My two big brothers (A Dutch Martin Garrix and Julian Jordan Fanfiction)

Chapter 31

Hey Guys. Hier is dan eindelijk de nieuwe chapter. Enjoy. Groetjes Anoniem_x

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Julian P.O.V

Ik snap niet waarom ze deze beelden daadwerkelijk op televisie hebben vertoont. Willen ze ons zwart maken ofzo. Als ik de kans zou krijgen, zou ik meteen een menigte vrienden naar die studio sturen. Ik kan hier zo slecht tegen. Dat is ook één van de dingen die ik in mijn zus heel goed terug kan zien. Als er iets is waar ze niet tegen kan, wil je meteen iets tegen die mensen gaan doen. Mijn hele wereld staat nu op het moment even stil. Ik zit zo diep in mijn gedachte dat ik Selina kwaad zie schreeuwen, mijn moeder tegen haar te keer zie gaan, omdat Selina zo overstuur is, en Martin zie ik zoals wel vaker de boel proberen te sussen. En ik zit maar wat op de bank. Langzaam sta ik op en loop naar de gangdeur.

''EN WAAR DENK JIJ DAT JE NAAR TOE GAAT?!'' schreeuwt mijn moeder naar me toe. Langzaam merk ik dat ik weer in de realiteit kom. Ik draai me rustig naar haar toe en staar haar aan. En kort daarna loop ik zonder ook maar iets te zeggen naar boven toe.

''JULIAN! KOM ONMIDDELIJK TERUG! JE KAN NIET ZOMAAR NAAR BOVEN TOE GAAN!'' schreeuwd mijn moeder me na.

''DAT IS ALLANG GEBEURT, MAM!'' roep ik naar beneden. Ik loop mijn kamer in en kijk even goed rond. Dan ga ik op mijn bed zitten en laat mijn gezicht in mijn handen verdwijnen. Hoe heeft alles zo ver kunnen gaan als nu? Dit is iets wat ik wilde voorkomen, maar wat ik dus blijkbaar niet heb tegen kunnen houden. Wat moet ik nu gaan doen? Weer net zoals een paar maanden geleden een persconferentie houden? Nee, dat gaat niet echt goed werken denk. Misschien dat een rechtzaak kan helpen? Waarschijnlijk niet. Misschien dat de rechter dan voor de media kiest en niet voor ons. Dit is echt lastiger dan ik dacht.

Beneden is er nu nog steeds geschreeuw van Selina en onze moeder. Martin blijft zo te horen best wel rustig onder. En ik heb hem al een tijdje niet meer gehoord. Wat zou hij dan aan het doen zijn? Ik sta op en loop met een rotgang naar beneden. Ik loop de woonkamer binnen en krijg meteen een paar kussens langs me heen gesmeten. Ik kijk even goed rond. Mam en Selina zijn aan het schreeuwen en gooien zo nu en dan dingen naar elkaar toe. Maar Martin is nergens te bekenen. Ik kijk nog even goed rond en zie dan een hand bij de keukentafel op de grond liggen. Als een gek ren ik er naar toe. SHIT! Martin ligt tussen een aantal scherven op de grond met een wond bij zijn voorhoofd. Ik sta op en kijk kwaad naar Selina en mam.

''EN NOU IS HET GENOEG!'' schreew ik als een idioot door het huis. Mam en Selina kijken met een licht geshockte blik naar me toe.

''Jullie zijn als een gek dingen naar elkaar aan het roepen en gooien. Maar ondertussen vallen er wel mensen. Martin licht hier met een wond in zijn voorhoofd op de grond te liggen. En jullie hebben niet eens iets door. Wat is er op het moment toch mis met jullie?'' zeg ik dit keer maar dan rustiger. Meteen komen mijn moeder en Selina naar me toe gelopen. Allebei gaan ze op hun hurken zitten bij Martin. Ik pak een kussen en leg hem onder het hoofd van Martin.

Selina P.O.V

Hoe hebben mijn moeder en ik dit niet kunnen merken? Waren we dan zo erg tegen elkaar aan het schreeuwen dat we dit stuk gemist hebben?

Snel loop ik naar de telefoon en toets het alarmnummer in.

''Wat ga je doen?'' vraagt Julian. Ik kijk hem met een zo goed mogelijke dodelijke blik aan. Maar of het zou kunnen werken weet ik niet. Maar dat weet niemand.

