"Bazen keşke gerçek olsa diye geçiriyorum içimden. Ne kadar da hayatın keşkelere yeri olmadığını bilsem de..."
"Mavinin içinde huzuru bulurken siyahın içinde kayboluyorum."
Arkadaşlar bölüm atmayalı uzun zaman oldu biliyorum.
Bu bölümü iki partaböleceğim hızlı gelmesi için. 2. Partta çok yakında gelecek.
Arkanıza yaslanın ve okumanızın keyfine bakın.
(Kapak değildir.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İstanbul da geçen son yılım olacaktı. Eğer ailemin de baskıları olmasada üniversiteyi de burada okuyacaktım. Fakat mağlum bizimkilerden bahsediyoruz. Anlamıyorum liseyi okumam için beni Manisa'dan İstanbul'a gönderiyorlar, iş üniversiteye gelince izin alamıyorum. Normalde bu kadar baskıcı olmasalar da bu aralar ailemde bir gariplik seziyorum. Hiç olmayacak bir şey gibi bakıyorlar üniversiteye. Oysaki ben hukuk fakültesinde okumak istiyorum.
Dün lise-4 için her sezon olduğu gibi Manisa'dan İstanbul'a geldim. Ailem beni yurda kadar bırakıp tekrar Manisa'ya döndüler. Artık onlardan uzak kalmak beni korkutmuyor, aksine onlardan uzakta durmayı daha çok istiyorum. Belki de yaşım itibariyle olan bir şeydir. Hiçbir fikrim yok.
Bu yılımı dolu dolu geçirmek, gezip tozmak istiyorum. Geleceğimi göremiyorum çünkü. Ailem üniversite okumamı istemiyor. Bundan sonra ne yaparım, Manisa'da evleneceğim günümü beklerim veya bir yerde işe mi başlarım bilemiyorum. İşte bu yüzden yapmadığım şeyler için pişman olmak istemiyorum. Pişman olayım ama yapacağım şeylerden olsun. Düşünüyorum ki eğer yapmadığım için pişman olacağıma yaptığım için pişman olamam canımı daha az yakar. Tam da bu yüzden İstanbul'da ki son yılımı kimseye hesap sormadan dolu dolu yaşayayım.
