Lil rende zo snel als ze kon terug door de stad. Ze wist heel goed wie deze knappe jongeman was. Het was prins Dion. Prins van Barkanië en morgen koning. Lil moest door de markt. Iets wat ze als voordeel kon gebruiken. Ze trok de kap stevig over haar hoofd en probeerde tegen niemand op te botsen terwijl ze zich een weg baande door de markt. Telkens als er een groot stuk vrijkwam om te lopen versnelde ze haar pas. Toen ze vlakbij de poorten van de stad kwam zette ze het op een loopje. Ze verschool zich in de schaduw van een stenen huisje. De geur van brood was te ruiken en het zou haar niks verbazen als de bakker was verhuist naar een nieuw onderkomen. Ze hoorde plots mensen verrukte kreten slaan bij de markt. Ze zag mannen op grote paarden. Hun harnas zag er schitterend uit bij dit weer. Lil vergat de wachters met kruisbogen die nog boven in de torens zaten en rende de poort door. Een hoop geschreeuw was het gevolg op haar verschijning. Lil rende nu over een groot veld. Alles was bedekt met witte sneeuw en als ze de tijd had kunnen nemen was ze gestopt met rennen en had ze de schoonheid in zich opgenomen. Nu stonden haar ogen gericht op de besneeuwde dennenbomen die nog een eind weg waren. Gehaast probeerde ze het bos te bereiken. Het veld waar ze nu over rende was ooit ook bos geweest. De koning wou alleen zijn vijanden zien aankomen om gelijk hun hoofd van hun romp te schieten. Lil kreeg een klein glimlachje op haar gezicht. Want elke keer lukte het haar om stiekem de stad in te sluipen. Plots stoof er wat sneeuw naast haar op en haar glimlach verdween. De wachters schoten met pijlen. Lil hoorde plots de paarden hinniken en de ridders tieren. Het was hun dus gelukt om door de markt te komen. Geluk voor haar dat ze bijna bij het bos was. Weer sneeuw die naast haar opstoof. Ze slikte even. Dit kon heel verkeerd aflopen als ze niet op tijd in de veiligheid van de bomen zou komen. Tot grote opluchting kwam ze aan bij het bos. Een steile helling die omlaag liep was haar laatste obstakel. Half struikelend ging ze de helling af. Toen ze beneden aankwam ging ze door met rennen. Even leek ze te vallen over een boomwortel die zich onder de sneeuw had verstopt, maar ze hervond haar evenwicht en rende door. Ze gaf zichzelf even een moment van rust. Ze legde haar hand stevig op de donkere stam van de boom naast haar. Ondertussen spitste ze haar oren. In de verte hoorde ze de ridders te paard. Waarschijnlijk gestuurd om haar te doden. Het beeld van de ridders die ze op de markt had gezien flitste voorbij en ze realiseerde zich dat ze geen helmen droegen. Haar handen verdwenen onder haar mantel en zochten haar riem af. Al snel kwamen haar handen naar boven met ieder een dolk in de handen. Ze had nog één dolk aan haar riem hangen, maar ze wachtte om die te gebruiken. De ene dolk deed ze tussen haar tanden. Ze moest oppassen dat de dolk niet in haar mondhoeken sneed. Dat zou waarschijnlijk uitleiden tot veel bloed en een verschrikkelijke ontsteking. De andere dolk had ze stevig vast in haar linkerhand. Toen klom ze de boom in en wachtte ze als een kat op haar prooi. Toen de ridders kwamen werden haar vermoedens bevestigd. Het waren er drie en ze hadden inderdaad geen helm op. Ze stopte bij waar haar sporen stopte. Verwilderd keken de mannen om zich heen. Op dat moment sprong Lil omlaag en gooide ze de dolk in haar hand naar het hoofd van de ridder die het links van haar stond. Die viel gelijk morsdood op de grond. Doordat het paard op hol sloeg werd de man nog een paar meter mee gesleurd. De tweede dolk tussen haar tanden was in een razend tempo naar haar rechter hand overgegaan. De dolk vloog naar de ridder aan haar rechter kant. Deze dolk werd in het linker oog geplant en raakte al snel de hersens. Ze gooide haar mantel aan de kant en greep de laatste dolk. Ze sprong in het zadel recht voor de laatste ridder. Zijn ogen waren wijd opengesperd en zijn ademhaling ging onregelmatig. Ze legde de dolk op zijn nek en schraapte zacht haar keel. Toen likte ze even haar ijskoude lippen. Ze wou de man bang maken. Ze wachtte nog even met praten en na een tijdje trok ze toch haar mond open. 'Zeg maar tegen je geliefde prins dat ik me voor geen goud gevangen laat nemen,' siste ze. 'Dus als jullie het nog één keer wagen mij te volgen snij ik ook jouw keel door. En niet alleen die van je vrienden. 