“We moeten nu echt vertrekken..” Zei Sky zacht. Maar het leek er op dat dat niet ging gebeuren want Lena zat bang in de stoel te wiegen, Ann zat te wenen, Jolien zat Tv te kijken naar een programma in een andere taal zonder ondertiteling dus het is vast een afleidingsmethode, Danté zat te kijken op de moeder die verassent genoeg nog leefde en Evelien zat levenloos voor zich te kijken. Niemand reageerde. Sky liep naar de Tv en zette hem uit. “Hé!” zei Joline geschokt. “Mensen!!” Riep Sky luid! Iedereen keek geschrokken naar Sky. “We moeten nu in gang schieten en ervoor zorgen dat die moeder bij het ziekenhuis is voor dat zij dood is! Want ik sluit het niet uit dat Janne dood zou kunnen zijn dus ik wil niet nog meer doden hier!” Riep Sky zo luid met tranende ogen. “Sky heeft gelijk. Wie gaat er samen met mij da handvaten vasthouden aan het hoofd?” Vroeg Danté. “Ik..” Zei Jolien ingetogen. “Dankje, kom op meiden we moeten deze avond nog bij dat ziekenhuis raken!” Zei Danté met een bevelende toon.
Om kwart na 21 stonden ze met zen alle buiten. Danté, Jolien, Evelien en Lena hielden het kussenvast. En sky nam een fiets mee. “Weet iemand hoe ver het is om naar het ziekenhuis te raken?” vroeg Evelien. “Ongeveer 10 kilometer.” Zei Lena. “10km!!” Zei Evelien geschrokken. “Wat? Nee dat klopt niet! Wij gaan echt niet op de gewone wegen gaan hoor! Wat denk je dat de mensen gaan denken als wij daar gaan rond lopen met een half dode vrouw! We moeten een grote omweg maken…dus dat wordt ongeveer…het dubbele!” Zegt Ann. “Dan zou moeten we snel door doen!” Zegt Danté. “Heeft iemand een kaart? Of weet iemand de weg vanbuiten?” Vraagt Evelien. “Ik weet de weg vanbuiten!” Zegt Ann. De meiden begonnen te stappen. Het was heel onhandig maar het lukte wel. Na ongeveer een uur sluipen door straten, goed opletten en elke keer schrikken als ze zien dat het licht aan is bij mensen of dat ze mensen tegen kwamen en moesten verstoppen, kwamen ze eindelijk aan op een zand weggetje. “Weet je zeker dat we juist zitten?” Vraagt Lena bezorgd. “Ja, we zitten zeker juist.” Zegt Ann. “Meiden, ik kan niet meer we moeten even stoppen!” Zegt Jolien. De meiden gaan zitten op het zand en de moeder ligt nog altijd op het kussen matras ding. “Ik denkb eigenlijk dat ze dood is, of tenminste amper levend.” Zegt Danté. “Ze heeft een heel onregelmatige hartslag en soms heeft ze zelfs geen hartslag….” Zegt Sky teleurgesteld. “We kunnen haar hier toch niet achterlaten!” Zegt Ann kwaad. “Neen dat is waar, ze is nog niet dood maar ik zou zeggen dat we een plek moeten vinden waar we haar kunnen begraven.” “Sky! Jij zegt zo doodleuk dat we haar moeten begraven terwijl de moeder nog niet dood is en hier bij ons ligt!” Zegt Ann woedend. “Hé, geen ruzie! Maar je moet weten dat we het nooit gaan halen! We gaan haar niet levend begraven natuurlijk maar we hebben echt wel een plek nodig.” Zegt Jolien. Ann geeft eindelijk toe. “We moeten er wel iets speciaal van maken…” Zegt Jolien. “We kunnen misschien in de bloemenweide, daar wat verder op.” Zegt Jolien wijzend. “Ik vind het een goed idee, maar niet voor ze dood is!” Zegt Danté. De meiden vinden het allemaal een goed idee en gaan naar de weide. Ze komen daar aan en leggen de moeder in de bloemen neer. Als de meiden rond zich heen keken zag je kilometers lang duizenden gele en witte bloemen. En als je omhoog keek zag je de prachtige sterrenhemel. “Wauw…” Zegt Lena. “Hier zou ik ook mijn laatste dag van men leven willen zijn..” Zegt Lena vol bewondering. Ze plukken wat bloemen en leggen die op haar ribben, net onder haar handen. Alsof ze een boeket vasthoudt. Evelien was naar een beekje gelopen om wat water te gaan halen en kwam terug met een boomschors vol met water. Langzaam giet ze het water over het haar van de moeder zodat het meeste bloed weg is gespoeld. Lena begint het haar van de moeder te vlechten en legt er wat kleine witte bloemetjes in. “Ze is dood, meisjes…” Zegt Sky treurig. Sky keek naar het hand van de moeder en zag een code. Ze vond het raar dat ze die nog niet had opgemerkt. 1317….Sky vond het raar maar ze begon er niet over omdat ze geen onrust wou gaan stoken. De meisjes gingen voor de moeder staan en elk zeiden ze een goede eigenschap van haar en daarna besprenkelde ze de moeder elk met wat kleine stukjes van blaadjes. Nadat iedereen iets had gezegd begon Danté een oud Latijns lied te zingen dat ze had geleert in het koor. Het lied gaat over de vreugde van het leven en dat de dood niet een triest einde is maar een feest van het leven. Na het lied gingen de meiden een beetje verder in de weide liggen en keken op naar de hemel vol met sterren.
