De Levensedelsteen

Ik heb verloren van een bejaarde

Ok, achteraf had zou ik zoiets gezegd hebben van "Beoordeel het boek niet op de kaft," maar hoe moest ik weten dat een vrouw van vijftig me kon verslaan met een paar gebaren? Ik wist dat Danny wel eens met de lunchlady (een bejaard spook) vocht (en won) maar als hij hier was zou hij me genadeloos uitlachen.

Net als Tucker en Sam trouwens.

'Onder de indruk?' vroeg Shui verwaand nadat ze me met een beweging (ze had me niet eens aangeraakt!!) naar achteren gooide. Tegen een steen. Auw.

'Van wat, je strijdkreten?' vroeg ik sarcastisch.... oke, ik geef het toe, Danny heeft me wat geintjes en sarcastische opmerkingen geleerd. Hij was daar verbazend goed in trouwens.

'Nee, van het feit dat jij als een zuchtje wind voor me bent.'

En dat was waar. Ik rende op haar af als een stormram maar ze zette een stap opzij en ik knalde tegen een boom.

'Luister kleine maan, ik wil je leren hoe je je bending kan gebruiken, echt waar, maar je moet je stormtechnieken even laten voor wat ze zijn. Probeer het eens wat rustiger.' Rustiger komen aanstormen? Nee, eh, dat zou ze wel niet bedoelen. En sinds wanneer was ik een kleine maan?

Ik liep op haar af totdat ik een meter voor haar stond. We stonden allebei stil. Toen schreeuwde ik een (vage) kreet en wou Shui over mijn rug gooien maar ineens zat ik vast in de aarde. 'Hey! Laat me hieruit!' schreeuwde ik boos.

'Kleine maan, je denkt teveel als een komodoneushoorn.' ik staarde haar aan. 'Welke soepkip?' Ze antwoorde niet en met éen stamp bevrijde ze me uit de grond.

'Dankje. Nou wat was die kipnijlpaard ding ook alweer?' grijnsde ik.

'Wil je mijn hulp?' vroeg Shui serieus. 'Ja graag.' ik stak mijn hand uit. 'Evelynn Masters, aangenaam kennis te maken.' Ze glimlachte en schudde mijn hand.

'Ik ben Shui Wang. Ik ben vereerd je als mijn leerling te hebben.' ze boog en snel boog ik ook.

Mijn training begon.

Ik bleef lang. Volgens Shui was ik van oorsprong een aardbender want zij was een waterbender en zo ging de cirkel nou eenmaal.

"Water, aarde, vuur en lucht Evelynn. De bronnen van onze krachten." had ze de eerste les tegen me gezegd. Dus zo ging de cirkel.

Om eerlijk te zijn had ik de eerste week heel veel blauwe plekken en was ik chagerijnig.

Shui was heel aardig, dat was het niet. Ik had mijn eigen kamer, met muren van linnen en een lekker zacht comfortabel bed. Er zat niet veel kleur aan, maar het was knus.

Het was alleen raar, want ik miste mijn vrienden, ik wilde wakker worden uit deze droom, maar tegelijkertijd wilde ik dat het nooit meer ophield. Het was het feit dat alles hier zo Chinees of Japans was, je zag geen Westerse invloeden of zelfs maar een engels woord! Terwijl iedereen hier niet erg oosters eruitzag (niet rasistisch bedoeld hoor).

Het maakte me bang en ik vroeg me af waar the heck ik was, want ik was zowieso niet op Aarde.

Alsof dat niet beangstigend is.

Shui zou me dingen leren, dingen over wat zij mijn "Avatarspirit" noemt. Zelfs als dit een droom was, was ik nieuwsgierig.

Nieuwsgierig naar mezelf.

Ook naar mijn spookhelft.

Ik ging het Shui niet vertellen.

Nog niet.

Want, ook al wou ik het iemand vertellen, dan verraade ik Danny ook, en ik wou geen vrienden veraden.

Nooit.