Bus Stop

02

Αν ήξερα μόνο το όνομά του..

Περπατάω παράλληλα στον δρόμο ενώ ο παγωμένος αέρας γεμίζει τα σωθικά μου.

Στρίβω ως συνήθως στο στενό που οδηγεί στο σπίτι μου ενώ οι λωρίδες στο πεζοδρόμιο δημιουργούν μικρούς λαβύρινθους.

Δεν ξέρω γιατί αλλά η καρδιά μου χτυπάει ακόμα και τώρα γρήγορα.

Ίσως ήταν ο τρόπος που η φωνή του, αν και χαμηλή, ηχουσε δυνατά μέσα στο κεφάλι μου.

Ίσως ήταν ο τρόπος που με κοίταξε..

Προσπαθώ να τον φανταστώ ξανά μέσα στο μυαλό μου και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου.

Δαγκώνω το κρύο χείλος μου ενώ νιώθω την επιθυμία να ξαναδώ αυτό το μυστήριο αγόρι στο λεωφορείο.

Προσπαθώ να συγκεντρωθω στον δρόμο που απλώνετε μπροστά μου και να αφήσω πίσω τις εκατοντάδες σκέψεις μου για εκείνον μα είναι αδύνατον. 

Θέλω να μάθω ποιος είναι.

Θέλω να μάθω γιατί τα μάτια του προσπαθούσαν να κρύψουν την ψυχή του.

Λίγο αργότερα βρίσκομαι στο σπίτι μου, περπατώντας με σταθερά βήματα προς το δωμάτιό μου.

Νιώθω τον ζεστό αέρα του κλιματιστικού να ζεσταίνει το σώμα μου ενώ βγάζω το παλτό μου.

Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στην κρεβατοκάμαρα και ένα κύμα ανακούφισης με διαπερνά βλέποντας την μητέρα μου να κοιμάται.

Χωρίς να χάσω χρόνο, μπαίνω στο μικρό δωμάτιό μου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Αναπνέω ήσυχα και βγάζω τα παγωμένα ρούχα που είχαν κολλήσει πάνω στο σώμα μου πέφτοντας στο κρεβάτι μου.

Άραγε μπορώ να τον ονειρευτώ απόψε;

Μάλλον δεν θα έπρεπε.

Πρέπει να τον ξεχάσω.

Και θα ήταν εύκολο να το κάνω..

Αλλά η καρδιά μου χτυπούσε ποιο ανυπόμονη και ζωντανή από ποτέ στη σκέψη ότι μπορεί να τον ξανά συναντούσα αύριο βράδυ.

Αραγε θα καταφέρει να αφαιρέσει ολοκληρωτικά την αθωότητά μου μόνο με το βλέμμα του;

Στις σκέψεις αυτές αποκοιμήθηκα.

Το επόμενο πρωί, αφού ξυπνήσω, βουρτσιζω τα δόντια μου και αφού φορέσω την αγαπημένη μου μπεζ μπλούζα και ένα σκισμένο μπλε τζιν χαιρετώ την μητέρα μου και φεύγω για το σχολείο.