Lil zat op haar balkon in haar kamer. Als je goed keek zag je in de verte grote boomtoppen uitstrijken naar de hemel en het licht dat het bood. Ze zuchtte zacht en sloot haar ogen. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het was daar te zijn. Ook al was ze er nog niet eens zo lang weg, ze miste de geur. Ze miste hoe het rook als het net had geregend. De modderige bosgrond waar ze vaak stoeide met Lyall toen ze nog allebei klein waren. Ze herinnerde zich niet veel van haar jeugd, alleen dat Lyall haar vond in het bos. Ze zat onder de schrammen volgens de wolf en ze had een bloedneus. De reden waarom Lyall haar niet had gedood was door haar ogen. Lyall zag de ziel van een dier in haar gouden ogen. Er werd op de deur geklopt en dat haalde Lil uit haar dagdroom. De deur ging open en daar stond Aven.
Lil zuchtte, maar nu niet uit gemis, maar uit ergernis.
‘Ook fijn om jou te zien’ zei Aven. Lil liet zich van de balustrade van het balkon afzakken en keek hem observerend aan. Aven liep zelf nonchalant de kamer rond en pakte wat spulletjes op van de schouw van de openhaard om ze vervolgens lukraak weer neer te zetten.
‘Wil je van mijn spullen afblijven’ snauwde Lil geïrriteerd.
‘Jouw spullen?’ ketste Aven terug.
Lil keek hem eerst gekwetst aan en daarna pissig. Met een priemende vinger wees ze naar de deur.
‘Rustig,’ zei Aven en de kalmerende gebaren die hij maakte met zijn handen maakte haar alleen maar kwader. ‘We zijn begonnen op de verkeerde voet. Laat me het goed maken.’
Lil kon de nijging om hem volop in het gezicht te slaan nog net tegenhouden. Ze snoof en plofte toen neer op de grond.
Aven keek haar verbaasd aan en ze vroeg zich af waarom. Wat was er dat ze verkeerd deed? Ze schudde dat van zich af en staarde hem nog steeds aan.
‘Ik wou je vragen of je mij wilt vergezellen op het feest van de wisseling’ zei hij. Hij leek ergens nerveus, wat Lil vreemd leek.
Hij vroeg haar om naar een elegant feest te gaan? Was hij wel helemaal goed in zijn hoofd? Ze gaf hem geen antwoord, ze staarde hem met open mond aan.
‘Ja Lil,’ zei hij, met een nerveus lachje. ‘Ik vraag jou.’
‘Prima’ zei ze, zo plotseling dat ze er zelf van schrok. Aven keek haar met glimmende ogen aan.
‘Dankjewel’ zei hij, en met die woorden liep hij snel haar kamer uit om de deur vervolgens achter zich dicht te trekken.
Lil bleef verbaasd op de grond zitten en staarde voor lange tijd voor zich uit. Was dit nou zojuist echt gebeurd? Ze schudde vermoeid haar hoofd en zag dat de zomerzon bijna onderging. Ze stond op en trok de deuren die naar het balkon leidde dicht en liep daarna naar haar bed. Onderweg vielen de kleren als losse flodders op de grond. Naakt kroop ze onder de dekens en ze vond het heel apart liggen. Het was zo zacht. Het lag haast oncomfortabel door de harde grond die ze gewend was, maar zodra ze het kussen raakte met haar hoofd viel ze in slaap.
De volgende dag begon vroeg. Lil werd wakker door de hard knallen die uit de tuinen kwamen en door het lawaai dat uit de gang kwamen. Lil schoot overeind toen ze doorkreeg dat ze geluiden uit de gang hoorde. Ze keek verwilderd om zich heen, totdat ze doorkreeg dat er een lange, tengere vrouw in de deuropening stond. Lil zuchtte de nerveusheid eruit en liet zich terug vallen in de kussens.
‘Goedemorgen koningin’ mompelde ze, terwijl ze de dekens over haar hoofd heen trok. Ze hoorde hoe de koningin zachtjes lachte en dichterbij kwam.
‘Kleed je aan, Lil,’ zei ze. De koningin opende de deuren naar het balkon en liep naar buiten. Lil werkte zichzelf overeind en liep naar haar kledingkast. Niet veel later stond ze naast de koningin. Ze had een simpele broek aangetrokken en een donkere blouse. Ze had dezelfde schoenen als gisteren aangetrokken. Als je haar vergeleek met de koningin, was ze niks meer dan een bediende die net door de modder was gekropen. Koningin Vivé was een lange, tengere vrouw en leek in niks op haar kinderen. Ze was een simpele vrouw geweest uit Ohm en de koning van Muroka was hopeloos verliefd op haar geworden toen hij jong en roekeloos was. Ulm was op reis gegaan voor een jaar en ontmoette Vivé in een herberg waar ze werkte. Ulm bleef daar voor bijna drie maanden totdat hij zijn liefde aan haar verklaarde. Vivé was met hem meegegaan naar Muroka en binnen twee maanden was het huwelijk voltrokken. Veel mensen vonden dat het te snel was gegaan, maar als je dicht bij de familie stond, wist je dat er geen twee mensen waren die beter bij elkaar hoorden dan Ulm en Vivé.
Vivé had lange bruine haren die waren versierd met zilverkleurige bloemen. Haar gezicht was smal en rond, maar haar kin was best puntig. Ze had heldere, blauwe ogen en was een kop groter dan Lil. Net als de meeste mensen uit Ohm was ze lang. Ze was net iets kleiner dan Ulm, maar ze kon hem makkelijk imponeren met haar scherpe opmerkingen.
‘Waarom ben je hier?’ vroeg ze. Lil keek haar vragend aan.
‘Doe niet zo debiel Lisilsa,’ snauwde ze. ‘Het had me niks verbaasd als je nooit meer zou terug komen en hier ben je. Dit is niet je thuis, dat weet je dondersgoed.’
Lil deed een paar passen achteruit, totdat haar rug de balustrade van het balkon aanraakte. Ze greep het vast met haar handen en kneep hard in het bronskleurige steen.
‘Ik bedoel,’ zei Vivé, nu rustiger. ‘Het bos is je thuis. Niet dit paleis, met zijn nette etiketten.’
Lil keek de koningin met grote ogen aan, waardoor Vivé zacht moest lachen.
‘Ik ben niet dom Lisilsa,’ zei ze. ‘Je moet doen wat goed voelt, maar weet dat niemand het je kwalijk neemt als je weer verdwijnt na de ceremonie.’
Met die woorden drukte de koningin een kus op Lil haar voorhoofd en liep ze haar kamer uit.
