De Levensedelsteen

Akwardnes op zijn best

Danny en ik staarden elkaar allebei met weid opgengesperde ogen aan, en het begon akward te worden.

Mijn vader en Dannys ouders (en zus) hadden niks door terwijl ze elkaar begroeten. Toen mijn vader me naar voren duwde om handen te schudden bleven Danny en ik elkaar aankijken.

'Uhmmm....Als iemand me nodig heeft, ik ben op mijn kamer, lezend over mensen die een stuk interessanter leven hebben dan ik.' ik keek Danny indringend aan en hij vroeg op dezelfde fake toon als ik 'Goh, zou je me dan de wc kunnen aanwijzen?'

'Natuurlijk.' en we liepen weg terwijl pap Dannys familie naar de woonkamer begeleide.

Toen we de deur achter ons dichtdeden verviel het masker van beleefdheid. Danny siste verwoede vragen tegen me en ik siste dingen als 'Ik wist toch niet dat je zou komen?!'

Hij sloeg zijn armen boos over elkaar en gaf me een 'Kom maar op met je smoes' blik.

'Hoe bedoel je dat nou weer? Waarom denk je dat ik jullie nooit verteld heb dat ik rijk was? Dat mijn vader een burgemeester is? Omdat ik wist dat er maar twee manieren zijn hoe mensen reageren! Of ze willen me gebruiken voor mijn geld, of ze vinden me verwaande verwende rijkeluiskindjes!'

hij keek me even aan met een glimp van begrip aan maar de seconde erna was dat weg.

'Oh ja? Waarom zou ik je geloven? Hoe weet ik zeker dat je me niet gewoon bespioneerd?'

ik keek hem half niet-begrijpend en half lachend aan.

'Wat? Waarom zou ik jòu moeten bespioneren? Je bent een tiener, geen internationaal belangrijk persoon!' zei ik.

hij mompelde iets maar ik verstond het niet. ik zuchte.

'Luister Danny, het spijt me dat je dit zo te weten moest komen. Echt waar. En ik wou het jullie uiteindelijk ook wel vertellen maar ik zit op het moment in een kleine persoonlijke crisis dus..' ik maakte een hulpeloos gebaar. ik keek naar het afschuwelijke schilderij van "de kaaskoning" en vroeg me stiekem af wat pap zou doen als ik het weggooide.

'Oke. Zullen we maar gaan eten?' vroeg Danny een beetje kil.

ik knikte.

Maar ik moet eerlijk zeggen dat het me nog nooit was opgevallen dat de muren stoffig waren.