Çünkü Sen Farklısın(Düzenlenecek)

İntihar -1. Bölüm

Bölüm şarkısı: Hate me- Eurielle

Bu sızı beni öldürüyor anne.

Canım acıyor.

Nefes alamıyorum.

Sol göğüs kafesimin altın da birşey var ve o eskisi gibi değil.

Sanırım onu kırdılar.

Ben artık insanları nasıl seveceğim?

Anne!

Karanlık beni çağırıyor.

Ben gitmek istemiyorum.

Orası çok büyük ve ben kaybolmaktan korkuyorum...

____________________#___________________

Ah! Bu sessiz çığlıklar kulaklarımın içini dolduruyor ve kalbimi de etkiliyor. Ben bunu hak etmemiştim ki, ben hayatımı yaşamak istiyordum.

 Bana neden işkence ediyorlardı ki?

Ben onlara nasıl bir zarar vermiştim ki, onlar benim hayatım ile acımasızca  oynuyorlardı?

Suçum neydi benim! Bu dünyaya bir kız çocuğu olarak gelmek mi?

Ah! İşte cevap buydu çünkü kız çocuğu onlar için utanç kaynağıydı. Onlar erkekleri yüceltir kız çocuklarını bir bez parçası gibi önce kullanır sonra ise bir köşeye atarlardı.

 Bu onların suçu değildi belki de. Onlar çocukluklarından beri akıllarına kazınan bu sorunlu düşünceyi benimsemişlerdi ve artık bırakmak istemiyorlardı.

Kim onları suçlaya bilirdi ki?

Kim karşılarına çıkıp bunun yanlış olduğunu onlara anlatmaya çalışabilir di?

Bunu bilmiyorum şu anda ancak benim de hayatımın diğerleri gibi mahfolmasına izin veremezdim.

Bu benim hayatımdı ve karar hakkı da benimdi.

Artık bu sığ düşünceye boyun eğmeyecektim, o devir bitmişti benim için.

Yatakta duran gelinliğe göz ucuyla bir kez daha baktım ve açık  pencereden esen rüzgarı dinledim.

Bu evde durmam için artık bir nedenim yoktu, gitme vaktim gelmişti.

...

Koşuyordum arkama bile bakmadan. Göğüs kafesim parçalanıyordu sanki her nefes alışımda. Soğuk hava ciğerlerime doluyordu ve genzimi yakıyordu.

İçim de bastıramadığım o korku beni daha da yoruyordu. Elimden gelen tek şey arkama bakmadan otobüs terminaline var gücümle koşmaktı. Az kalmıştı kurtuluyordum işte bu hayattan.

Okuyacaktım ve başarılı bir hayatım olucaktı. Avukat olacaktım, çok başarılı bir avukat.

 Yavaşlamış olan adımlarım hayallerim gibi birden durmuştu. Bu imkansızdı, benden  önce varmışlardı.

Peki, ben şimdi ne yapacaktım? Eğer beni görürlerse saçımdan tutup eve sürükleyerek götürürlerdi. Bu olamazdı birşey düşünmem gerekiyordu.

Peki ne?

Beni görmeden bir yere saklanmalıydım. Gözlerimle etrafı kolaçan ettim ve arabaların ardarda park edildiği bir alana takıldı gözlerim. Koşarak mavi bir arabanın arkasına saklandım.

Beni bulamazlardı, bulmamalıydılar. Başlamadan son veremezdim hayallerime, bu kadar hızlı olamazdı.

Birkaç dakika daha öylece durup onları izledim düşünemiyordum adeta, beynim ant içmişti yardım etmemek için.