De Levensedelsteen

Dash probeert me jaloers te maken

Na mijn training (en eten en babbelen met papa) ging ik naar mijn kamer en pakte mijn computer. de site die ik eerder had gevonden, toen ik zocht naar Amity Park had ik al snel gevonden.

"Amity Park is een mooie plek om te leven vol met natuur en prachtige.." bla bla las ik. Ik zocht en toen zag ik het. "Ondanks de sommige bezoeken van spoken hebben wij er door onze plaatselijke spook-superheld Ontzichtbare Bill en de spokenjagersdienst van de overheid niet veel last van.."

Een spook.

En kijk, er stond een plaatje bij van "Ontzichtbare Bill". Man geen wonder dat die gozer dood was gegaan, met zo'n naam..

Ik pakte een nieuw tablad en tikte met bonkend hart "spoken" in.

Eerst zag ik alleen maar slechte halloween costumes en make-up, maar toen zag ik het woord mythe staan. ik klikte op de site.

"Traditonele spoken kunnen meestal ontzichtbaar en letterlijk ontastbaar zijn. Er zijn echter ook mythes van spoken die tot een zeker niveau tastbaar zijn. Die spoken kunnen energiestralen uit hun handen schieten naar believen en hebben soms ook nog andere krachten.

Geesten zijn anders dan spoken. Hoewel er legendes zijn van mensen die beweerden een geest te hebben gezien zijn vaak onjuist. Geesten, of spirits, zijn heen gegane zielen, of wezens die volgens oude legende's  het balans van de wereld houden.

Ze hebben bepaalde machten en het is fataal om ze kwaad te maken."

ik staarde een tijdje naar de tekst.

"Heenvergane zielen.

"Traditionele spoken."

Dan was ik zeker zo'n tastbaar type. maar was ik soms echt gestorven? Als in dood?

Maar dat kon toch niet?

Ik bedoel, ik zat hier, ademde en had een hartslag! Pap had me net nog een kus gegeven, en hij was heus niet door me heen gegaan!

Ik keek naar mijn rechterhand en duwde hem zachtjes tegen mijn computer.

Hij ging er niet doorheen.

Toen maakte ik mijn hand ontzichtbaar, en hoewel ik hem niet zag (dat krijg je als je ontzichtbaar bent) voelde ik hem er wel doorheen gaan.

Ik rilde.

Ik haalde hem er weer uit en bekeek hem goed. Ik maakte hem weer zichtbaar door een klein niet-bestaand spiertje te ontspannen. Want zo voelt het: vliegen, veranderen en ontzichtbaar zijn. Alsof je mentale spiertjes heb die die dingen controleren.

Eigenlijk kan je het vergelijken met

wenkbrauwen optrekken en met je oren bewegen of zindelijk worden. Je ontdekt dat je iets kan doen (of niet) door bepaalde spieren aan te spannen. Eerst lukt het niet erg maar je merkt dat het steeds beter gaat. Zo zie en voel ik het.

Misschien dat je een klein idee heb..?

Ik ging liggen op mijn bed en pakte een boek.

Yup, dat werden weer een aantal slapeloze uren.

De volgende dag had mijn vader me wakker gemaakt omdat ik  huilend in slaap was gevallen want, (SPOILER!) Max van The Mortal Instruments was gestorven! Zo'n klein, lief, jong, fictionaal jochie!

Maar zoals gewoonlijk begreep niemand behalve een paar andere fangirls dat.

Ik ging naar school en daar was Dash weer.

Djeez, sliep die jongen nooit ofzo!?

'Hey Evelynn, dit is Paulina, mijn vriendin.' naast hem stond een italiaans knap meisje. Ze had lang golvend zwart haar en groen blauwe ogen. Ze had een olijfkleurige huid en twee roze speldjes in haar haar.

Ze had een roze croptop en blauwe spijkerbroek en witte ballerina's.

Oh, dus football-guy wou me jaloers maken? Succes daarmee.

Ik groette ze en liep weg.

'Wat? Wil je niet om me vechte.. ik bedoel, wil je niet met ons mee naar de Nasty Burger?' ik schudde mijn hoofd.

'Nee bedankt, gister al geweest, en na die aanval hoef ik er ook niet meer heen.' ik liep weg en vond Sam al snel. Zij had als enige een beetje begrip voor mijn fangirlheid, want sinds ik haar geïntroduceert had in de Hungergames, had ik haar ook een beetje bekeerd.

Ze wist wat ik doormaakte want zij las de boeken goed.

Ze was niet als een van die meisjes die van hun ouders moeten lezen en "dan maar" een boek kiezen dat is verfilmd. Die zitten de hele tijd zo van "OMG maar in de film gebeurde dat.." . Zij begrijpen de kunst van een boek niet!

Ik huilde even uit om Max bij Sam en voor de verandering werd ik die dag niet in een wc geduwd.

Werd ook wel tijd