Bus Stop

01

Περπατάω σε αυτά τα διαχρονικά δρομάκια ενώ είμαι για ακόμη μια φορά βυθισμένος στις σκέψεις μου.

Οι ρωγμές στο πεζοδρόμιο φωνάζουν το όνομά μου.

Τα αστέρια στον ουρανό φωτίζουν τον δρόμο γύρω μου.

Το κρύο βυθίζεται μέσα από τα υφάσματα των ρούχων μου κάνοντάς με να νιώθω γυμνός και εκτεθειμένος στον κόσμο.

Κοιτάζω τους ανθρώπους με κενά πρόσωπα γύρω μου.

Άραγε ξέρουν τα μυστικά μου;

Είναι γραμμένα στο πρόσωπό μου ή μήπως είμαι και εγώ το ίδιο κενός;

Η όρασή μου τη νύχτα είναι αρκετά καλή.

Βλέπω κάθε σκιά εκτός
απ' τη δική μου.

Άλλωστε, είμαι συνηθισμένος να περπατάω σε αυτούς τους δρόμους.

Κάπου εδώ είναι γραμμένη και η ιστορία μου.

Κάθε βήμα που κάνω είναι το ίδιο, γύρω μου δεν κινείτε τίποτα πλέον, τίποτα που να με προκαλεί.

Τα φύλλα των δέντρων πεθαίνουν και ξεκουράζοντε στον δρόμο που απλώνετε μπροστά μου.

Βαδίζω πάνω τους, συνθλίβοντας ότι είχε απομείνει από αυτά.

Ο κρύος αέρας είναι βαρύς όταν επιτέλους φτάνω στη στάση του λεωφορείου.

Γλύφω το μέταλλο του piercing στο κάτω χείλος μου ενώ κοιτάζω την βαμμένη με γκρίζα χρώματα πόλη γύρω μου.

Λίγα λεπτά αργότερα μπαίνω στο λεωφορείο.

Έρχεται την ίδια ώρα κάθε βράδυ.

Τα τείχη του λεωφορείου με προστατεύουν απτο κρύο του φθινοπώρου.

Προχωράω προς το βάθος αγνοώντας τα βλέμματα των γύρω μου και κάθομαι στο πίσω μέρος του.

Κοιτάζω τα γόνατά μου μέχρι που τα βλέφαρά μου πέφτουν.

Άφησα τις γροθιές μου να χαλαρώσουν στις τσέπες του δερμάτινου μπουφάν μου ενώ μετράω το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στο κεφάλι μου κρατώντας το μυαλό μου απασχολημένο.

Το μόνο που ακούω πλέον είναι η αναπνοή μου.

Είμαι κουρασμένος.
Αλλά πάντα υπάρχει ενέργεια κάπου μέσα μου.

Ενώ νιώθω το σώμα μου να χαλαρώνει στη θέση του λεωφορείου αισθάνομαι την παρουσία κάποιου δίπλα μου.

Δεν είμαι πλέον μόνος μου εδώ πίσω.

Προσπαθώ να το αγνοήσω και να κρατήσω τα μάτια μου κλειστά μα είναι αδύνατον.

Ανοίγω με αργές κινήσεις τα κουρασμένα βλέφαρά μου.

Ένα κορίτσι.

Το βλέμμα της είναι έντονο και παραμένει κολλημένο στο πρόσωπό μου.

"Τι;" Ρωτάω βαριεστημένα.

Το χέρι της υψώνετε στο μάγουλό της ενώ ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της.

Πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου περισσότερο για να το δω.

"Τίποτα." Ψιθυρίζει.

Κλίνω και πάλι τα βλεφαρα μου προσπαθώντας να χαλαρώσω μόνο που αυτήν τη φορά δεν μου είναι το ίδιο εύκολο.

Ανοίγω ελαφρώς τα μάτια μου γυρίζοντας διακριτικά να την κοιτάξω.

Τα βλέμματά μας ενώνονται για δευτερόλεπτα πριν γυρίσω γρήγορα την προσοχή μου στα γόνατά μου.

Νιώθω το πόδι μου να χτυπάει στο έδαφος ανυπόμονα.

Τα χτυπήματα στο δρόμο κάνουν το λεωφορείο να χορεύει από την μία πλευρά στην άλλη.

Για άλλη μια φορά νιώθω τα ματια της να με επεξεργάζοντε.

"Έχει κάτι το πρόσωπό μου;"

Νιώθω τις λέξεις να γλιστρούν από το στόμα μου καθώς την κοιτάω πίσω.

Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και εστιάζει την προσοχή της μακριά από εμένα.

Μετά από τα λεπτά που πέρασαν ανάμεσά μας ενώ αγωνιζόμασταν με τις ματιές μας, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο του λεωφορείου.

Την παρατηρώ ενώ παίρνει αργά και σταθερά βήματα μέχρι που φτάνει στο μπροστινό μέρος του οχήματος.

Ο οδηγός σταματάει και ανοίγει της πόρτες.

Περιμένω να κοιτάξει πίσω.
Περιμένω να μου ρίξει μία τελευταία ματιά προτού κατέβει.

Με αφήνει και δεν την παίρνω ποτέ.

Το λεωφορείο είναι άδειο για ακόμα μια φορά εδώ πίσω.

Ρίχνω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο παρατηρώντας τα φώτα της πόλης να σβήνουν.

Παίρνω μια μεγάλη ανάσα και νιώθω το κρύο στο σώμα μου να επιστρέφει.

Ξαφνικά η φιγούρα της έρχεται στο μυαλό μου.

Αν ήξερα μόνο το όνομά της..

Νέα ιστορία:)

Αφήστε ένα σχόλιο με την γνώμη σας για αρχή, ιτ μινς ε λοτ:'(

Νάσια~