My two big brothers (A Dutch Martin Garrix and Julian Jordan Fanfiction)

Chapter 3

Selina P.O.V.

Ik weet niet wat ik hier mee aan moet. Kom op. Mijn broers dwingen me gewoon iets te zeggen. Dat vraag je niet zomaar van je jongere zusje. Of wel soms? Maar goed. Mijn oudste broer Julian staat tegen mijn bureau aan. En Martin. Martin staat tegen mijn kast aan te leunen. Ik zeg het je. Soms sporen ze niet helemaal als ze willen dat ik iets opbiecht. Maar als een ander van ons drieën iets heeft probeert een ander combo alles eruit te krijgen wat er in zit. Het is te begrijpen. En het komt bekend voor. Ik hoef er niet echt over te klagen. Het is gewoon een teken dat ze om me geven. Ze hadden me ook net zo goed kunnen laten stikken. Maar dat doen ze ook niet.

"Wat zou ik dan moeten zeggen volgens jullie?" vraag ik. Ze kijken elkaar aan. Aan hun blikken te zien, kan dit nog wel eventjes duren.

"Vanmorgen zei je tegen ons ieder apart dat je niet meer met de shows mee wilt werken. Tenzij er iets aan verandert. Maar wat moet er dan aan veranderen?" zegt Martin. Ik zet mijn armen op mijn knieen en laat mijn gezicht in mijn handen vallen.

"Ik weet het echt even niet, jongens. Ik weet het echt niet" zeg ik. Ik voel hoe de tranen over mijn wangen beginnen te stromen. Als de jongens toch eens wisten hoe ik me nu voel, zou het vast makkelijker zijn geweest. Maar ik denk dat zij dit ooit ook wel meegemaakt.

"Waarom weet je het niet?" hoor ik Julian vragen. Ik haal mijn schouders op. Maar denk terug aan wat Shanna me eerder vandaag gezegd heeft. Iets over een persconverentie.

"Misschien weet ik toch wel iets wat jullie kunnen doen" zeg ik dan. Ze kijken elkaar aan.

"Vertel" zegt Martin.

"Jullie vertellen bij een persconverentie dat jullie meer zijn dan alleen maar broers en dat jullie een zus hebben, ik. Het maakt mij niet uit wanneer jullie het tijdens zoiets zeggen. Als het maar gebeurt" zeg ik.

"Waar heb je het over?" vraagt Martin. Ik zucht.

"Doe nou niet alsof ik dat niet door heb. Iedereen denkt dat jullie alleen maar vrienden en collega's zijn. Maar jullie zijn meer dan dat. Jullie zijn broers. Mijn broers. En jullie fans en de pers weten dat niet eens. En ze weten niet eens van mij af. En weet je. Als ik met één van jullie ergens heen ging of met jullie allebei, dachten ze dat ik met één van jullie ging of gewoon een vriendin was. Maar dat is niet eens zo. Dus vul het zelf allemaal maar in. Het enige wat ik weet is dat niet alleen ik er mee zit, maar ook jullie. En dat weten jullie net zo goed als dat ik het weet. Nou succes er mee'' zeg ik lichterlijk kwaad terwijl ik ga staan. Aan hun gezichten te zien weten ze dat ik gelijk heb. Ik geef ze allebei nog een laatste blik en loop mijn kamer uit naar beneden.

Julian P.O.V.

Wat Selina net zei is waar. Het is zo waar. Onze fans weten niet eens dat wij broers zijn en een zus hebben. Tot nu toe is zij de eerste die het recht in ons gezicht heeft weten en durven te zeggen. Helemaal niemand heeft die gorre moed gehad om dat ooit bij ons te kunnen of ze durften het gewoon niet om ons maar niet te kwetsen. Maar zij wel. En om eerlijk te zijn, dat met het stappen enzo heeft ze wel gelijk in. Mensen vroegen altijd aan ons of we iets hadden of vrienden waren ofzo. We zeiden altijd 'Nee, we zijn broer en zus. Maar wel erg hegt met elkaar'. Meer zeiden we er niet van. En het stomme was, ze geloofden het toch nooit. Wat we er aan deden. Helemaal niks, want het ging toch alleen maar zo door. Dus we hadden er weinig aan

''Wat vind jij van wat ze zei?'' vraag ik aan Martin. Hij kijkt op.

''Hard. Ik vind het echt hard van wat ze zei. Maar ze heeft als één van de weinige wel het lef om het te zeggen. Daar heb ik respect voor, broer. Echt een heleboel'' zegt hij. Ik knikt.

''Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar kom we gaan naar beneden om te kijken waar ze is'' zeg ik. Martin knikt. We lopen samen Selina haar kamer uit en lopen naar beneden, de woonkamer in. Onze ouders zitten op de bank, maar Selina is nergens te bekennen.