Bus Stop

07

Το βλέμμα μου παραμένει στον μαύρο ορίζοντα μπροστά μου ενώ περπατάω.
Σφίγγω τα χείλη μου, εστιάζοντας στο δρόμο που αντανακλά τις ελπίδες μου.

Ο χρόνος προχωρά αργά.

Θέλω να γυρίσω πίσω, αλλά είναι αδύνατον πλέον.

Το κεφάλι μου γυρίζει.

Οι δύο μικροί προβολείς που αναβοσβήνουν έρχονται προς το μέρος μου ενώ το λεωφορείο οδηγεί στο σκοτάδι.

Μόλις φτάσει στη στάση ανεβαίνω, ενώ οι πόρτες πίσω μου κλείνουν αμέσως.

Ρίχνω το βλέμμα μου στο βάθος ανυπόμονα.

Η κίτρινη λωρίδα φωτός του λεωφορείου δίνει μια υπέροχη απόχρωση ενω πέφτει στο πρόσωπό του.

Το λεωφορείο οδηγεί όλο και πιο μακριά.

Παίρνω μερικά βήματα μέχρι που φτάνω στο τέλος και κάθομαι δίπλα του.

Κοιτάζει έξω από το παράθυρο και φαίνετε κουρασμένος.

"Εμ...γειά." Λέω χαμηλόφωνα ενώ κάθομαι δίπλα του.

Δεν λέει κάτι.

Δεν τον περιμένω να το κάνει έτσι και αλλιώς.

"Τι έκανες απόψε;" Ρωτάω.

"Είχα αγώνα μποξ."

Λέει, δίνοντάς μου επιτέλους μια απάντηση.

"Και..κέρδισες;"

"Φυσικά." Απαντάει.

Το λεωφορείο συνεχίζει την πορεία του ενώ ησυχία απλώνετε μεταξύ μας.

Κοιτάζω το πρόσωπό του.

Κοιτάζω τον πόνο του.

Και ξαφνικά αναρωτιέμαι..

Δεν χρειάζεται να είμαι εδώ.

Δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ.

Γιατί είμαι εδώ όμως;

Το βλέμμα μου πέφτει στα λαμπερά πράσινα μάτια του και η απάντηση έρχεται σχεδόν αμέσως.

Είμαι τόσο τρελαμένη μαζί του που η θολότητα στα μάτια μου με εμποδίζει να δω την πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα ότι αυτό το αγόρι είναι επικίνδυνο.

Αλλά δεν με ενδιαφέρει.

Το σκοτάδι απλώνετε μεταξύ μας ενώ τα φώτα του λεωφορείου χαμηλώνουν.

Η ατμόσφαιρα είναι κάπως χαλαρωτική.

Οι ανάσες μας είναι οι μοναδικοί ήχοι εδώ πίσω.

Κοιτάζω το ρολόι του λεωφορείου να μου θυμίζει πως ειναι λίγα λεπτά μέχρι τα μεσάνυχτα.