3 yıldır, her sabah girdiğim bu bahçe hiç bu kadar büyük gelmemişti.
Hiç bu kadar soğuk gelmemişti.
Hiç bu kadar yabancı..
Deli gibi ağlayıp, belki bir ihtimal benden saklanmış beni izliyordur umuduyla deli gibi koşturup heryerine bakıyordum.
'Çünkü gerçekten yok olacak.' Beynimin içinde yankılanan sözcükler yüzünden kafamı koparıp atmak istiyordum. Bahçeden çıkmış, nereye gittiğimi bilmeden koşuyordum.
Yalnız hissediyordum. 17 yıldır hissettiğim yalnızlık hissi haftalar sonra yine bana sıkıca sarılmıştı.
Annesini kaybetmiş küçük bir çocuk gibi, ismini sayıklayarak koşuyordum.
'Çünkü gerçekten yok olacak.'
Kaldırımda yere çöktüm, "Sehun.. Sehun korkuyorum." mırıldandım, beni duyup gelecekti, değil mi? Başıma birşey geleceğini hissedip geri dönerdi. Şimdi çıkacak bir yerden evet. Ayağa kalkıp gözlerimi sildim ve etrafımda 360 derece dönerek her yere bakındım.
Yalnızdım.
Ev. Eve gitmeliyim. Sinirlendiği için beni okula bırakıp eve dönmüş olmalıydı. Evet. Ben okuldan gelene kadar sakinleşecek ve güzelce konuşacaktık.
Otobüse binince insanların dağılmış halime garip garip bakmasını bile yanımda oturan teyze iyi olup olmadığımı sorunca fark etmiştim.
Eve gidince iyi olacaktım.
Beni evde bekliyordu.
Otobüsten inince var gücümle sokağı koşup eve geldim. Titreyen ellerimle cebimden yeşil anahtarlığımı çıkarıp içeri girdim.
"S-sehun. Ben geldim." Sesimin titremesine engel olamıyordum. Salon bıraktığım gibiydi.
Odada olmalı..
Güçlükle, titreyen dizlerimle zar zor merdivenleri çıktım. Odanın kapısı açıktı.
Yatak topladığım gibiydi.
Ama üzerinde sadece benim kırmızı pijamalarım vardı. Onların eşi olan mavi pijamalar yerinde değildi.
'Çünkü gerçekten yok olacak.'
Yok olacak.
Yok olmak.
Yere çöktüm, daha fazla ayakta kalacak mecalim yoktu.
'Çünkü gerçekten yok olacak.'
Oh Sehun. Beni bu kadar kolay bırakmış olamazsın.
