De Levensedelsteen

Mickey's kots

Ik was in de schoolbus en de dag begon...interessant.

Mickey had overgegeven en Dash had zijn gezicht erin gewreven.

Toen de buschauffeur er wat van zei, gleed hij uit over Mickey's kots en knalde tegen de achterkant van de bus uit. Dash moest gaan lopen en Mickey de kots opruimen en zijn lunchgeld nu al afgeven vanwege "Traumakosten." Ik had medelijden dus had ik dat betaald.

Met als gevolg dat Mickey me nu aanstaarde met een bewonderende blik. Geweldig. Nog een aanbidder.

Hij was aardig, maar met zijn slungelige houding, oranje haar, nerdkleding en rode neus was hij nou niet echt bepaald aantrekkelijk.

Toen Tucker samen met Sam en Danny de bus binnenkwamen (Kwan ontwijkend, want die wou hun in Mickey's kots duwen) bedacht ik dat ik nog een aanbidder had.

Tucker.

Er moest iets serieus mis met hun zijn, want laten we wel wezen, ik was nou niet bepaald knap.

Ik had weing tot geen puistjes, ja dat wel, maar ik droeg geen make-up en had constant vlechtjes of een haarband in.

Ik moest hem toch eens tussen neus en lippen door vragen wat ze zagen in me.

'Hey Evy!' begroette Danny me.

'Hoi, wazzup?' zei ik casual.

Ik hoop tenminste dat het casual was. Het voelde casual.

'Wat is hier gebeurt?' vroeg Sam, wijzend naar Mickey's kots.

Ik legde het hun uit en ik betrapte Danny erop dat toen we uit de bus gingen, hij de kots probeerde mee te nemen.

'Serieus? Wat ga je daarmee doen?' vroeg ik hem. Hij mompelde wat over Dash te grazen nemen en rollend met mijn ogen trok ik mee.

De dag verging geweldig, alsof iemand had bedacht dat ik een oppepper verdiende.

Als ik niet beter wist zou ik denken dat het Shui was.

Tijdens lunch (nadat Dash Mickey aan een vlaggenstok had opgehangen en ik hem naar beneden had geholpen) zaten we aan tafel en omdat hij bijna in slaap viel (hij zat te lang op zijn computer)

had Tucker koffie genomen maar toen hij het wou drinken was het al koud.

'Zal ik helpen?' vroeg ik. Hij knikte afwezig. Vaak in mijn droomding was er wel een koude thee.

Shui had me geleerd hoe ik vuurbending kon gebruiken om het op te warmen.

Het begon te koken en ik grijnsde naar Tuck, die terug lachtte. Alleen was hij wat minder blij toen zijn hand was verbrand en hij bij Danny om ijs moest vragen.

Tijdens de lunch werden we aangevallen door de Lunchlady en ik was blij dat ze mijn chips niet meenam.

Waarschijnlijk omdat die vol kleurstoffen zat (regenboogchips, Sam haat ze) maar nadat ik al het vlees op de grond zag liggen nadat Danny gewonnen had, was mijn eetlust eigenlijk ook weg.

Uit school gingen ze naar de speelhal maar ik ging niet mee.

'Sorry, ik loop erg achter met m'n huiswerk en als ik het niet doe denkt mijn vader dat ik aan de drugs zit of zoiets.' legde ik hen uit. maar dat was niet de enige reden.

Ik wist dat ze gewoon weer een tijdje met z'n  drieën wouden rondhangen ook al wist ik dat ze dat nooit toe zouden geven.

Maar ik had genoeg mensenkennis om het in hun ogen te zien.

Voldaan van zo'n rare dag zat ik in de bus muziek te luisteren naar huis.

Ik deed mijn ogen dicht en luisterde naar de mix die Tucker voor me had gemaakt (met de nodige hulp van Sam).

De zon scheen op mijn huid en het was goed zo.

is het goed zo? ik weet dat ik maar 1 view heb maar i dont care. Dit is gewoon een verhaal voor mij dat ik wil delen. maar tips zijn natuurlijk altijd welkom!