Εμείς ; {TYS17}

Χίλιες σιωπές...

Ιάκωβος

Έχει περάσει 1 χρόνος που είμαι μακριά της. Ένας απίστευτα άσχημος χρόνος. Δεν ξέρω τι κάνει, δεν ξέρω πως είναι. Αν πεθαίνει κάθε μέρα το ίδιο όπως και εγώ. Δεν έχω καμία επικοινωνία με κανέναν απο την Ελλάδα.

Η Νέα Υόρκη είναι τόσο μουντή. Ήδη μπήκε ο χειμώνας και πάλι λείπω. Ακόμα μια φορά δεν είμαι δίπλα της τα Χριστούγεννα.

Κανείς βέβαια δεν ξέρει που είμαι. Δεν μου άφησε επιλογή το καθίκι ο Πέτρος. Με εκβίαζε ακόμα και όταν ήμουν ήδη στην Νέα Υόρκη. Ακόμα δεν ξέρω πως κατάφερα να αντιδράσω έτσι και να φύγω.

Όσο θυμάμαι τα πρώτα απειλητικά μηνύματα, τόσο νευριάζω.

Την πρώτη φορά ήταν λίγες μέρες μετά το ατύχημα του Ιάσονα. Το θυμάμαι καθαρά.

"Είδες τι παθαίνουν οι άνθρωποι που δεν με στηρίζουν. Κάνουν μπουμ και τυχαία χάνουν τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Τον νου σου...."

Δεν είχα δώσει καμία σημασία αλλα μετά απο λίγο καιρό συνέχισαν τα μηνύματα και συνέχισαν εκβιάζοντας με για την Μαργαρίτα. Έτσι ξεκίνησα να γίνομαι τρελός. Δεν μπορούσα να βρω ποιος το έκανε αυτο το κακόγουστο αστείο. Μέχρι μια μέρα πριν τα εγκαίνια του φροντιστηρίου της Μαργαρίτας και της Ελεονώρα. Στο μήνυμα μου ζητούσε να συναντηθώ μαζί του αλλά εγω αρνήθηκα αλλα τα μηνύματα και οι απειλές για την Μαργαρίτα δεν σταμάτησαν. Μου ζήτησε να φύγω μακριά της αλλά θεωρούσα τρελή την ιδέα να είμαι μακριά της. Θυμάμαι που καθόμουν και την χάζευα όλο το βράδυ. Με το ζόρι είχε κοιμηθεί, είχε απίστευτο άγχος για την επόμενη μέρα. Και οι ώρες περνούσαν τόσο γρήγορα λες και γινόταν επίτηδες. Και ύστερα απο ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα το πρωί ήμουν μαζί με την Μαργαρίτα, αποφάσισα να συναντήσω το καθίκι που ήταν πίσω απο όλα αυτά. Θυμάμαι την άφησα μόνη της λίγη ώρα πριν τα εγκαίνια. Της είχα υποσχεθεί ότι θα την έβρισκα λίγη ώρα μετά. Που να ήξερα όμως τι θα γινόταν...

Όταν έφτασα στον Πειραιά που μου είπε αυτός απο το τηλέφωνο, βγήκα απο το αμάξι και περίμενα, μέχρι που ένα αμάξι σταμάτησε μπροστά μου. Και τότε ένιωσα τόσο οργή μέσα μου όταν είδα το πρόσωπο αυτουνού που το οδηγούσε.

Αυτός....αυτος ο άνθρωπος με εκβίαζε λέγοντάς  πως αν δεν άφηνε τη Μαργαρίτα και να φύγω μακριά, θα πάθαινε  ότι έπαθε και ο αδερφός της, ίσως και χειρότερα. Μου έλεγε συνέχεια και χωρίς σταματημό πως αν δεν μπορούσε να την έχει αυτός δεν θα μπορούσε να την έχει κανένας. Είχα σταματήσει να τον ακούω, προσπαθούσα να σκεφτώ το καλό της Μαργαρίτας. Τίποτα βέβαια δεν ήταν καλό για κανέναν. Θα την πονούσα με την απόφαση που είχα πάρει αλλά τουλάχιστον θα ήθελα να έχει μία ζωή χωρίς να υποφέρει από πόνο...ίσως ο πόνος στην καρδιά να είναι χειρότερος αλλά ποτέ δεν ήθελα να πάθει κάτι κακό η Μαργαρίτα.

