"Bazen keşke gerçek olsa diye geçiriyorum içimden. Ne kadar da hayatın keşkelere yeri olmadığını bilsem de..."
"Mavinin içinde huzuru bulurken siyahın içinde kayboluyorum."
İlk aşkını kaybetmek... Nasıl bir duygudur bilir misiniz? İlk aşık olduğum insan, annemin ilk ve son aşkı babam.
Bir yıl geçti aradan sessiz, babamsız. Aramız annemle aramdan daha iyiydi. Baran genelde annemin tarafında bense babamın tarafında olurdum. Küçükken bile babanı mı daha çok seviyorsun anneni mi? Sorusunun cevabı hep belli olurdu. Babam. Bazen babamın beni annemden daha çok sevdiğini düşünürdüm. Annemle babam hep kavga ederdi. Ama benim fikrim hep aynıydı. Babamın yanında olurdum. Tabikide anneme fazlasıyla üzülürdüm. Ama bir şey değil diyemezdim.
Babam beni ne kadar çok değer verirse annemede o kadar az değer verirdi.
Küçüklüğünden beri hep babamın tarafında oldum. Annem alış verişi gideceği zaman onunla gitmez babamla maça giderdim. Sırf babamla vakit geçire bilmek için hep erkek gibi olurdum. Erkek oyunları oynardım. En yakın arkadaşlarım erkekdi. (Tabi bu durum onun ölümünden sonra bira, değişti) Her genç kız gibi babama aşıktım.
Annemle babamın araları hep soğuktu. Nedenini hiçbir zaman anlamazdım. Zaten sanırım babam ölmeden önce annemle boşanacaklardı.
(15 Şubat 2017)
Sabah -gerçi neden sabah diyorsam- günün son ışıklarıyla uyandım. Tabi annemin bağırarak şarkı söylemesi de buna ekliydi.
"Anlamam dinlemem ben değişmem sen değiş..." Al işte. Annemin sesi güzel olunca her gün bağıra bağıra şarkı söyleyerek uyandırıyordu.
"Aaaa bak şu kıza. Gündem hadi akşam olucak hala uyuyorsun." Dedi yorganımı çekerek. "Ya anne" diye sitem etmeye başladım. Ama nafile işte. Zorla ellerimden tutarak beni yataktan kaldırdı.
Mecburen kalkmak zorunda kaldım. Gözlerimi ovalayarak yataktan kalktım. Ayıcıklı ev botumu giyinip banyoya doğru ilerlemeye başladım.
Karşı odada Baran gözlerini bana kısmış bakıyordu. Ben de ona aynı şekilde baktım. Bir anda ikimiz de hızlanmaya başladık. Ve kazanan Gündem banyoya ilk ulaşan ben oldum. Banyoya girip kapıyı kilitledim. Dünün intikamını ondan alıcaktım. İki saat beni kapıda bekletmişti.
Banyodaki işimi hallettikten sonra dışarıdan bağırışmalar geliyordu. "Ya Gündem kızım kaç saat oldu çık artık Baran da bende altımıza edicez" dedi Ezgi. Onlara gıcıklık yapmak için kapının önünde biraz bekledim.
"Çıkarım ama boş beleşe çıkmam" dedim gülerek. İkisinin de yüz ifadesini görebiliyordum. Sanki bana 'bu kız salak mı?' diye bakıyor olabilirlerdi.
Sonradan annemin sesi geldi. "Gündem bak ayıp oluyor çocuklar kapıda bekliyor iki saattir." Dedi. Sonunda pes Edip çıktım. Ben çıkar çıkmaz tuvalete Ezgi girdi. Barana gülerek annemin yanına gittim.
Annem her zaman ki gibi döktürmüştü. Masadan tam bir dilim salam alıcakken elime vurdu. "Yaaa anne ne yapıyorsun" dedim dudağımı büzerek.
"Gündem o pijamalarla bu masaya oturmazsın. Git üstünü değiştir zaten pastane için alınacak şeyler var. Ezgi'yle gidip onları alıcaksın." Dedi. Oflayarak odama doğru çıktım.
Baran hala sıkışmış bir şekilde banyo kapısında bekliyordu. Yanından geçerken kafasına vurmayı da ihmal etmedim. Ofladı ama yerinden hareket edemiyordu. Sonuçta o kadar tutmuştu içinde her an kaçabilirdi.
Odama girdim. Dolaptan siyah pantolonumu ve bordo kazağımı çıkartıp giyinmeye başladım. Saçımı da örük yaptım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