''Wat denk je? Martin moet geholpen worden. Dus ik ga even bellen. Maar zorg dat die scherven daar weggehaalt worden.'' zeg ik. Julian knikt. Maar ik zie aan zijn gezicht dat hij eigenlijk nog iets wilde zeggen. Ik toets het alarmnummer in en krijg meteen de centrale aan de lijn. Ik vertel dat ik een ambbulance nodig heb en krijg meteen een paar vragen over de situatie. Ik vertel dat mijn broer Martin bewusteloos op de grond licht met een ernstige wond in zijn hoofd. Er wordt door de vrouw aan de andere kant van de lijn gevraagd of het Martin Garrix is en ik zeg 'ja'. Want wat moet ik anders tegen haar zeggen. Ik krijg te horen dat er al een ambulance onder weg is naar ons huis. Ik bedank haar voor haar hulp en hang op.

''En?'' vraagt mama. Ik leg de telefoon neer en loop dan naar ze toe.

''Er komt al iemand aan met een ambulance voor Martin'' zeg ik dan als ik weer op mijn hurken zit. Mam en Julian knikken alleebei. Maar ondertussen is Martin nog steeds niet bij gekomen. Ik maak me er echt heel veel zorgen over. Ik betwijfel of hij nog wel bijkomt vandaag of ergens deze week.

Ongeveer een kwartier nadat ik heb gebelt met de hulpcentrale, staat de ambulance buiten de deur. Er wordt aangebelt door één van de mensen van de ambulance. Ik doe open en kijk in de ogen van een super lekker ding. Jammer dat ik al een vriendje heb, want anders had ik meteen met deze staan flirten of iets degelijks. Ik laat hem binnen en breng hem naar mijn moeder, Julian en Martin die nog steeds in dezelfde houding ligt.

''Is hij in de afgelopen vijftien minuten nog bij gekomen?'' vraagt de ambulancebroeder dan.

''Nee, en we weten ook niet hoe lang hij al zo ligt. Mijn andere broer, Julian, zei dat hij zo lag toen hij beneden kwam'' zeg ik. De jongen kijkt me met zijn blauwe ogen aan en werpt me een klein lachje toe terwijl hij me goed en nauwkeurig opneemt van top tot teen.

''En wat waren jij en jullie moeder dan aan het doen?'' vraagt hij dan.

''Mijn moeder was in de keuken bezig met wat op te ruimen en ik was net thuis van een vriendin van school'' draai ik er dan omheen. Ik weet dat ik niet moet liegen tegen een jongen als hij, maar wat moet ik anders? Hem de waarheid gaan vertellen? Dacht het dus even niet. Dit lijkt me echt de beste manier om te doen.

''Oké. En niemand had wat door?'' gaat hij verder. Ik schud mijn hoofd. En kijk hem dan weer gewoon aan.

''Oké. We nemen hem mee naar het ziekenhuis. Voor jullie maak ik de uitzondering dat jullie zo vaak bij hem langs mogen komen als jullie maar willen. En dat zal ik ook even bij het ziekenhuis overleggen. En dan horen jullie nog wel van me. Hier is mijn nummer voor als jullie nog vragen hebben'' zegt hij en geeft me zorgvuldig een briefje. Ik kijk wat zijn nummer is en zie ook zijn naam staan. Hij heet dus blijkbaar Byron. Wel een leuke naam en het past ook wel bij hem.

Byron loopt naar buiten en haalt een andere man erbij. Ze tillen Martin op de brankart en rijden hem naar buiten. Mama, Julian en ik lopen mee naar de auto en kijken toe hoe Martin de auto in wordt geduwd.

''Bel me'' fluistert Byron in mijn oor als hij me nog even passeert. Dan loopt hij met een klein lachje weer verder en stapt de auto in. Julian, mama en ik lopen de stoep weer op en blijven zo nog even staan. Ongeveer een halve minuut later loopt mama weer het huis in. Julian en ik blijven nog even staan tot de ambulance de straat uit is. Dan lopen we met z'n tweeën naar binnen en gaan met z'n tweeën naar boven. Best raar om alleen met Julian naar boven te gaan. Normaal was Martin er ook nog bij.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heyyy Guys. Dit is dan weer Chapter 32. Ik vind het zelf een beetje een heftig hoofdstuk voor de personages. Laat in je comment weten of je het ermee eens bent of niet. Jullie mening hierover wil ik graag weten. Laar ook in je comment weten wat je van het verhaal in het algemeen vind en wat je in het volgende hoofdstuk verwacht te lezen. Vote en volg me alsjullieblieft ook. Dat zou ik echt heel erg leuk vinden. Heel erg bedankt alvast. Groetjes Anoniem_x