Εμείς ; {TYS17}

Σαν άνεμος...

Μαργαρίτα

Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν στις ανδρικές τουαλέτες και κοιτούσα το είδωλο μου στον καθρέφτη. Ένιωθα ακόμα την ανάσα του στον λαιμό μου, δεν μπορούσα μα συνέλθω. Τα πόδια μου αλλα και ολο μου το σώμα ήταν μουδιασμένο.

Μου πέταξε μεγάλη μπηχτή ο Ιάκωβος για τον Πέτρο. Ποτέ ο Πέτρος δεν θα με απατούσε, μπορεί να είχαμε ένα άσχημο παρελθόν αλλά μ'αγαπάει. Γύρω μου είχαν μαζευτεί αρκετοί άνδρες και απλά με κοιτούσαν με απορία. Μόλις κατάλαβα ότι ακόμα βρισκόμουν σε ανδρικές τουαλέτες, γούρλωσα τα μάτια μου έβγαλα μια πνιχτή τσιρίδα και αμέσως- παρόλο το τρέμουλο στα πόδια- βγήκα γρήγορα μέσα απο τις τουαλέτες.

Ήμουν χαμένη καθώς περπατούσα προς το τραπέζι μας και καθώς έβλεπα απο μακριά την πλάτη του Ιάκωβου. Ξαφνικά μπήκε μπροστά μου ο Πέτρος και με σταμάτησε.

"Μωρό μου που είσαι τόση ώρα; Σε ψάχνω παντού. Ανησύχησα!"

Τρομαγμένη, στραβοπάτησα. Αυτα τα τακούνια ποτέ δεν τα αγάπησα. Και ακόμα μια φορά με πουλάνε.

"Αου αου αου."έπεσα στην αγκαλιά του και σφάδαζα απο πόνο. Τόσο πόνο απο τακούνι πρώτη φορά νιώθω. "Πέτρο βοήθεια, πονάω."τσίριξα μέσα στην μουσική και αμέσως με πήρε στην αγκαλιά του για να μην πατάω άλλο κάτω. Μόλις φτάσαμε μπροστά στο τραπέζι και όλοι μας είδαν να με έχει ετσι στην αγκαλιά του τρόμαξαν. Ο Ιάκωβος βέβαια έσφιξε τις γροθιές του -τον είδα- αλλα και παράλληλα ήρθε κοντά μου

"Τι έγινε; γιατί την κρατάς έτσι ρε Πέτρο;"ήρθε φουριόζος ο αδερφός μου και βοήθησε τον Πέτρο να με ακουμπήσει στην καρέκλα μου. Αλλα ο πόνος συνέχιζε και για κάποιον περίεργο λόγο ήθελα να κλάψω. Δεν ήταν ο πόνος όμως...δεν ξέρω τι ήταν.

"Στραβοπάτησε."απάντησε αμέσως.

Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε ο Ιάσονας ο Ιάκωβος μπήκε μπροστά του και έπιασε απαλά το πόδι μου "Ασε με λίγο να το κοιτάξω."

Το τράβηξα απότομα και δεν μπορώ να κρύψω ότι πόνεσα αρκετά "Έχεις τελειώσει ιατρική και δεν το ξέρω;"

"Όχι αλλα άσε τα πείσματα και χαλάρωσε για να το δω."συνέχισε ο Ιάκωβος.

Εμ μας άφησες; εμ θα σε αφήσουμε να μας πιάνεις τα πόδια;

Ε οχι.

Όχι.

Τραβάω ξανά το πόδι μου και κάνω να σηκωθώ. Αμέσως ο Πέτρος μου δίνει το χέρι του και στηρίζομαι επάνω του.