Εμείς ; {TYS17}

Μόνο εσύ...

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι του Φιλίππου και έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα.

Ο Ιάκωβος μου κλείνει τα μάτια για να μην βλέπω αυτο που διαδραματίζεται μπροστά μου.

"Φίλιππε; Ελεονώρα;"τσιρίζω καθώς ο Ιάκωβος  μου κλείνει τα μάτια.

"Γιατί καβαλιέστε;"συμπληρώνει ο Ιάκωβος και ρωτάει ακριβώς αυτό που ήθελα να ρωτήσω "Και γιατί είστε γυμνοί."

Μόνο γδούπους άκουγα. Καταλάβαινα  ότι ο Φίλιππος και η Ελεωνόρα προσπαθούσαν να ντυθούν αλλά ο Ιάκωβος συνέχιζε να καλύπτει τα μάτια μου για να μην δω τίποτα παραπάνω. Ήδη ήμουνα σοκαρισμένη.

Μετά από αρκετή ώρα και ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε, καθόμασταν εγώ με την Ελεονώρα στον έναν καναπέ και ο Φίλιππος με τον Ιάκωβο στον άλλο καναπέ πέναντι μας.

"Θα μιλήσει κάποιος ή θα καθόμαστε έτσι και τα κοιτιόμαστε αμίλητοι;"τους ρώτησε ο Ιάκωβος χτυπώντας το χέρι του πάνω στο πόδι του.

"Ιάκωβε περίμενε, θα μας μιλήσουν. Απλά είναι και αυτοί τρομαγμένοι όσο είμαστε και εμείς."τον παρακάλεσα και γύρισα προς την Ελεονώρα "Θα μας πείτε τι γίνεται εδω πέρα;"την ρώτησα αλλα η Ελεονώρα δεν σήκωνε το κεφάλι της ούτε καν για να κοιτάξει εμένα.

Ελεονώρα σε παρακαλώ μίλα μου. Εμείς τα λέμε όλα μαζί. Τι έχει γίνει πίσω από την πλάτη μας και δεν μας το έχετε πει;"της πιάνω το χέρι και μόνο τότε αρχίζει και πλαντάζει στο κλάμα "Τώρα γιατί κλαις; Σε παρακαλώ με φοβίζεις ώρες-ώρες. Μπορείς να μου πεις τι έχει γίνει;" Τη ρωτάω και τότε προσπαθεί να ηρεμήσει σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της.

"Θα σου πω εγώ Μαργαρίτα." πετάγεται ο Φίλιππος και ο Ιάκωβος τον κοιτάει αρκετά σοβαρός.

"Ωραία μικρέ μίλα."λέει κοφτά ο Ιάκωβος.

Ο Φίλιππος παίρνει μία βαθιά ανάσα και αρχίζει να μας εξιστορεί τα πάντα. Οτι από τη μέρα που ήρθε η Ελεονώρα βρέθηκαν μία φορά μαζί και από τότε προσπαθούσαν να κρατήσουν τη σχέση τους κρυφή μέχρι να είναι σίγουρη για αυτά που νιώθω και για αυτά που κάνουν, οτι δηλαδή πίσω από την πλάτη μας ο κολλητός μου και αδερφός του Ιακώβου και η κολλητή μου, παίζανε παιχνίδι πίσω από την πλάτη μας. Όχι με κάποιο κακό σκοπό απλά δεν μας λέγανε τίποτα.

Η αλήθεια είναι πως όταν τα άκουγα αυτά εγώ και Ιάκωβος κοιταχτήκαμε αρκετές φορές και σκεφτήκαμε ότι ίσως έκαναν καλά που δεν το είχαν αποκαλύψει τόσο καιρό. Ήταν ήρεμοι και ζούσαν με τον έρωτά τους. Βέβαια είμαι πολύ ευτυχισμένη που επιτέλους τα συναισθήματα που είχαν κι οι δυο τόσα χρόνια βρήκαν έδαφος στις καρδιές τους.