Hoofdstuk 6
Het was stil en Ann keek voor minuten lang geschrokken naar Janne. “Ik weet het. Ik zie er niet uit.” Zei Janne met tranen in haar ogen. “Ik…eeuhm… Het spijt me wat is er gebeurd? Hoe komt dit? Ik … Ik… Ik ben verward sorry..” Zei Ann stommelend en geschrokken. Janne reageerde niet. Ze wou uit haar bed kruipen maar Ann pakte haar hand vast en keek in haar ogen. “Vertel het me.” Beviel Ann. “Ik .. dit is niet het moment. Ik wil dat je weg gaat.” “Neen! Ik ga niet weg! Je gaat het me nu vertellen!”. Janne ging zitten in haar bed en begon in tranen uit te barsten. “Het is allemaal mijn schuld.” “Welk is jouw schuld? En waarom?”
“Dat gedoe met het telefoontje en het meisje en…”
“En wat?”
“Ik kon het ook helemaal anders aanpakken.”
“Welk aanpakken? Janne ik kan niet volgen, je moet het me vertellen.”
“Wel waarschijnlijk weet je al dat mijn moeder een drugsprobleem heeft.”
“… ja ..”
“Ze kon de drugs niet meer betalen, dus dan heeft ze van iemand moeten lenen. Maar ze kon het niet meer terug betalen. We hadden niet genoeg geld. Dus dan kwamen we in problemen.”
“Oei dat is niet goed maar wat heeft dat te maken met het telefoontje.”
“Ze bedreigde ons. Als we niet terug betaalden dan zouden ze men moeder vermoorden en ..”
Ann en Janne zagen een verdachte auto voorbij rijden en de auto stopte vlak voor het huis van Janne. Janne liep snel naar het raam en deed het open. “Als ik teken geef, dan spring je door het raam en loop je naar huis begrepen. “Wacht wat??” Vroeg Ann. Janne hoorde de bel, maar er niemand opende. Janne ging in de kast zitten en hield haar hand naar boven. “Janne ik kan niet volgen. Wat gebeurd er?” Vroeg Ann. Janne hoorde dat de deur werd open gestampt. Er was een hele heisa bezig. Janne hoorde bekende stemmen. Ze hoorde haar moeder gillen. Janne sloot haar ogen en probeerde niet te huilen. Haar moeder bleef gillen totdat er iemand schoot. Het was voor een halve seconden stil. Haar moeder was dood. Daar was ze zeker van. Na die halva seconden hoorde ze voetstappen naderen. Ze deed teken naar haar vriendin Ann. “Spring uit het raam NU!” Ann keek haar vriendin raar aan. Ann sprong niet uit het raam. “NU!” Ann sprong geschrokken uit het raam en liep weg. Janne zag haar vriendin weg lopen. Ze sloot haar ogen en maakte haar zo klein mogelijk. De voetstappen kwamen dichterbij. En ze hoorde dat haar slaapkamerdeur werd geopend. Ze zag voetstappen voorbij lopen en de voetstappen gingen weer haar kamer uit. Janne zuchtte van geluk en kwam de kast uit. Ze sprong het raam uit maar voelde dat ze aan haar kraagje van haar trui terug naar binnen werd getrokken. Ze vechtte voor haar leven. Ze wrong zich los en sprong uit het raam. Ze liep van haar tuin naar de straat. Ze zag dat 3 mannen haar achtervolgde. Janne struikelde over een steentje en hoorde dat de paar mannen dichterbij kwamen. Ze kwam recht en wilde verder lopen maar werd vastgepakt aan haar enkel. De mannen sleepte haar van de straat en met veel moeite gooide ze Janne in het witte busje. De deuren van de auto sloten zich vlak voor Janne haar ogen. Janne sloeg en schopte tegen de deuren. Ze schreeuwde en gilde dat ze eruit wou. Niemand reageerde. Ze barste in tranen uit. Ze liet zich zakken tegen de autodeuren en bleef maar huilen.
