ah, wala pa akong ginagawa.” Lumuhod ulit si Wonwoo sa harap ng bata.

“I’m sorry.” Wonwoo sincerely said and smiled at her.

The little girl rubbed her eyes while nodding her head, “Okay lang po.”

“What’s your name?” Wonwoo curiously asked.

“Miho.” She softly said. Medyo nakatago na siya sa likod ni Heejin.

“Hello Miho. What a nice name you got. Ako nga pala si Wonwoo, kapatid ng pangit na ‘to.” Sabi niya sabay turo kay Heejin. He’s trying to light up the atmosphere.

Binatukan ni Heejin si Wonwoo, "Tumigil ka kuya. Ikaw ah, bad influence ka talaga sa mga bata."

"Just stating a fact. Pangit naman siya diba, Miho?" Sabi ni Wonwoo kay Miho na parang naghahanap ng kakampi.

Nakita niyang medyo napapangiti na ang bata, "No, she's pretty."

"Hahahaha! Narinig mo yun kuya? Pretty daw ako!"

"Tss. Ewan ko sa inyo. Kakain nalang ako." Tumayo siya sa pagkakaluhod. Wonwoo turned his back and walked towards the dining room.

He's wondering why he suddenly got bothered with the little girl she just met.

•••

Natsukashii • meanieTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon