De Levensedelsteen

Ik ben op bezoek bij spokenjagers

De lessen waren afschuwelijk. Zeker omdat alle meisjes me boos aankeken en de jongens allemaal angstaanjagend klef naar me keken en ik bang was dat ze bezig waren een ontvoeringsplan samen te stellen (achteraf bleek dat ze praten over wie de meeste nerds hadden overgegooid, maar dat even terzijde).

Toen het pauze was rende ik bijna naar de kantine en bekeek het spul dat ze voedsel noemden.

Ik ging naast Tucker zitten en keek beteuterd naar mijn eten.

'Weten jullie zeker dat dit niet giftig is?' vroeg ik vertwijfeld toen ik een kotsgroene broccoli bekeek.

'We kunnen niks beloven, maar de tomaten zijn nog het beste.' zei Tucker. Dat had ik weer. Ik luste geen tomaten. Er schoot me iets te binnen. 'Zeg, gisteren was er een gigantische hagedis. What the heck was dat?' ze keken een beetje vreemd. 'Dat was een spook. Daar hebben we hier wel vaker mee te kampen.' ik keek hun aan en had niet door dat mijn brocolli viel. niet dat ik dat ooit zou opeten.

'Wat?'

'Een spook. Sinds een tijdje zijn hier spoken die ons constant aanvallen en niet met rust laten.'

'Wordt daar dan niks tegen gedaan?'

ze keken elkaar vertwijfeld aan.

'Nou, we hebben wel Danny Phantom..' zei Sam vaag.

ik wees op Danny. 'Hem?' hij keek me geschokt aan. 'Nee, Danny Phantom. Met een p en een h.' verduidelijkte Tucker.

'Is dat die jongen die me gisteren redde van dat ding?'

'Ja!' zei Danny. we keken hem aan.

'Nou, ik zag het gewoon ok?' zei hij verdedigend. daarna hadden we het over hobby's en vertelde ik over mijn passie voor lezen.

'Hoe kun je nou van lezen houden?'

'Hoe kun je nou van ademen houden?' kaatste ik terug.

'Zie het zo. Je beleeft avonturen met mensen in verschillende werelden. Je wordt vrienden met ze en ze leren je dingen die je voor de rest van je leven helpen. Ze zijn net als echte mensen, alleen zijn ze niet tastbaar.' daarna zeiden ze er nooit meer wat over.

Eenmaal uit school sloot ik mezelf weer op in de sportzaal. Deze keer oefende ik veranderen, en toen pap thuiskwam had ik dat volledig onder de knie.

'Pap, ik ga naar het park!' riep ik.

het park was zoals altijd verlaten en ik veranderde. Ik zweefde omhoog en probeerde naar voren te gaan, wat lukte. Naar achter ook en een tijd lang bleef ik rondvliegen in de open plek. Toen ging ik naar huis (terug veranderd) en ging voldaan op mijn laptop.

"Spoken." typte ik in. Want, ik was er van overtuigd dat ik dat nu op een of andere manier was. meer dan de helft waren halloweenkostuum reclames en de andere helft die van lakens.Maar na een tijd vond ik een goede site die spoken mythes vertelde maar helaas stonden daar alleen maar dingen voor spokenafweer. Desondanks sloeg ik de site op.

Pap en ik hadden een erg leuk gesprek over schoollunches en de volgende dag zat ik weer met Sam, Tucker en Danny in de bus. We praatten vrolijk over koetjes en kalfjes en Dash kwam niet kletsen. Ik leerde Jazz kennen, Dannys zus die me letterlijk bevool om uit school naar Danny's huis te gaan samen met Sam en Tucker, wat dus ook gebeurde.

'Mijn ouders zijn spokenjagers, en godzijdank niet thuis, dus niet flippen oké?' zei Danny beschaamd.

'Ik flippen?' maar toen ik zijn huis zag ben ik bang dat ik toch flipte.