ဒ႑ာရီ

ပံုျပင္-၁၂

"Sehun....... ကြၽန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလို႔ Sehunက ခရီးထြက္မွာလဲ....."

Jongin မေက်နပ္စြာ ေမးလိုက္မိသည္။

တကယ္ေတာ့ Sehunလည္း ခ်စ္သူကို ထားခဲ့ၿပီး မသြားခ်င္.....။ သို႔ေသာ္ မသြားခ်င္၍လည္း မရ.....။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ၿပီးေျမာက္ဖို႔ဆိုလ်ွင္ သူအင္အားေတာင့္တင္းမွ ရေပမည္။ အင္အားေတာင့္တင္းဖို႔မွာ သူ႔အား ေနာက္မွ ေထာက္ပ့ံေပးသူ႐ွိမွျဖစ္ေပမည္။

"ကိုယ္လည္း မသြားလို႔မရလို႔ေပါ့....... ကိုယ္ အေရးႀကီးတဲ့လူေတြနဲ႔ ေတြ႔စရာ႐ွိတယ္....."

"ကြၽန္ေတာ္ေရာ လိုက္လို႔မရဘူးလား"

"......."

"ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿမိဳ႕ေတာ္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးေလ....... အဲ့တာေၾကာင့္ လိုက္ခ်င္တယ္လို႔...... Sehunက Sehun လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္..... ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္ခဲ့မယ္ေလ...... ေနာ္..... Sehunအလုပ္ၿပီးသြားမွ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေလ်ွာက္လည္ၾကမယ္ေလ.... ေနာ္ ေနာ္......."

"Kai....အခ်စ္...... ဒါ....."

"Aiyaa.... Sehunnnnn........"

Sehunရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္လႈပ္ရမ္းရင္း သူ႔ကို ေတာင္းဆိုစြာ ၾကည့္ေနတဲ့ Jonginရဲ႕ အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ားကို သူ ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိခဲ့။

"ahhh...... ဒါ မတရားဘူး Kai"

Jongin ေအာင္ႏိုင္တဲ့ အျပံဳးေလးတစ္ခုကို ျပံဳးလိုက္ၿပီး

"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ထားလိုက္မယ္ေနာ္....."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေျပာမရတဲ့အဆံုး Sehun Jonginအား ေခၚၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

"Kai..... အိပ္ေတာ့ေလ အခ်စ္ရယ္...... မနက္က်ရင္ေစာေစာ ထရမယ္ေလ..... နက္ျဖန္ဆို ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေရာက္ၿပီ......"

တည္းခိုခန္းတစ္ခုရဲ႕ အခန္းေလးထဲက ခုတင္ေပၚဝယ္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္။

"Sehun...... ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္မွာေနရမွာလဲဟင္"

"စစ္သူႀကီးParkကို မွတ္မိတယ္မလား..... သူ႔အိမ္မွာ ေနရမွာ..... ကိုယ္ ေတြ႔ရမယ့္သူေတြကို သြားေတြ႔ေနတုန္း အခ်စ္က အဲ့မွာ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနေနာ္....."