Hoofdstuk 9
Lena en Ann liepen naar derest van de meisjes toe en Lena zei geschrokken en ongerust: “We moeten haar verzorgen”. “En hoe denk jij dat te doen meisje? Ik ken daar niets van hoor.” Zei Evelien. Evelien ging zitten op de zetel en keek verontrustend naar da andere meisjes. Het was een tijdje stil. Je zag in Lena haar ogen de angst die er in haar verscholen zat. Van al die angst kreeg Lena het moeilijk. Ze ging naast Evelien zitten en begon te huilen. Woorden kon ze niet uitspreken door de tranen maar iedereen wist wat ze wou zeggen. Ze mist Janne. Ze is ongerust net zoals alle andere meisjes. Sky keek rond zich heen en keek naar de keukentafel. Vlak daarna keek ze automatisch naar de moeder van Janne. Ze liep naar elke zetel in het huis en zorgde ervoor dat de hele keukentafel vol lag met kussens. “Kom meisjes help me de moeder van Janne op de keukentafel te leggen.” Ann en Danté schoten direct in actie. Evelien bleef zitten, doelloos kijken naar nergens en stiekem een traantje wegpinken. Lena liet zich helemaal gaan, wenend pakte ze het laatste kussen vast en ging liggen op de zetel met het kussen in haar gezicht. Ann en Danté tilde onhandig de moeder op en met veel moeite en de hulp van Sky lag de moeder op de keukentafel. “Ok, iemand moet windel zoeken en ontsmettingsmiddel en het liefste ook een pincet.” Zei Danté. “Ik zal het wel halen, maar waarom gaan we niet gewoon naar een ziekenhuis?” Vroeg Evelien met nog altijd die donkere blik in haar ogen. “Wel denk eens na. Als we met de moeder naar daar gaan moeten we een verhaal hebben. Wat gaan we zeggen? Onze vriendin is ontvoerd en haar moeder heeft een kogel in haar hoofd? NEEN! Dan halen ze de politie erbij en gaan ze meer vragen wij kunnen dit alleen aan.” Zei Sky streng maar rechtvaardig. “Dat is waar dan gaan ze vragen stellen maar wij kunnen haar toch niet verzorgen of opereren?” Vroeg Ann. “Neen dat is waar. We gaan de kogel uit haar hoofde halen en doen er een simpel windel rond daarna gaan we naar het ziekenhuis en zetten haar vlak voor het ziekenhuis af. Daarna lopen we weg en iemand zal haar waarschijnlijk wel vinden.” Zei Danté. Het klonk als een goed plan. Evelien ging opzoek naar de spullen die Danté vroeg. Ze kwam terug met keukenrol, een vork en ontsmettingsmiddel. “Ik heb niets gevonden, alleen dit.” En Evelien liet de spullen aan Danté zien. “Ok dan. Dan moeten we het daar maar meedoen zeker.” Sky zocht naar een hartslag. Ze had de hartslag gevonden maar hij was enorm traag en onregelmatig. Danté wou aan de slag gaan maar merkte dat dat niet kon vanwege al het haar en bloed. Ann ging automatisch een pot halen en er water in doen. Ze kwam terug met een Roze plastic pot en goot langzaam het water op het haar van de moeder. “Zo… Dit moet goed zijn.” Bevestigde Ann. Danté liep naar de badkamer en zocht een scheerapparaat. Al snel vond ze ene scheerapparaat en schoor een stukje van het haar van de moeder af. Het bleef maar bloeden maar Danté pakte de pincet en haalde de kogel uit haar hoofd. Hij zat niet diep. Toen begon het nog harder te bloeden. Danté pakte snel het ontsmettingsmiddel en het windel. Het ging zo snel en na een korte minuut was de wond ontsmet en zat het windel van keukenrol rond haar hoofd. “Nu moeten we ervoor zorgen dat ze vlak voor het ziekenhuis is, maar hoe?” Vraagt Evelien. “Lena, denk je dat jouw broer ons kan brengen met de auto?” Lena lag nog altijd op de zetel te huilen en schudde heftig haar hoofd en mompelde iets. “Wat zeg je?” Zei Ann. Lena stond recht en met haar uitgelopen mascara vertelde ze dat dat niet ging vanwege het feit dat haar broer ons zou gaan verlinken. “Dan moeten we maar te voet….” Zei Evelien. “Ben je zot?! Dat is super ver!” Zei Danté geschrokken. “Denk je dan dat we haar mee op de fiets kunnen nemen? Neen toch zeker! We wachten tot het donker is en gaan dan naar het ziekenhuis.” “Hoe gaat dat nu.. Haar meeslepen over de grond mogen we niet doen hé!” “We maken een laken van kleren en dekens die we kunnen vinden hier in huis.” “Dat is belachelijk dat gaat nooit een volwassen vrouw kunnen dragen we hebben iets anders nodig… Maar wat?” Vroeg Danté. “Ik heb een idee!” Zei sky opgewonden. “We kunnen de kussens van de ligstoelen nemen. Die hebben handvaten en zijn veel steviger!” De meisjes gingen naar buiten en ging opzoek naar de kussens. Voor ze het wisten waren alle kussen aan elkaar vastgebonden en waren ze klaar voor vertrek. “Nu we klaar zijn kunne we alleen maar wachten…” Zei Lena met nog altijd een droevig gezicht. “Het is nu 19 uur dat is nog zeker 3 uur voor het donker is!” Zei Ann geschrokken. “veel kunnen we niet doen. Ik ga kijken of er eten is in de koelkast en de afstandsbediening zoeken. Ik ga hier niet zitten gapen op die half dode moeder hoor!” Zei Jolien op een bijna gecommandeerde toon.
