Bus Stop

08

Συνεχίζω να περπατάω μπροστά ενώ σκέψεις πλημμυρίζουν το κεφάλι μου.

Ποια στο διάολο είναι αυτή..;

Γιατί την άφησα να με παρασύρει..;

Γιατί κάνει την καρδιά μου να χτυπάει περίεργα..;

Γιατί με κάνει να την σκέφτομαι..;

Ακούω τα βήματά της ενώ βρίσκεται λίγο πιο πίσω μου.

Κουνάω τον κεφάλι μου ενώ πιέζω τα πόδια μου στο τσιμέντο.

Είναι πολύ αργά για να αντιστρέψω αυτό που συμβαίνει.

Μένει δίπλα μου σε όλη την διαδρομή.

Δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

Τα βήματά που παίρνει δεν είναι ποτέ διστακτικά.

Ακόμα και όταν φτάνουμε τις σκάλες στο διαμέρισμά μου συνεχίζει να βαδίζει με αποφασιστηκότιτα.

Μπορεί να προσπαθώ να το αρνηθώ, αλλά υπάρχει ένα μέρος μου που δεν νοιάζεται.

Υπάρχει ένα μέρος μου που θέλει να μείνει μαζί μου.

Αυτό είναι λάθος όμως.

Μπορεί να μην το ξέρει, μπορεί να είναι πολύ αφελής, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι μαζί μου.

Δεν είμαι καλός για εκείνη.

Δεν πρέπει να εισέλθει στον κόσμο μου.

Αυτή είναι άψογη, δεν έχει την παραμικρή ατέλεια.

Δεν έχει δει ποτέ την άσχημη πλευρά του κόσμου, του κόσμου μου.

Δεν με ξέρει.

Δεν ξέρει τα πράγματα που έχω κάνει.

Και δεν μπορώ να της τα πω.

Ρίχνω μια ματιά στα δεξιά μου και την παρατηρώ ενώ κοιτάζει τις λακκούβες στα πόδια της.

Αναστενάζω και γυρίζω μπροστά μου.

Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω αυτό το συναίσθημα και με εκνευρίζει.

Γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά και σπρώχνω την πόρτα για να ανοίξει.

Το βλέμμα της πέφτει προς το μέρος μου και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μπαίνει μέσα.

Την παρακολουθώ ενώ βρίσκει τον διακόπτη για τα φώτα ανάβοντάς τα και αποκαλύπτωντας τον χώρο μου.

"Είναι καθαρά.."

Λέει και φαίνεται έκπληκτη.

"Δεν είμαι γουρούνι ξέρεις."