'Ze stapte van het paard af en gaf een hard klap op het achterste. De ridder greep de teugels en maakte dat hij wegkwam. Tot grote genoegen van Lil. Ze liep naar de dode mannen en greep de dolken. Ze maakte ze even schoon aan haar zwarte mantel en stopte ze toen weer terug in haar riem. Ze hurkte neer bij de man die een paar meter was meegesleept en inspecteerde zijn wapens. Een snuif was te horen toen ze zijn zwaard bekeek. Het was behoorlijk bot en dat ergerde haar mateloos. Als ze haar wouden vermoorden, dan op zijn minst met scherpe wapens. Ze gooide het zwaard naast de man en schoof langzaam door de sneeuw heen naar de andere man. De ridder die ze had laten leven nam nu waarschijnlijk de prins mee en een groot manschap aan mannen. Ze moest snel zijn of zich opnieuw verstoppen. Lil snoof opnieuw. Ze wou de prins laten zien dat ze geen angst kende.n Ze kon nu kiezen om te blijven of om naar haar hol te gaan en het risico te lopen dat ze haar schuilplaats zouden vinden. Lil keek verschrikt opzij toen ze een zacht geluidje hoorde. Een paar meter van haar vandaan stond een zwarte wolf. Uit de neusgaten kwamen kleine wolkjes en de grote ijsblauwe ogen keken haar strak aan. De zwarte vacht kleurde zo apart bij het landschap van sneeuw en dennenbomen dat zelfs een jager het lef niet zou hebben om dit dier dood te schieten. De wolf gaf haar een kwade blik toen ze de buidel zag. ‘De volgende keer wordt jij vermoord’ hoorde ze de stem van de wolf. Lil grinnikte. ‘Ach Lyall,’ zei ze. ‘Dat zeg je elke keer.’ Het leek Lil niks te doen dat ze de stem hoorde van de wolf. Dat was de reden dat ze was verbannen. Lil kon dieren horen en met ze praten. Ze was de enige in de vier landen van Sahmar die dit kon en werd daardoor verafschuwd. Behalve in Muroka, aangezien ze daar een goede band had met de koninklijken familie. Het was daarbij niet het enige wat ze kon. Onbewust kon ze de elementen besturen. De elementen pasten zich vaak aan op haar emoties. Het gebeurde alleen als ze compleet wanhopig was en ze de situatie niet meer in eigen handen had. Lil keek glunderend naar Lyall die haar snuit ophaalde. ‘Wat heb je nou weer gestolen’ zei Lyall. Lil zuchtte en liep naar de wolf toe. Vervolgens ging ze in een kleermakerszit zitten. De kou van de sneeuw vrat haar benen haast op, ondanks dat haar broek was ingevoerd met kleine stukjes wol. Ze greep haar buidel en peuterde aan de koorden om het open te krijgen. Toen dat eindelijk was gelukt pakte ze zo voorzichtig mogelijk de kroon. Lyall leek zelf ook verbaasd, maar schudde daarna haar grote wolvenkop. ‘Kom op Lyall,’ zei Lil. ‘Het is de kroon. Nu zal het onmogelijk zijn voor de prinses om de troon op te eisen. Ik kan het verkopen op de zwarte markt en mensen geld geven om vrienden of familie uit de Voltrikaanse gevangenis te halen.’ De landen Voltrika en Barkanië hadden al voor vele jaren ruzie. Niemand wist meer echt waarom, maar als een Voltrikaan de Barkaanse grens overstak of andersom dan werd hij of zij opgepakt. En als er niet in korte tijd losgeld zou worden betaald zou hij of zij worden vermoord. Het was een belachelijke regel. Als Lil soms stiekem het paleis insloop deed ze altijd ontzettend haar best om andere mensen ook te bevrijden. Nooit werd ze bedankt omdat de angst voor haar te groot was, maar Lil was al blij als een familie weer werd herenigd. De zwarte wolf draaide zich om en liep weg. De zwarte poten lieten diepe afdrukken achter in de sneeuw. ‘Neem op zijn minst dit dan mee’ zei Lil. De zwarte wolf verstijfde. ‘Waarom zou ik voor jouw rotzooi gaan zorgen?’ hoorde Lil de vragende stem. ‘Omdat we familie zijn’ zei ze. De wolf draaide zich om. ‘Waarom wil je de mensen in het dorp zo graag helpen?’ vroeg Lyall. ‘De mensen verafschuwen je. En altijd wil je ze helpen.’ Lil keek kwaad weg en ze hoorde de wolf in haar hoofd zuchtte. Toen pakte Lyall de buidel met haar tanden en liep ze zacht trippelend weg. Lil glimlachte zacht en prevelde nog een zacht bedankje. Daarna gaat ze precies op dezelfde plek staan als daarnet. De mannen die ze had vermoord lagen nu in rode sneeuw en het zou roofdieren aantrekken. Lil glimlachte. Ze had zin in het kat en muisspelletje dat ze nu zou gaan spelen met zijne koninklijken hoogheid.