Θυμάμαι πόσο κυνηγημένος έφυγα  από το σημείο συνάντησης μας εκείνη τη νύχτα. Πήγα στο σπίτι μας και έφτιαξα ότι βαλίτσα είχα και στην πλάτη μου έβαλα την κιθάρα μου. Όμως την ώρα που ήμουνα έτοιμος να φύγω, εμφανίσθηκε μπροστά μου η Μαργαρίτα. Τότε ήταν που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Τι να της έλεγα και πώς να φερόμουν; Ήμουνα με δύο βαλίτσες στα χέρια και την είχα μπροστά μου. Καθότανε χωρίς να ξέρει τι να πει και τι να κάνει...το ίδιο και εγώ. Δεν ξεχνάω όμως όταν άνοιξα το στόμα μου τι της είπα. Τόσο άσχημα λόγια που τα πληρώνω εδώ και ένα χρόνο. Την κάθε λέξη που της είπα δεν την ξεχνάω. Τίποτα δεν ξεχνάω....και ειδικά τα δάκρυα στα μάτια της .

Όταν έφευγα ούρλιαζε λέγοντάς να μην ξεχάσω ποτέ ούτε λέξη από ότι της είχα πει. Και δεν το έχω κάνει δεν έχω ξεχάσει ούτε λίγο και πονάω...γαμώτο πονάω πολύ που την έχω μακριά μου και που της φέρθηκα άσχημα την τελευταία φορά που την είδα.

Είμαι ένας μαλάκας που φοβάται και αντί να κάτσω εκεί πέρα και να τη βοηθήσω και να τους πω την αλήθεια προτιμούσα να φύγω. Βέβαια ξέρω ότι είναι ασφαλής και ότι δεν κινδυνεύει. Όμως δεν μαθαίνω νέα της και με σκοτώνει. Δεν ξέρω αν μπορώ να ακούσω τα νέα της, δεν ξέρω αν είναι καλά ή ανείναι άσχημα. Αν φταίω εγώ που είναι άσχημα ή αν φταίω εγώ που είναι καλύτερα.

Δεν θέλω να ξέρω... φοβάμαι μάλλον να μάθω.

Κάθε μέρα κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη πως μπορεί τώρα να ήμασταν ακόμα μαζί και να σχεδιάζαμε άλλα πράγματα για τις ζωές μας. Τόσα χρόνια γνωριμίας και τόσα χρόνια έρωτα τα χαράμισα όλα μέσα σε λίγες ώρες και χαραμίζονται εδώ και ένα χρόνο.

Αλλά όχι δεν θα το αφήσω έτσι. Την απόφασή μου την έχω πάρει. Όσο έμεινα μακριά της έμεινα. Από δω και πέρα θα παλέψω να την ξανακερδίσω... όπου και να είναι,ότι και να κάνει. Θέλω να γυρίσω πίσω και να πάρω εκδίκηση από αυτόν τον ηλίθιο που μου κατέστρεψε τη ζωή και δεν θα τον αφήσω  να το συνεχίσει να το κάνει.

Θα ξανακερδίσω την Μαργαρίτα και θα ξανακερδίσω τον έρωτά της σε μένα. Γιατί ο δικός μου δεν έσβησε ποτέ και δεν θα σβήσει. Αρκεί αυτή να με θέλει ξανά πίσω.

Βέβαια δεν θέλω να της πω τι έχει γίνει, προτιμώ να της πω κάποιο ψέμα στο να δείξω ότι είχα πιεστεί και έφυγα. Πάλι δειλός θα δείχνω αλλά  καλύτερα από το να της πω ότι έφυγα εξαιτίας του Πέτρου...

Έρχομαι μωρό μου...Όχι άλλες σιωπές ανάμεσα μας...